บทนำ ฝันร้าย เอี๊ยดด~~~ โคร่มมม~~~ เฮือก!!!! บัวหอมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมากลางดึกเหงื่อเม็ดโตผุดออกมาตามกรอบใบหน้าสวย ความฝันที่มักมาพร้อมกับสายฝนทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมาทุกครั้งท่ามกลางความมืดมิดไร้ไฟส่องสว่างตามวิถีชีวิตชนบทมีแต่ความสว่างของสายฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วท้องฟ้า กับห่าฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดทำให้เกิดเสียงกระทบหลังคาดังสนั่นเหมือนพระพิรุณลงโทษ [บัวหอม] ฝันอีกแล้วฉันฝันถึงเรื่องในคืนนั้นอีกแล้ว เสียงฝนที่กำลังตกอย่างหนักทำให้ต้องรีบลุกขึ้นไปปิดผ้าม่านที่หน้าต่างเพราะแสงวาบสว่างแล่นไปทั่วท้องฟ้าที่ดูน่ากลัวนั่นทำเอาใจดวงน้อยพลันสั่นระริก เมื่อนึกไปถึงคืนที่ฉันเกิดอุบัติเหตุ ด้วยความเร่งรีบทำให้ไม่ทันได้ระวังพอลุกขึ้นยืนทรงตัวก็ต้องหน้านิ่วเพราะอาการเจ็บแปลบที่ขาข้างซ้ายผลพวงจากอุบัติเหตุ ฉันกัดฟันลุกมาปิดผ้าม่านที่หน้าต่างเพื่อไม่ให้เห็นแสงสว่างวาบที่เกิดจากฟ้าร้องฉันค่อยๆ เดินขากะเผลกไปที่หน้าต่างปิดม่านแล้วเดินเข้ามานอนอีกครั้ง ก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนหนามาห่มลูกๆ ที่นอนบนฟูกเก่าๆ ข้างกัน "แม่จ๋า//แม่จ๋า หนูกลัว" "ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะเด็กดี แม่อยู่นี่แล้ว" "กอดหนูหน่อย//กอดหนูหน่อย" เด็กแฝดพูดออกมาพร้อมกันด้วยน้ำเสียงปนความหวาดหวั่นกับเสียงฟ้าที่กำลังดังกึกก้องอยู่ด้านนอก "มาจ่ะกอดๆ กันนะ เดี๋ยวฟ้าก็หายร้องแล้ว โอ๋ๆ นอนนะลูกนะ” “เจ้านกกาเหว่าเอ๋ย ไข่ให้ไว้แม่กาฟัก แม่กาก็หลงรัก คิดว่าลูกในอุทธรณ์ คาบเอาข้าวมาเผื่อ คาบเอาเหยื่อมาป้อนถนอมไว้ในรังนอน ซ่อนเหยื่อมาให้กิน ปีกเจ้ายังอ่อน คลอแคล ท้อแท้จะสอนบินพาลูกไปหากินที่ปากน้ำพระคงคา ตีนเจ้าเหยียบสาหร่าย ปากก็ไซร้หาปลากินกุ้ง กินกั้ง กินหอย กระพังแมงดา กินแล้วก็โผมา จับที่ต้นหว้าโพธิ์ทอง ปีกเจ้ายังอ่อน คลอแคล ท้อแท้จะสอนบิน พาลูกไปหากินที่ปากน้ำพระคงคา ตีนเจ้าเหยียบสาหร่าย ปากก็ไซร้หาปลา กินกุ้ง กินกั้ง กินหอย กระพังแมงดา กินแล้วก็โผมา จับที่ต้นหว้าโพธิ์ทอง” ฉันร้องเพลงกล่อมลูกน้อยหันเหความกลัวของเด็กๆ ต่อเสียงฟ้าร้องฝนกระหน่ำด้านนอก อ้อมแขนเล็กๆ ของลูกๆ ทั้งซ้ายขวาวาดเกี่ยวเอวของฉันแน่นอย่างกลัวว่าจะหาย มือบางยกกอดลูกทั้งสองคนไว้แน่นด้วยความกลัวไม่ต่างกัน เราทั้งสามคนเกลียดเสียงฟ้าร้องและนั่นเป็นสิ่งที่ยืนยันการเป็นแม่ลูกของพวกเราได้เป็นอย่างดี รุ่งเช้า ตึง ตึง ตึง "แม่จ๋า//แม่จ๋า" สองเสียงสอดประสานอย่างเข้ากันทันทีที่เห็นฉันอยู่ในครัว "ไม่วิ่งกันนะจ๊ะเด็กๆ" ฉันที่กำลังทำข้าวต้มอยู่ในครัวต้องรีบปิดเตาเดินออกมาดูลูกสาวลูกชายทั้งสองคนที่พากันวิ่งออกมาจากชั้นบนของบ้านเสียงดังตึงตังขนาดบ่นก็แล้วว่าก็แล้วก็ยังไม่วายชอบวิ่งกันอยู่ดี ฉันส่ายหัวกับเด็กๆ ทั้งสองคนพร้อมรอยยิ้ม "หอมจังเลยค่ะ //ครับ" "ทำไมรีบตื่นละคะวันนี้ แม่จ๋ายังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยจ่ะ" ฉันนั่งลงอ้าแขนรับลูกทั้งสองคนที่พากันวิ่งเข้ามาซุกไหล่ฉันคนละข้างแรงกระแทกที่โถมเข้ามาทำเอาฉันเกือบหงายหลังแต่ยังดีที่ทรงตัวได้ "เมื่อคืนหนูฝันร้าย" แป้งหอมฝาแฝดคนพี่พูดออกมาด้วยใบหน้าติดกลัวน้ำเสียงสั่นระริก "ผมด้วยฮะ" ข้าวปุ้นแฝดคนน้องก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างกัน "ไหนคะลูกของแม่ฝันว่าอะไรเอ่ย บอกแม่ได้ไหมจ๊ะ" ตอนนี้ฉันนั่งขัดสมาธิลงที่พื้นบ้านโดยที่มีลูกทั้งสองคนนั่งที่หัวเข่าคนละข้าง ถึงจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ขาอยู่ แต่ลูกน้อยก็สำคัญกว่า "หนูฝันว่าหนูถูกคนจับตัวไป ร้องหาแม่จ๋าแม่จ๋าก็ไม่เห็นมาหาหนูสักที" แฝดพี่สาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า "หนู ก็ฝันว่าถูกจับไปเหมือนกันฮะ เรียกแม่จ๋าเท่าไรแม่จ๋าก็ไม่ได้ยิน" แฝดน้องพูดขึ้นมาอีกคนแต่ไม่ได้ร้องไห้ออกมาเหมือนพี่สาวแต่ก็มีสีหน้าเหมือนข่มกลั้นไว้ "โอ๋ โอ๋ ไม่ร้องนะจ๊ะแค่ฝันร้าย โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดีนะคะ แล้วก็แม่จะไม่ยอมให้ใครมาจับตัวลูกของแม่ทั้งสองคนไปแน่นอน " ฉันกระชับอ้อมแขนกอดลูกทั้งสองคนไว้แน่น กดจมูกหอมหัวลูกทั้งสองคนก่อนจะพากันลุกไปนั่งในห้องครัวรอฉันทำอาหารต่อ เด็กๆ หยิบกระดาษวาดรูปออกมานอนวาดรูปเล่นรอฉันทำอาหารอย่างว่าง่าย บทที่ 1 จุดเริ่มต้น ชีวิตของบัวบูชา ฉันบูชา รัชกร หรือชื่อเล่นบัวหอมในวัยยี่สิบห้าปีพร้อมด้วยลูกแฝดชายหญิงอาศัยอยู่กันลำพังสามคนแม่ลูกที่บ้านเล็กๆ หลังหนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรี น้องแป้งหอม เด็กหญิงศิริกานดา รัชกร อายุ 5 ขวบ เด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง ปากนิดจมูกหน่อยผมหยักศกเหลือบทองเป็นประกายอย่างลูกเสี้ยว เป็นเด็กเลี้ยงง่ายกินง่ายกิริยามารยาทเรียบร้อย น้องข้าวปั้น เด็กชายศิลากาล รัชกร อายุ 5 ขวบ แฝดคนน้องที่น่ารักน่าชังไม่ต่างกับคนพี่แต่จะติดซนมากกว่าคนเป็นพี่สาวอยู่มาก ซึ่งก็เป็นไปตามช่วงอายุของเด็กวัยนี้ที่จะมีซุกซนบ้างตามประสา เด็กแฝดชายหญิงน่าตาน่ารักอย่างกับเด็กฝรั่งเพราะส่วนหนึ่งได้มา DNA จากฉันที่เป็นลูกครึ่งเพียงแต่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เป็นใคร ไม่มีที่มาว่าสัญชาติจริงๆ ของฉันเป็นพื้นเพมาจากที่ไหนเพราะถูกนำไปทิ้งไว้ตั้งแต่เด็กสายสะดือยังไม่แห้งด้วยซ้ำ ฉันถูกเอามาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านมหาเศรษฐีหลังหนึ่งเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน มันก็ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว ไม่รู้ว่าคนทางนั้นจะเป็นอย่างไรกันบ้าง จะมีความสุขดีไหม จะยังจำเด็กที่ชื่อบัวหอมคนนี้ได้หรือเปล่า กลับมาปัจจุบันตอนนี้ลูกทั้งสองคนของฉันกำลังเรียนอยู่โรงเรียนชั้นอนุบาลสองโรงเรียนแถวบ้านที่มีค่าเทอมไม่ได้แพงมากนัก ฉันอยู่กับลูกสามคนอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านไม้สองชั้นที่ค่อนข้างเก่าแต่ก็ยังแข็งแรง เป็นบ้านของรุ่นพี่ที่ทำงานแต่ได้ย้ายไปต่างประเทศเพราะแต่งงานกับแฟนที่เป็นชาวต่างชาติ แล้วปล่อยให้ฉันเช่าในราคาไม่แพงนัก ด้วยความสงสารแถมยังลดค่าเช่าให้ฉัน จนฉันเองก็ตกใจกับค่าเช่าที่แสนจะถูก ถึงไม่ได้เป็นบ้านใหญ่ใหญ่โตอะไรแต่ค่าเช่าถูกแถมติดโรงเรียนของลูกก็ใกล้ที่ทำงาน ทำให้ฉันไม่แม้แต่จะปฏิเสธและคอยดูแลรักษาบ้านหลังนี้เป็นอย่างดีไม่ปล่อยให้ทรุดโทรมไปตามเวลา ฉันทำงานเป็นพนักงานที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรี ถามว่าฉันเป็นคนพื้นเพที่นี่อย่างนั้นหรือ ตอบได้เลย

เมื่ออดีตคนรักกลับมาพร้อมเด็กผู้หญิงตาโตผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มและขอร้องให้เขาช่วยเหลือเธอ "ได้สิ! มันจะไปยากอะไร ก็แค่ช่วยคนรักเก่าที่มีลูกกับชายชู้แค่นั้นเอง" วิศรุต ภักดีกานต์ 29 ปี ทายาทเจ้าของธุรกิจ และเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง แพรพรรณ อรุณวัฒน์ 28 ปี ลูกสาวเจ้าของนักธุรกิจ พ่อเป็นคู่แข่งทางการค้าของครอบครัววิศรุต ศศิจันทร์ อรุณวัฒน์ อายุ 26 น้องสาวต่างแม่ เกลียดพี่สาวมาก ไม่ว่าอะไรเธอจะแย่งมาให้หมด ไม่แม้แต่กระทั่งคนรักของพี่สาวก็ตาม อะไรที่เธออยากได้...เธอจะต้องได้ เด็กหญิงพาขวัญ ภักดีกานต์ อายุ 5 ขวบ ตอนเด็กอยู่กับแม่ ตาทวด ยายทวด แต่พอโตมาแม่พามาตามหาพ่อ จากนั้นแม่ก็หายไป น้องขวัญคิดถึงแม่... ตัวอย่างบางตอน “หนูแพร...หนูแพรหายไป! “...” “หายไปได้ยังไง เธอออกไปซื้อของข้างนอกหรือเปล่า?” เขายังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มันไม่มีทาง ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางทิ้งลูกไปแบบนั้น “แป้นโทรมาบอกว่า หนูแพรทิ้งจดหมายไว้ ฝากให้ช่วยดูน้องขวัญ แล้วก็ทิ้งเงินก้อนหนึ่งไว้ให้ด้วย” เสียงปลายสายเริ่มสั่นเครือ ราวกับพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา “ตอนแป้นเข้าไปในห้องของหนูแพร เสื้อผ้ากับกระเป๋าของเธอก็หายไปบางส่วน แม่ว่าหนูแพรตั้งใจไปจริง ๆ รุต” คำพูดนั้นเหมือนค้อนหนัก ๆ ทุบลงกลางอก มือหนากำโทรศัพท์แน่นจนข้อขาว หัวใจเต้นแรงรัวไม่เป็นจังหวะ กรามแกร่งขบแน่นจนรู้สึกเจ็บไปทั้งข้างแก้ม เขาไม่อยากเชื่อ แต่มันเป็นเรื่องจริง เธอหนีไป แต่ทิ้งลูกไว้ให้เขาเลี้ยง ลูกชู้!!! “.....” เขาถือโทรศัพท์ค้างไว้ในมือ สมองตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออก มีเพียงร่างกายที่ขยับได้ตามสัญชาตญาณ เท้ายาว ๆ ก้าวฉับ ๆ อย่างเร่งรีบเพื่อไปที่รถ “เจอกันที่บ้านครับแม่” เขาวางสายเมื่อมาถึงรถ นี่สินะความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรแปลก ๆ กดทับอยู่ในอกตลอดตั้งแต่เช้า ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา วิศรุตก็มาถึงบ้าน เขาเดินตรงเข้ามาที่ห้องรับแขก ที่ซึ่งบิดามารดานั่งอยู่กับป้าแป้น ในมือของป้าแป้นมีซองเอกสาร ส่วนคุณหญิงอาภากำกระดาษแผ่นหนึ่งไว้แน่น ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาแดงก่ำ “ผู้หญิงคนนั้น...กล้าทิ้งลูกชู้ไว้ให้ผมเลี้ยงจริง ๆ เหรอ?”

เขาถูกชะตาเธอตั้งแต่แรกเห็นและต้องการจีบเธอ แต่พอรู้ว่าเธอคือคนที่ทำให้น้องสาวเขาตาย จากต้องการจีบเป็นแฟน เหลือเพียง สถานะนางบำเรอ เรื่องย่อ พระเอกหลงรักนางเอกตั้งแต่แรกพบและตั้งใจว่าจะจีบเธอเป็นแฟนแต่สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะนางเอกคือคนที่ทำให้น้องของเขาต้องตาย จากที่ต้องการสร้างความสัมพันธ์ฉันคนรัก เหลือทิ้งไว้เพียงแค่นางบำเรอ ระหว่างนั้นยังมีคนตามล่าเอาชีวิตโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นเป้าหมายอย่างแท้จริงเพราะทั้งเธอและเขาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา นางเอกถูกพระเอกตามรังควาน และถูกย่ำยี แต่สิ่งที่พระเอกต้องการคือให้นางเอกยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ หลังจากหลบหนีมาถึง 5 ปี สุดท้ายแล้วนางเอกทนไม่ไหว เธอตัดสินใจออกมาแถลงการณ์ออกสื่อว่าเธอเป็นคนที่ทำให้น้องสาวของพระเอกต้องตายและนั่นทำให้สังคมประนามเธอ ตัดสินใจลาออกจากวงการบันเทิง และไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดพร้อมกับลูกในท้องของเธอ แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดพระเอกถูกกล่าวหาว่าสั่งฆ่าเจ้าของที่ดิน เพราะเขาเป็นคนไปเจรจาธุรกิจคนสุดท้ายหลังจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ถูกฆ่าตาย หมายจับถูกส่งตรงมาที่พระเอกโดยที่มีเพียงนางเอกเท่านั้นที่เป็นพยานได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น ....แต่สิ่งที่พระเอกเคยกระทำกับนางเอกก็หนักหนาเอาการ งานนี้พระเอกจะรอดคุกหรือไม่ ใครเป็นลาบอสตัวจริง สปอยยย “หากคุณจำได้ ในตอนที่ผมนัดคุณทานข้าวครั้งก่อน ผมได้บอกคุณเอาไว้ว่ามีบางสิ่งอยากจะให้คุณ" “อะไรเหรอคะ" เธอเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้วสูง “บอกไปก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ คุณต้องลองดูเองให้เห็นกับตา" หญิงสาวงุนงงเล็กน้อยก่อนจะรับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมาดูตามคำบอกของเขา สิ่งที่โชว์ตรงหน้าคือคลิปวิดีโอบางอย่างที่ตัวเธอเองก็เดาไม่ถูกว่าคืออะไร กระทั่งเมื่อเรียวนิ้วได้กดเปิดดูก็ต้องตกใจจนแทบจะโยนโทรศัพท์ลงไปที่พื้น “ตกใจอะไรขนาดนั้นละครับคุณเพลงพิณ เอ๊ย! ไม่สิ! เปลี่ยนชื่อแล้วนี่เนอะ คุณรติรศ นักแสดงสาวเจ้าบทบาทผู้มียุคมืดที่แสนจะน่ารังเกียจกว่าใคร ๆ” สยมภูเอ่ยเสียงเย็นรติยศที่ได้ฟังก็รู้สึกหนาวถึงกระดูก แต่ทว่าเธอยังคงดื้อด้านไม่ยอมรับง่าย ๆ “คุณ..คุณพูดเรื่องอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ!" รติรศแสร้งเอ่ยถาม ทว่าคราวนี้จากน้ำเสียงเรียบนิ่งกลับเต็มไปด้วยความสั่นเครือ และนั่นเองก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับร่างสูงมากขึ้นไปอีก “จนป่านนี้แล้ว! เธอยังจะมาเล่นละครตบตาฉันอีกเหรอฮะ เพลงพิณ!!" ‘ตึ้ง!!’ “เฮือก!!" เจ้าของโรงแรมกระแทกมือของตนกับโต๊ะอาหารจนจานและแก้วน้ำซึ่งตั้งอยู่ด้านบนได้รับแรงสั่นสะเทือน ไม่ต่างอะไรกับร่างบอบบางที่ตื่นตระหนกสะดุ้งตัวโหยงกับอากัปกิริยาโมโหร้ายดังกล่าว ร่างสูงปรี่เข้าหาหญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าแล้วรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือเดียว ก่อนจะออกแรงผลักให้แผ่นหลังบอบบางชิดกับผนัง “คุณรู้อะไรไหม...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ผมจำคุณได้แม่นมาก เพราะคุณถือได้ว่าตรงสเปกผมทุกอย่าง” น้ำเสียงเย็นยะเยือกกดต่ำข้างใบหูฝั่งขวาทำเอาเจ้าหล่อนซึ่งเดิมทีก็หวาดผวาอยู่แล้วต้องเกิดอาการสั่นกลัวมากขึ้นไปอีก “ในตอนที่ผมเก็บกระเป๋าของคุณได้ก็ดีใจมากคิดว่าจะได้เจอคุณอีก แต่แล้วจู่ ๆ มันก็เหมือนกับสวรรค์ต้องการแจ้งให้ผมรู้ถึงความจริงเกี่ยวกับคุณ มีคนส่งคลิปนี้มาให้ผมแล้วเขาก็ยังบอกอีกว่าคนในคลิปที่เซ่อซ่าวิ่งออกไปกลางถนนก็คือคุณ!" พูดจบเจ้าของคำพูดจึงยอมปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระพร้อมกับกระแทกคอของเธอเข้ากับผนังอย่างแรงจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย!" ร่างสูงผ่อนลมหายใจเพื่อบรรเทาแรงอารมณ์ของตนให้ได้มากที่สุด เขามองไปยังนักแสดงสาวที่ทรุดกายลงบนพื้นทันทีหลังจากได้รับอิสรภาพ “ว่ายังไง..คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหม! ว่าไงคุณ...ฆาตกร!!" “คือว่าฉัน..." รติรศพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืนตามแรงเท่าที่จะทำได้ก่อนอธิบายต่อ “วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะออกไปยืนขวางถนนเลยนะคะ ฮึก! ฉันถููกคนลวนลามก็เลยจะวิ่งหนีเอาตัวรอดเท่านั้น!" “โกหก ตอแหล!" ‘ปัง! เพล้ง!’ มือหนาคว้าแจกันบนโต๊ะทำงานของตนโยนใสกำแพงหวังจะขู่ให้อีกฝ่ายยอมพูดความจริงโดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่รติรศบอกคือความจริงทั้งหมด จนเศษแจกันที่แตกกระเด็นบาดผิวหน้าของเธอ เพราะระยะห่างที่ยืนอยู่กับบริเวณที่แจกันกระแทกกับกำแพงนั้นห่างกันไม่กี่เซนติเมตร “จนถึงขนาดนี้แล้วคุณก็ยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอฮะ รติรศ!!" คนโมโหร้ายไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อีกต่อไป เขาตรงเข้าไปหาหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มบีบไหล่มนทั้งสองข้างของหญิงสาวจนเธอต้องนิ่วใบหน้าเหยเก พลางเอ่ยบอกขอร้องให้เขาหยุดการกระทำ “โอ๊ย!! คุณสยมภู ฉันเจ็บค่ะ ปล่อยฉันเถอะนะคะ" ร่างบางพยายามใช้มืออันบอบบางแกะมือของอีกฝ่ายเพื่อลดระดับความเจ็บปวดที่กำลังได้รับ หากแต่ไม่คิดว่าเขาจะยิ่งเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกเป็นสองเท่า “หึ!..เจ็บงั้นเหรอ.." สายตาคมเหลือบมองบาดแผลซึ่งเกิดจากฝีมือของตนก่อนสลับมายังหญิงสาว ใบหน้านวลนางเปียกปอนไปด้วยคราบน้ำตาและบูดเบี้ยว “แค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่น้องสาวของผมต้องเจอด้วยซ้ำ รติรศ!” เจ้าของโรงแรมกดเสียงต่ำ เพ่งมองคนตรงหน้าด้วยแววตาไร้ความเห็นใจ “แล้ว..คุณจะให้ฉันชดใช้ยังไงคะ!” เธอถามเสียงสั่นเครือ “หึ!" ร่างสูงแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเอ่ยต่อ “คิดว่าผู้หญิงไร้ค่าอย่างคุณทำอะไรได้บ้างล่ะ! " เขากวาดตามองร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ปิดบังความปรารถนาในดวงตาได้เลย ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำแหบพร่า "นอนอ้าขากว้าง ๆ อย่างเดียวได้ไหมล่ะ!" โปรดติดตาม....

"กับผักกาดมันก็แค่ลองใจ กูไม่ได้คิดจะเป็นแฟนกับเธอจริง ๆ สักหน่อย" ปลื้ม อายุ 21 ปี คณะวิศวะ ปี3 รูปหล่อบ้านรวย ตัวอันตรายของคณะวิศวะแต่กลับเป็นหนุ่มคฮอตที่สาว ๆ ต่างก็อยากถวายตัวให้ อารมณ์ร้ายตัวพ่อ อยากได้อะไรต้องเอามาให้ได้ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ไม่แคร์สื่อ แบดบอยแบบเปิดเผย ผักกาด อายุ 21 ปีคณะวิศวะ ปี2 (ซิ่วมา1ปี) เคยเป็นคนสดใสร่าเริงเเละสนใจแต่เรื่องเรียนจนสอบได้เกรดออกมาดีตลอด เป็นคนอ่อนโยนและมักจะมองโลกในแง่ดีอยู่เสมอ แต่เมื่อถูกคนที่รักหักหลังอย่างเลือดเย็นจากผู้หญิงดี ๆ ก็กลายเป็นยัยตัวแสบ กร้านโลก ทันคนและไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธออีกต่อไป ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เปรม อายุ 26 ปี เรียนจบแล้ว กำลังช่วยพ่อบริหารธุรกิจ พี่ชายคนละแม่กับปลื้มที่เก่งทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องบริหารหรือเรื่องเอาใจพ่อเขามักเหนือปลื้มทุกอย่าง ภายนอกดูสุภาพอ่อนโยนแต่ข้างในยากที่จะคาดเดาได้ เป็นคนอ่านใจยากและหลายบุคลิก หน้าตาหล่อเข้มสเปคสาว ๆ จะไปที่ไหนก็มีแต่คนตามกรี๊ดแต่เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน ยกเว้นเธอ ควีน อายุ 21 ปี คณะนิเทศศาสตร์ ปี 3 สาวสวยแซ่บตัวแม่ เธอเป็นคนที่ชอบโปรยเสน่ห์และยิ้มฆ่าคนมาก ๆ อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนสนใจและมักจะเป็นจุดเด่น เธอรู้จักวิธีควบคุมผู้ชายร้าย ๆ และชอบเล่นเกมสนุกกับพวกเขา อารมณ์ดีดูไม่มีพิษภัยแต่ข้างในห่อหุ้มไปด้วยหนามคม ตัวอย่างบางตอน "กูว่า...ผักกาดจะมีใจให้มึงเลยว่ะ" ปลื้มยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ สีหน้าเรียบนิ่งไม่ได้แสดงอาการตกใจเลยสักนิด "อืมม..." ปลื้มตอบสั้น ๆ ธาวินเลิกคิ้วมองเพื่อนอย่างจับผิด "แล้วมึงไม่คิดจะทำอะไรหน่อยเหรอ?" ปลื้มไหวไหล่ ท่าทางเหมือนไม่ได้ใส่ใจนัก "ให้กูทำห่าอะไรวะ เธอมาชอบกูเอง แต่กูไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับเธอหรอกนะ" คิงขมวดคิ้ว มองปลื้มอย่างไม่ชอบใจ "อะไรของมึงวะ อย่าบอกนะว่ามึงจะกั๊กเธอไว้ใกล้ตัวเฉย ๆ" ปลื้มกระตุกยิ้มมุมปาก "ก็ไม่ได้บังคับให้เธอชอบกูนิ ผักกาดมาชอบกูเอง จะให้กูทำยังไง ถ้ากูต้องตอบตกลงกับคนที่ชอบ กูคงจำชื่อทั้งหมดไม่ได้" ปลื้มพูดขำ ๆ ราวกับเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา ธาวินที่ได้ฟังก็ไม่พอใจ เขาวางแก้วลงบนโต๊ะเสียงหนักกว่าเดิม "มึงมันเห็นแก่ตัวว่ะ" ปลื้มเอนตัวพิงพนักโซฟา สายตาฉายแววเจ้าเล่ห์ขณะจ้องกลับไปที่เพื่อนอย่างไม่สะทกสะท้าน "แล้ว?" "แล้วอะไรของมึง มึงไม่คิดหน่อยเหรอว่าผักกาดจะรู้สึกยังไง ถ้ารู้ว่าสุดท้ายแล้วมึงไม่ได้คิดอะไรเลย?" ธาวินพูดเสียงเครียด คิงพยักหน้าเสริม "ใช่ แล้วถ้ามึงแค่ปล่อยให้เธอชอบไปแบบนั้น สุดท้ายเธอเป็นฝ่ายเจ็บเอง มึงไม่รู้สึกผิดหน่อยเหรอ" ปลื้มหมุนแก้วเหล้าในมือ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ "ถ้าเธอเป็นฝ่ายชอบเอง ก็ต้องรับมือเองได้สิ กูเกี่ยวอะไรด้วยวะ ใครใช้ให้มาชอบ"

“การหายไปอาจเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ แต่สำหรับฉันมันคือฝันร้ายที่ต้องตื่นมาเจอทุกวัน และตอนนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฝันร้ายมันเป็นยังไง” แนะนำตัวละคร ภาวินทร์ อัครานนท์ (28 ปี) ศัลยแพทย์หัวใจฝีมือดี แต่ปากหมา ไร้หัวใจ จากผู้ชายอ่อนโยน เปลี่ยนเป็นเย็นชาและเต็มไปด้วยความแค้นที่ฝังแน่นในใจ ตั้งแต่ถูกคนรักทิ้งไปโดยไม่มีคำอธิบาย ผู้หญิงที่เขาเทิดทูลเธอด้วยความรัก ซื่อสัตว์เหมือนหมาและในตอนที่เธอทิ้งไป 'จากหมอก็กลายเป็นหมา' แต่ในวันที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เขาไม่คิดที่จะปล่อยเธอไปอีก ถึงเวลาที่เธอจะต้องชดเชยในสิ่งที่เธอทำ “สายตาน่าสงสารแบบนั้นไม่ได้ผลกับฉันอีกแล้ว รู้ไหม? มันทำให้ฉันอยากทำลายและย่ำยีเธอให้มากกว่าเดิมสะด้วยซ้ำ” “ต่อให้ฉันเกลียดเธอ แต่ก็ยินดีที่เธอกลับมา เพราะมันหมายความว่าฉันมีโอกาสทำให้เธอเจ็บเหมือนที่เธอเคยทำกับฉัน” ปลายฝัน วรโชติ (27 ปี) เจ้าของร้านกาแฟเล็ก ๆ ใกล้โรงพยาบาล หญิงสาวผู้มีใบหน้าหวาน รอยยิ้มอ่อนโยน ความน่ารักสดใสของเธอที่แสดงออกมานั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่า ภายใต้รอยยิ้มของเธอนั้น มันกลับซ่อนความลับบางอย่างที่ไม่มีใครู้ โรคหัวใจที่กัดกินชีวิตเธอทุกวัน เธอเคยหายไปจากชีวิตของคนที่เธอรักโดยไม่มีคำลา เพราะเชื่อว่านั่นคือทางเดียวที่จะทำให้เขามีความสุข แต่การกลับมาครั้งนี้…กลายเป็นการเผชิญหน้ากับอดีตที่เหมือนขุมนรก “คุณอยากย่ำยีฉันนักใช่ไหม? เอาเลยสิ ฉันไม่เหลืออะไรให้เสียอีกแล้ว...” ******

“ฉันเสียค่าสินสอดให้แม่เธอไปตั้งหลายสิบล้าน นั่นก็เท่ากับว่าเธอขายตัวให้ฉันไง เพราะฉะนั้นเธอก็มาทำหน้าที่โสเภณีบนเตียงของฉันซะ” สวัสดีค่ะ มาอีกแล้วกับแนวผัวเลว ผัวโบ้ เรื่องราวการแต่งงานโดยที่ไม่เต็มใจต้องมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเจ็บปวด แต่นางเอกของไรท์คงอยากถามไรท์กลับว่า ทำไมต้องเป็นฝ่ายหญิงตลอด อ่าฮึ!! ไรท์ก็อยากบอกว่า แม่ขอโทษนะลู๊ก แนะนำตัวละคร เชนทร์ หรือ ราเชนทร์ อภิวัฒนากูล ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ รูปหล่อพ่อรวย วัย 30 ปี เขาเป็นลูกชายคนโตของเจ้าสัวบุรินทร์ อภิวัฒนากูล แม้อายุเขาจะเข้าเลขสามแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนรักพอให้ผู้เป็นพ่อได้หมดห่วง จนผู้เป็นพ่อต้องทำการจัดแจงโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจ!!! และความบรรลัยก็เกิดขึ้น พริกแกง หรือ พรรณรา ชัยเดชา หญิงสาวสวยเต็มวัย 25 ปี ลูกสาวคนเดียวของบ้านชัยเดชา เธอเปรียบเสมือนเสาหลักของบ้าน เมื่อผู้เป็นพ่อจากไปพริกแกงทำทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อคุณรวงข้าวผู้เป็นแม่ ตัวอย่างบางตอน “ฉันหิวข้าว” ชายหนุ่มตอบเสียงแข็ง “หิวข้าว” หิวข้าวแล้วใยต้องมาบอกเธอ พริกแกงทำได้เพียงถามตนเองในใจ “ไปสั่งอาหารให้ฉันหน่อย” พริกแกงยิ่งงงเข้าไปใหญ่ โดยปกติแล้วเขาจะสั่งให้เลขาสั่งอาหารเข้ามา ไม่ก็ออกไปทานที่ร้านอาหาร เหตุใดวันนี้ต้องมาใช้เธอแต่ถึงยังงั้นเธอก็ไม่ถามอะไรให้ยืดยาวได้รับคำสั่งมายังไงเธอก็ทำแบบนั้น สองมือเล็กหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง อาหารที่เขาสั่งก็ใช่ว่าจะน้อย ๆ แล้วเขาสั่งร้านเดียวซะที่ไหนทำอย่างกับแกล้งกันอย่างนั้นแหละ พริกแกงต้องใช้เวลาในการซื้อของและยังต้องมาถึงในเวลาที่เขาบอก “จัดใส่จานให้ฉันด้วย” เขาออกคำสั่งอีกครั้ง แม้เธอเองก็หิวแต่ก็ทำหน้าที่ตามที่เขาสั่งอย่างไม่อิดออด อาหารหลากหลายถูกจัดใส่จานโดยฝีมือของพริกแกง อาหารน่าทานส่งกลิ่นหอมจนเธอลอบกลืนน้ำลาย ท้องเริ่มร้องประท้วงเมื่อจมูกเล็กได้สูดกลิ่นอาหารตรงหน้า “หิวเหรอ...” พริกแกงเผลอยิ้มเมื่อชายหนุ่มถามเพราะคิดว่าที่ตรงนี้เป็นที่สำหรับเธอแต่นั่นไม่ใช่ “แต่โทษที นี่ไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ ไปเชิญคุณปรางเข้ามา” แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดคำพูดของเขาเหมือนมีเหล็กแหลมทิ่มที่กลางใจทำเอาเธอเจ็บและจุกเธอถึงกับเหม่อลอยไปชั่วขณะก่อนจะได้ยินเสียงตะคอกทำให้เธอสะดุ้งจะสติกลับมาทันที “ไปสิ ยืนบื้ออยู่ทำไม!!” เรื่องย่อ พระเอกถูกบังคับแต่งงาน เกลียดนางเอกมาก เพราะแม่นางชอบทำความเดือดร้อนมาให้ แถมยังขายลูกสาวกิน หลังจากแต่งงานวันแรกให้ พระเอกก็ให้นางเอกพื้นวันต่อมาปลดนางเอกจากตำแหน่งเลขาไปทำงานแม่บ้าน แล้วเอาผู้หญิงคนใหม่มาแทนบอกนางเอกว่าเป็นรุ่นน้อง แต่นางเอกมารู้ทีหลังว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่พระเอกต้องการแต่งงานด้วย พระเอกพาเลขาไปดินเนอร์ ทั้งที่พ่อตัวเองสั่งให้พานางเอกไป ปล่อยให้ นางเอกรอจนกว่าตัวเองจนดินเนอร์เสร็จ แต่นางเอกตัดสินใจกลับบ้าน รถก็ไม่มีต้องเดินฝ่าความมืดออกมา รองเท้าก็กัด ต้องเดินเท้าเปล่าออก มาหารถ ท้องก็หิว...ลูกในท้องก็คงหิว เมื่อสร้อยเพชรที่ตนเองจะเอาไปให้คนรักหายไปและพบว่านางเอกออกมาเป็นคนสุดท้าย พระเอกไม่ยอมฟังอะไรพาเธอไปจะทะเบียนหย่าแล้วพาเธอไปแจ้งความข้อหาลักทรัพย์ นางเอกถูกจับขังทันที สุดท้ายนางเอกหนีไป พร้อมกับลูกในท้อง ไม่ยอมบอกใคร พระเอกที่รู้ว่านางเอกอุ้มลูกหนีไปก็ออกตามหา แต่หายังไงก็ไม่เจอเพราะพ่อตัวเองเป็นคนเอาไปซ่อน จนลูกคลอด ตามง้อนางเอก กว่าจะใจอ่อนก็ไม่ง่าย

การเป็นเลขาของเจ้าพ่อคาสโนว่ามันแสนจะเหนื่อย เธอจึงต้องใช้เซ็กส์บำบัดจากคำแนะนำของเพื่อน แต่ใครจะคิดว่าหนุ่มที่นัดมาในคืนนั้น จะเป็นเจ้านายที่เธอแอบด่าลับหลังทุกวัน "ไม่เป็นไรขอแซ่บกับเจ้านายสักคืน" นางเอกเป็นสาวเฉิ่มทำงานกับเจ้านายเจ้าชู้ ฉายาเจ้าพ่อคาสโนว่า เครียดทั้งงานเครียดทั้งสาว ๆ ของเจ้านายจนต้องเข้าพบจิตแพทย์แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นจนมาพบกับวิธีหนึ่งจากเว็บ 18+ นั่นคือเซ็กส์บำบัดเลยนัดผู้ที่เพื่อนแนะนำ แล้วบังเอิ๊ญวันนั้นผู้ดันเทแต่ดันส่งเพื่อนมาแทนที่ก็คือเจ้านายที่เธอแอบด่าทุกวัน วันที่นางเอกนัดเย.. [คุณแซนดี้ครับ ผมต้องขอโทษจริง ๆ ตอนนี้ผมมีงานด่วน] แสนดีมองข้อความในโทรศัพท์ก่อนจะถอนหายใจพรืดออกมา ไม่รู้ว่าผิดหวังหรือโล่งใจกันแน่ มือเรียวกดตอบข้อความช่องแชทกลับ 'ไม่เป็นไรค่ะ' พอกดส่งแล้วเธอก็กำลังจะเตรียมตัวกลับ เพราะยังไงวันนี้ก็กินแห้วแม้จะผิดหวังที่ไม่ได้ระบายความเครียดที่สะสมออกมา แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างไรเธอก็หาวิธีจัดการได้ถึงแม้จะช้าหน่อย แต่ยังไม่ทันที่เธอจะลุกเสียงข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง [แต่ว่าผมมีเพื่อนแนะนำ คนนี้โปรไฟล์ดี เชื่อถือได้ถ้าคุณยังต้องการคนช่วยบำบัด เดี๋ยวผมส่งผลเลือดให้นะครับ เขาเองก็ต้องการคู่นอนเหมือนกัน] วิวที่รู้สึกผิดและรู้ว่าแสนดีทำไปนั้นเพื่อการรักษาแต่ตนเองกลับไปไม่ได้ เลยแนะนำเพื่อนตัวเองให้ แสนดีมองข้อความถัดมาของวิวพร้อมกับรูปถ่ายผลตรวจเลือดล่าสุด 'ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเอาตามที่คุณวิวบอก' แสนดีกดส่งข้อความไหน ๆ ก็มาแล้วเธอก็ไม่อยากพลาดโอกาส เธอตอบตกลงไปและคิดว่าเพื่อนเขาเองก็น่าจะโปรไฟล์ดี ดูผลเลือดก็ปลอดภัยและอีกอย่างคือเธอต้องการระบาย ทำให้เธอตกลงแบบไม่คิดอะไรมากมาย [ครับ รอสักครึ่งชั่วโมงนะครับ ขอโทษด้วยจริง ๆ] เธอมองข้อความล่าสุดก่อนจะกระดกไวน์แล้วนั่งรออย่างใจเย็น ในขณะที่เธอจิบไวน์แก้วที่สองเสียงตึ๊ดที่หน้าประตูก็ดังขึ้น เธอนั่งตัวตรงสายตามองไปที่ประตูไม่ลดละพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวและคนที่เข้ามาใหม่ทำให้เธอต้องหน้าตื่นดวงตากลมเบิกกว้างโดยไม่รู้ตัว เพราะคนตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น คุณภามภากร เจ้านายของเธอ!

เมื่อครอบครัวของเธอทำให้แม่ของเขาต้องตาย พันธะครั้งนี้เขาจำต้องลงทัณฑ์ให้สาสมกับที่แม่ของเธอได้สร้างแผลต่อเขาเอาไว้ เขาจะเอาคืนเธอกับแม่ให้ตายทั้งเป็น “ฟังนะพลอย ถ้าเธอจะไปก็เอาแม่เธอไปด้วย" เมื่อแม่ของเธอเป็นสาเหตุให้แม่ของเขาต้องตาย การแก้แค้นจึงเริ่มขึ้น อลันเกลียดครอบครัวพลอยไพลินเพราะเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ของเขาต้องตาย เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้น พลอยไพลินที่ทนเห็นแม่เศร้าใจและทุกข์ใจไม่ไหว จึงยื่นข้อตกลงให้กับอลันว่าจะยอมทำทุกทางโดยไม่เกี่ยงงอน แลกกับการที่อลันจะละเว้นและไม่รังแกครอบครัวของเธออีก ในเมื่อเหยื่อของการแก้แค้นเป็นคนเสนอ เขาจึงยื่นข้อตกลงให้กับเธอโดยการทำให้เธอมาอยู่ใต้ร่างของเขาทุกค่ำคืนที่เขาต้องการ แนะนำตัวละคร อลัน โคนอฟ ลูกชายคนโตของตระกูลโคนอฟ เป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี นิสัยเงียบขรึมตั้งแต่เด็ก มีความเป็นผู้นำสูง แต่ค่อนข้างใจร้อน ชายหนุ่มที่มีความแค้นคลุ้มคลั่งอยู่ในอก เพราะรับไม่ได้กับการสูญเสียมารดาอันเป็นที่รัก พลอยไพลิน สาวสวย ใจดีใจเย็น ขี้อาย หญิงสาวเป็นอาจารย์บรรจุใหม่ สอนหนังสืออยู่ที่มหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง พ่อของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธออายุสิบสามปี และแม่ของเธอก็แต่งงานใหม่กับพ่อของอลัน โคนอฟ ด้วยความที่รักแม่มากเธอจึงยื่นข้อเสนอบางอย่างที่ยุติไฟแค้นในตัวของเขา วิเวียน สาวสวยที่มีความมั่นใจเกินร้อย เธอเป็นแฟนสาวของอลัน เป็นหญิงสาวที่อลันรักและอยากจะแต่งงานด้วยมากที่สุด เธอเย่อหยิ่งยโส ไม่สนใจความทุกข์ร้อนของใครทั้งสิ้น เห็นแก่ตัวเองเป็นหลัก

“กูไม่ได้สนซิงสนบ้าสนบออะไรทั้งนั้น ขอแค่ซื่อสัตย์กับกู แค่นี้กูก็พร้อมจะดูแลเขาไม่ตลอดชีวิต กูเป็นพวกได้แล้วรักษา ไม่ใช่ได้ครั้งแรกของเขาแล้วทำสันดานหมาๆ แบบมึง” แนะนำเรื่อง ปืนอายุ 21 ปี กำลังเรียนอยู่ปี 3 คณะวิศวะ ภาควิชาโยธา ความจริงผมก็ไม่ได้เต๊าะไปซะทุกคนหรอก แต่คนนี้มันไม่ได้ว่ะ แบบ…ของมันต้องมีอ่ะ กรีน อายุ 19 ปี คณะวิศวะ ภาควิชาโยธา ดาวคณะว่าที่ดาวมหา'ลัย เธอถูกรักแรกหลอกเพียงเพราะต้องการฟัน พอได้ตัวเธอก็ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี จากนั้นเธอก็สร้างกำแพงปิดกั้นผู้ชายทุกคนที่เข้ามา แต่ผู้ชายคนนี้เธอกลับหนีไม่พ้น ตัวอย่างบางตอน “พี่นั่งด้วยได้มั้ย?” พอหันไปมองก็พบว่าเป็นเพื่อนของพี่มาร์ติน คนที่มากับพี่มาร์ตินนั่นแหละ แต่ตอนนี้พี่มาร์ตินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ฉันก็ไม่ได้มอง แล้วทำไมจู่ๆ อีตานี่ถึงมาโผล่อะไรตรงนี้ได้ล่ะ แถมยังถือวิสาสะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉันอีกต่างหาก “?” “เห้ย! ทำไมต้องทำหน้างั้นอ่ะ เราเป็นเพื่อนกับน้องมีนใช่ป่ะ” “ค่ะ” “พี่ชื่อปืนนะ อยู่ปี 3 ภาคเดียวกับเรานั่นแหละ” “แล้วยังไงคะ?” “พี่ก็แค่อยากมาทำความรู้จักน่ะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาหนุ่มรุ่นพี่ วูบหนึ่งที่ฉันมองเห็นสายตาที่ฉันนึกเกลียดมันมาตลอดสะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้น สายตาของคนหลอกลวง…

“กฏของฉัน ห้ามมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ...แค่นี้แหละหน้าที่เธอ” เรื่องย่อ เมื่อผู้มีพระคุณของพ่อในวันที่เขามาทวงสัญญาที่พ่อเคยให้ไว้ ริสาสาวน้อยในวัยกำลังสดใสลูกสาวเมียน้อยจึงเป็นตัวเลือกเดียว เธอถูกแม่เลี้ยงส่งให้กับคนแก่คราวพ่อเพื่อตอบแทนบุญคุณ แต่ในวันนั้นเองเธอกลับได้ลงเอยกับลูกชายของเขาแทน และนั่นทำให้เธอไม่สามารถดิ้นหลุดจากผู้ชายคนนั้นได้ แต่แล้ววันนึงเธอก็มารู้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังจะแต่งงานกับพี่สาวเธอ แนะนำตัวละคร เฟยหยาง อายุ 32 ปี ส่วนสูง 189 พกอาวุธขนาด 60 เอวดุ เอาไม่พัก ไม่ว่าอารมรณ์ไหนก็เน้ดน้องฉ่ำ ทั้งอินดอร์ เอาท์ดอร์ เพียงแค่มีอิตัวเล็ก พ่อก็จับเย็บยับ ลูกชายมาเฟียใหญ่ที่ล้างมือ ทำธุรกิจสีเทา ไม่ต้องการมีความรักเพราะตอนเด็กต้องมองแม่ที่ถูกจับไปเป็นตัวประกัน เห็นพวกมันทำร้ายทุบตีแม่ต่อหน้าต่อตา และยังจับแม่มัดถ่วงน้ำเพื่อต่อรองกับพ่อ จนจำฝังใจ เป็นฝันร้ายตลอดมา ริสา อายุ 20 ปี ส่วนสูง 155 น้ำหนัก 43 ตัวเล็กหิ้วง่าย เขาแอบเรียกเธอว่า 'อิตัวเล็ก' แต่ใครเขาก็ว่าเธอเป็นของเล่นชั้นยี่สิบ เมื่อผู้มีพระคุณของพ่อในวันที่เขามาทวงสัญญาที่พ่อเคยให้ไว้ ริสาสาวน้อยในวัยกำลังสดใสลูกสาวเมียน้อยจึงเป็นตัวเลือกเดียว เธอถูกแม่เลี้ยงส่งให้กับคนแก่คราวพ่อเพื่อตอบแทนบุญคุณ แต่ในวันนั้นเองเธอกลับได้ลงเอยกับลูกชายของเขาแทน และนั่นทำให้เธอไม่สามารถดิ้นหลุดจากผู้ชายคนนั้นได้ แต่แล้ววันนึงเธอก็มารู้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังจะแต่งงานกับพี่สาวเธอ ตัวอย่างบางตอน “ร้องไห้ทำไม…” เฟิงหยางเสียงแข็งเค้นคำตอบ ผู้หญิงที่นอนกับเขาทุกคนมีแต่จะยิ้มร่าเอาอกเอาใจ เห็นจะมีแต่อิตัวเล็กนี่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนไม่รู้จะทำอย่างไรหลายต่อหลายครั้งที่เธอเป็นแบบนี้ และใช่เขาแม่งโคตรไม่ชอบเลย กูเอาไม่ดีตรงไหนวะ!! “ทำไมคุณไม่…เอ่อ…เฮียหยางไม่ป้องกัน เฮียมีผู้หญิงคนอื่นตั้งเยอะ ริสากลัว…” ริสาพูดเสียงเบา ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านตอนนี้เธอเองก็เหนื่อยและเพลียเต็มที “มันแค่สำหรับเธอเท่านั้น กับคนอื่นเฮียป้องกันตลอด” เขายอมรับว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาหลับนอนด้วยเขาจะใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้งไม่เคยขาด แต่กับริสาเขาเป็นคนแรกของเธอ และยังเป็นเพียงคนเดียวที่เขาอยากสัมผัสถึงตัวตนข้างในโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น หากเธอจะท้อง เขาก็ไม่แคร์ ถ้าเด็กคนหนึ่งจะเกิดมา เขารับเลี้ยงให้สุขสบายได้ทั้งแม่ทั้งลูก ริสาสบตาคนที่เมื่อครู่เกรี้ยวกราดที่กลับมาพูดจาเย็นลงแถมยังแทนตัวเองด้วยสรรพนามใหม่ แต่เรื่องนั้นยังสนใจน้อยกว่าเรื่องที่มันวิ่งวุ่นอยู่ในหัวจนเธอสับสน เธอจึงถามออกมาอย่างอยากรู้ “ทำไมคะ ริสาก็เป็นของเล่นชั้นยี่สิบเหมือนคนอื่น” เฟิงหยางขมวดคิ้วสงสัยกับคำเรียกตัวเองของริสา เขาไม่เคยได้ยินคำพูดทุเรศๆ แบบนี้มาก่อน “ของเล่นชั้นยี่สิบ?” “ใครๆ ที่นี่ก็เรียกริสากับคนอื่นว่าของเล่นชั้นยี่สิบนี่คะ” หญิงสาวพูดออกมาเสียงหงอยดูก็รู้ว่าเธอนอยด์ เชี่ยเอ๊ย!...ไอ้ชิบหาย..!! กูต้องรู้ให้ได้ว่าใครพ่นคำนี้ออกมา ไม่อยากมีฟันไว้เคี้ยวข้าวกันแล้วใช่มั้ย!!

"คนอย่างกู ไม่มีทางเอาลูกฆาตกรมาเป็นเมีย" // เขาจับเธอมาเพื่อแก้แค้นที่พ่อของเธอทำให้คนรักของเขาต้องตาย วายุ กวินทรภักดี ชื่อเล่น วายุ อายุ 28 ปี ส่วนสูง 189 ผู้มีอิทธิพลแห่งหนึ่งทางภาคใต้ ทำธุรกิจหลายอย่างทั้งขาวและเทา มีความแค้นฝังลึกกับพ่อของมุกดา เพราะพ่อของเธอทำให้คนรักเขาต้องตาย เขาจึงพาตัวเธอมา และให้เป็นนางบำเรอเพื่อให้พ่อของเธอกระอักตาย "เออ..ไอ้ยุ กูลืมว่ะว่าจะถาม เมื่อเย็นมึงพาคุณมุกออกไปดินเนอร์เหรอวะ ไง..ติดใจว่างั้น!!" "หึ..กูได้กลิ่นคนมีความรักว่ะ" "เพ้อเจ้อไอ้สัส! กูก็แค่เอาผู้หญิงคนนั้นมาเพื่อให้พ่อของเธอดิ้นพล่านก็แค่นั้น กูไม่ลืมหรอกนะว่าพ่อเธอทำอะไรไว้ กูไม่มีทางเอาลูกฆาตกรมาทำเมียเด็ดขาด" "ไอ้ห่ายุ แยกแยะบ้างเถอะว่ะ ยังไงคุณมุกเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย" "เธอโชคไม่ดีเองที่เกิดเป็นลูกผู้ชายคนนั้น" "แล้วมึงไม่สงสารเธอเหรอว่ะ" "แล้วกูต้องสงสารลูกของฆาตกรด้วยเหรอวะ!" มุกดารินทร์ วรพัฒน์ ชื่อเล่น มุกดา อายุ 25 ปี ส่วนสูง 165 สาวสวยที่เกิดมาเพียบพร้อมทั้งฐานะและชาติตระกูล อยู่ๆ เธอก็ถูกจับตัวมาจากความเข้าใจผิดของผู้ชายคนหนึ่ง "ยุขอโทษ..ที่ผ่านมายุทำผิดไป ยุรู้ตัวดี แต่ลูกของเรายังต้องการพ่อและยุไม่อาจเสียเธอไปได้อีกแล้วนะมุก.. ยุไม่ขอให้มุกยกโทษให้แต่ขอให้มุกให้โอกาสยุได้ไหม ขอโอกาสอีกครั้งเดียวเท่านั้น" " ถ้าคุณอยากให้ฉันยกโทษให้ก็ปล่อยฉันกับลูกไปซะ เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของคุณอีกนั่นคือโอกาสเดียวที่ฉันจะให้" ***ดราม่า จบดี ไม่มีนอกกายนอกใจ

“เป็นอะไรไปอีกวะ! ที่ผ่านมาเห็นเรียกร้องความสนใจจากฉันนักหนา พยายามที่จะยัดเยียดตัวเองมาเป็นเมียของฉันให้ได้ แล้วพอตอนนี้ฉันจะตอบสนองให้ ก็ทำเป็นเล่นตัว!” อัยย์วารินทร์ อายุ 22 ปี น้ำหนัก 52 สูง 162 แอบชอบลูกเพื่อนแม่มาตั้งแต่เด็ก แนะนำตัวละคร “พี่เชน... อัยย์ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ แต่...อัยย์แอบปลื้มพี่เชนมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ.. ..อัยย์รู้ว่าพี่เชนมีคนที่ชอบแล้ว แต่...ตั้งแต่อัยย์ได้มาฝึกงานที่นี่ ได้ใกล้ชิดกับพี่ ความรู้สึกของอัยย์มันชัดเจนมากขึ้น ยิ่งรู้ว่าพี่เชนโสด อัยย์ก็ยิ่งรู้สึกว่า ต้องบอกความรู้สึกนี้ออกมาให้พี่เชนได้รู้ว่า...อัยย์ชอบพี่ค่ะ” คเชนทร์ อายุ 28 ปี น้ำหนัก 80 สูง 187 จำใจแต่งงานเพราะถูกบังคับ “อัยย์! พี่ไม่มีเวลาคิดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ กับใครหรอก เก็บความรู้สึกของอัยย์ไว้เถอะ พี่คิดกับเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น คงจะเป็นไปมากกว่านี้ไม่ได้ พี่ว่าเอาเวลามาบอกรักผู้ชายไปตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ย!...ไร้สาระจริงๆ” เรื่องนี้พระเอกใจร้าย ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจนางเอก ทั้งสองครอบครัวเป็นตระกูลที่ทำงานด้วยกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวด เป็นแก๊งค์มาเฟียที่ทำงานทั้งขาวและดำ ครอบครัวพระเอกทำงานรับเหมาบังหน้าธุรกิจสีเทา พระเอกก็ถูกจับแต่งงานกับนางเอก หลังจากนางเอกสารภาพรักแต่ตัวเองปฏิเสธไป ทำให้พระเอกโกรธเพราะคิดว่านางเอกเป็นตัวต้นเหตุ แต่พอถึงตอนเข้าหอกลับจับนางเอกกินจนถึงเช้า โกรธ..เกลียดแบบไหนน้อ... ไม่มีนอกกายนอกใจนร้า แค่พระเอกยังไม่รู้ใจตัวเอง จนน่าหยุมหัวเท่านั้นเอง

“คืนเดียวจบไม่คบไม่ผูกพัน” นี่คือสิ่งที่สาวๆ ทุกคน ต้องจำไว้ให้ดี เรย์ เดมอนต์ อดิศวรทัติ อายุ 24 ปี เจ้าของผับ เจ้าชู้ ฟันหญิงเป็นว่าเล่น “คืนเดียวจบไม่คบไม่ผูกพัน” ฟ้า ฟ้าใส พัชรกานต์กุล อายุ 20 ปี เติบโตมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า “รู้ทั้งรู้ว่าเขามันอันตราย แต่ก็ยังไปเผลอใจรักเขา” ~แรกๆ มันก็แค่เกมนึงที่ยังไม่อยากให้จบเร็ว~ หลังๆ ไอ้เหี้ยแม่ง..กูเกมเฉย~~ คำเตือน พระเอกเจ้าชู้ตัวพ่อ เกือบมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่นางเอก มีการข่มขู่ แบล็คเมล์ สันดานเจ้าชู้ เอาไม่เลือก แต่พอรู้ตัวว่าชอบนางเอกก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ใครไม่ชอบแบบนี้ เลื่อนผ่านได้เลยน้า อ่านแบบจอยๆ คับโผม

"ถ้าเธอยังไม่มีใคร เรามาลองคบกันดูไหม?" "เค้าว่าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะ" ในวันที่ฉันรู้ตัวว่ารักเขาหมดใจ แต่เขาบอกว่าให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม... ️ ***นิยายฟิวกู๊ด ที่มีดราม่านิดหน่อย*** แนะนำตัวละคร ภีม ภาคิน บวรกิจวัฒนา อายุ 22 ปี นักศึกษาปีที่ 3 คณะนิเทศศาสตร์ ส่วนสูง189 หนุ่มแว่นหล่อสไตล์เกาหลี ชาติตระกูลดี เป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัทนำเข้ารถหรู ขี้อ้อน ยิ่งอยู่กับคนที่ชอบจะอ้อนเป็นพิเศษ 'รักเธอ..แต่ไม่อยากเป็นตัวสำรองของใคร' ลดา ลัลน์ลดา สินธปกรณ์ อายุ 23 นักศึกษาปีที่ 4 คณะนิเทศศาสตร์ บุคลิกสวยโดดเด่น มีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใคร อัธยาศัยดี เป็นกันเองและเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ที่สำคัญกวนประสาทเก่ง 'ในวันที่เขามาบอกว่าให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เธอมอบใจให้เขาไปแล้ว จะเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง' ˚˚จบสุขนิยมไม่มีนอกกายนอกใจ˚˚

เตชินญ์ เมธานนท์หรือ  มาร์ตินอายุ 21 ปี  กำลังเรียนอยู่ปี 3 คณะวิศวะ ภาควิชาโยธา รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา ดวงตาคมเข้ม รักใครรักจริง เอวดุ ขี้หึง และหวงหนักมาก ผู้หญิงมากมายเข้าหาเขา เพราะเงินและชื่อเสียงของตระกูล มุกตาภา นันทพิวัฒน์ หรือ มีน มาร์ตินอายุ 19 ปี กำลังเรียนอยู่ปี 1 คณะวิศวะ ภาควิชาโยธา  มีนเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ชวนมองไม่รู้เบื่อ รักใครรักจริง รักพี่มาร์ตินคนเดียว  แอบชอบพี่มาร์ตินมาตั้งแต่ ม.4 แถมยังตามมาเรียนที่เดียวกันอยู่คอนโดเดียวกัน **ก็แค่อยากอยู่ใกล้ ๆ ให้ชื่นหัวใจเท่านั้นเอง** สปอย “พี่มาร์ติน...” เธอพึมพำเรียกชื่อผมออกมาเบา ๆ แต่ผมก็ยังพอได้ยินอยู่ เธอรู้จักผมได้ไงวะ? “หนูชอบพี่มาสามปีแล้ว อึก!.. ชอบพี่มาตั้งแต่พี่อยู่ ม.หก แล้ว อึก” “เชี้ย…อะไรว่ะแม่ง” ไอ้ปืนที่นั่งมองเห็นเหตุการณ์อยู่อุทานออกมาเบา ๆ สีหน้าของมันแบบตะลึงเหมือนเห็นยูเอฟโอลงจอดเลยก็ว่าได้ อย่าว่าแต่มัน ผมเองก็อึ้ง “หนูชอบพี่นะ หนูรักพี่” เชี้ย! พูดจบเธอก็จับใบหน้าผมแล้วดึงผมลงไปจูบทันที ผมผงะไปเล็กน้อย เมื่อคนตัวเล็กในตักเริ่มขยับริมฝีปากด้วยลีลาที่เด็กน้อยพอกับขนาดตัว แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่ผลักตัวเธอออกเหมือนกัน ผมปล่อยให้เธอกดริมฝีปากจูบผมอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่เธอจะทิ้งน้ำหนักตัวมาใส่ผมทั้งหมดและหลับไป จบดี ไม่มีนอกกายนอกใจ มีดราม่าเล็กน้อย พอมีอรรถรส นอกนั้นก็ว๊าว...แซ่บ! นัวยิ่งกว่าผงชูรสในส้มตำ

ชาติก่อนนางตายอย่างทรมานพร้อมกับลูกในท้องครอบครัวถูกประหาร นางมีโอกาสกลับมาอีกครั้งและจะแก้แค้นสามีกับสหายสารเลวไม่ให้ตายดีแต่ใครจะคิดว่านางไม่ต้องลงมือเองเพราะเขาผู้นั้นเอาแต่คลั่งรักนางจัดการเองหมด แนะนำเรื่อง เพราะความโง่เขลาจึงนำไปสู่ความตาย ตระกูลของนางล่มสลาย สามีและสหายสนิทที่นางไว้ใจวางแผนทำร้ายนางและใส่ร้ายครอบครัวของนางต้องถูกประหารชีวิต แต่เรื่องทั้งหมดที่เกิดเป็นเพราะพวกมันวางแผนหลอกล่อจนทำให้นางหลงเข้ามาติดกับ ไม่คิดว่าพวกมันสองคนจะเลวถึงเพียงนี้ เรื่องนี้จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่เพราะนางเอง หากชาตินี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าไม่ตายดี!! แต่ว่านางยังไม่ทันลงมืออะไรเลย คนพวกนั้นก็มีจุดจบที่น่าสมเพชไปซะแล้ว...นี่มันเรื่องอะไรกัน!

เตชินทร์ถูกพี่สาวข้างบ้านในวัยเด็กปฏิเสธความรักและการกลับมาของเขาในครั้งนี้เขาไม่ได้กลับมาเพื่อแก้แค้น แต่มาเพื่อคลั่งรักเธอมากกว่าเดิม "ผมจะทำให้คุณมีความสุขจนลืมไม่ลงเลยละครับ" #แนวพระเอกขี้อ้อน-นางแอบแซ่บ เตชินทร์หรือตฤณ ภูวรินทร์โชติ เด็กหนุ่มคราบมาเฟียเย็นชากับคนอื่นชอบแกล้งนางเอก ตฤณชอบที่ได้เห็นกุนณฉัตรแต่งตัวเป็นสาวเฉิ่มแต่กลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาทร่านร้อนใต้ร่างในยามค่ำคืน กุนณฉัตร ไพรพรรณ อาจารย์สาวเฉิ่มลุคคุณป้าแต่ใครจะคิดว่าเธอเปิดแอคลับหวิวโชว์เสียwหารายได้พิเศษ ***---***---***---*** ตัวอย่างในเรื่อง "หึ!อย่าคิดว่าจะมาทำอะไรคนของกูง่าย ๆ กูถนอมของกูมาตั้งเท่าไรไม่เคยทำให้เธอเสียใจร้องไห้นอกจากนอนน้ำตาไหลใต้ร่างกูแล้วมึงคิดว่ามึงเป็นใคร" ตฤณพูดเสียงเหี้ยมกับตัวเองดวงตาดำเข้มทอดมองไปด้านหน้าที่เป็นยอดตึกสูงเสียดฟ้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่เขาก็ไม่อยากให้เธอมาวุ่นวายใจเธอต้องมีความสุขเท่านั้น .... "ตฤณพี่เข้ามหาลัยก่อนนะทำอาหารไว้ให้แล้วอย่าลืมทานด้วยนะ" "หอมแก้มผมก่อนไปทำงานด้วยสิครับ" กุนณฉัตรที่ได้ยินเสียงเข้มก็ก้มลงนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าก่อนจะถามกลับพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ "งั้นต้องถามก่อนว่านี่คือประโยคคำสั่งหรือประโยคขอร้องคะ" เธอมองคนตัวโตก่อนจะยื่นมือไปสางผมที่ปรกลงมาบนใบหน้าคนตัวโตไปด้วยก่อนที่เขาจะจับมือเธอออกมาแล้วก้มลงจูบที่ฝ่ามือของเธอแล้วก็พูดสิ่งที่เธอต้องการได้ยินและนั่นก็ทำเอาเธอหัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรง "ขอร้องสิครับนะ..นะครับ" และนั่นก็ทำเอาหญิงสาวใจสั่นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาขอร้องด้วยน้ำเสียงออดอ้อนและยังทำตาปริบ ๆ ใส่แบบนี้ นี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะแค่นี้เธอก็หลงรักเขาไม่ไหวแล้ว "พี่กั้งงง.." #ฝากลูกหมาคลั่งรักไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายอ่านง่ายไม่มีปมซับซ้อนเน้นตัวพระเอกนางเอกเป็นหลัก เสิร์ฟมาพร้อมกับความฟิน กรุณาเกียมรับความฟินนน^^ ***---***---***---***

สาบานว่ายัยตุ้ยนุ้ยตรงหน้าคือนักโภชนาการอันดับหนึ่งของประเทศ ให้ตายเถอะ!!!! ยัยนี่ไม่คิดจะออกกำลังกายเลยหรือยังไง! แล้วยังจะโง่ทำตัวเองต้องตายตอนจบอีก พอที!!ต่อไปนี้ฉันจะเขียนบทเอง!! แนะนำตัวละคร เหมันต์ ภักดีวิจิตรา อายุ 27 ปี พระเอกรูปหล่อในนิยายที่เบลล่าชื่นชอบทั้งยังชมไม่ขาดปากเธอหลงเสน่ห์พ่อพระเอกคนดีเพราะการบรรยายบุคลิกลักษณะนิสัยของเขาผ่านตัวหนังสือของนักเขียน ช่างบรรยายให้เขาเป็นคนดีอย่างไม่มีที่ติ..นี่สินะที่เขาชอบพูดกันว่าผู้ชายดี ๆ มีแต่ในนิยาย  แต่พอมาเจอตัวจริงเธอกลับอยากหนีไปให้ไกล แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งยิ่งหนีเขาก็ยิ่งตามติดเธอนี่สิ เบลล่า จิรัตติกุล อายุ 31 ปี นักโภชนาการที่เพิ่งจับได้ว่าแฟนนอกใจ หลังจากไปกระทืบคนรักที่กำลังมีอะไรกับผู้หญิงเธอขับรถออกมาด้วยความเสียใจแต่ใครจะคิดว่าความเสียใจและความประมาทของเธอกลับทำตัวเองต้องต-ายและไม่รู้ว่านรกสร้างหรือสวรรค์แกล้งเธอถึงได้มาเข้าร่างใหม่ในชื่อเดิมของยัยตุ้ยนุ้ยในนิยายที่เธออ่าน เบลล่า ภมรมนตรีกุล สาวอ้วนตุ้ยนุ้ยวัย 23 ปี แนะนำเรื่อง เบลล์นักโภชนาการวัยสามสิบเอ็ดปีไม่เคยคิดฝันว่าชีวิตหลังความตายจะพลิกผันให้เธอกลับมาเกิดใหม่ในนิยายน้ำเน่าที่เธอเคยอ่าน แถมยังรับบทเป็นนางร้ายในร่างหญิงสาวอ้วนตุ้ยนุ้ยน้ำหนักเกินแปดสิบกิโล! นรกเถอะ!!! โถ..ชีวิต!!สาวสวยอย่างเธอต้องมาเจอกับอะไรกันนี่! แต่ถ้านี่มันเป็นความโชคร้ายแสดงว่าเธอยังโชคร้ายไม่พอเพราะในเนื้อหายังระบุว่ายัยตุ้ยนุ้ยนั้นมีคู่หมั้นที่ตัวเองรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว แถมสายตาที่คู่หมั้นมองมาที่เธอนั้นยังเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ยัยตุ้ยนุ้ยก็ยังตามติดเขาเป็นเงาตามตัวและมันดูน่าตลกในสายตาคนอื่น "พอกันที! ยัยเบลล์! ยัยตุ้ยนุ้ย...ฉันไม่ใช่เธออีกแล้ว! ต่อไปนี้ชีวิตใหม่ในนิยายเรื่องนี้ฉันดำเนินเรื่องเอง" เบลล์ลั่นวาจาในใจเธอตั้งปณิธานอย่างแน่วแน่และต้องทำให้ได้ แต่ก่อนอื่นเป้าหมายแรกคือการลดน้ำหนัก! เบลล์มุ่งมั่นที่จะแปลงร่างตัวเองจากยัยตุ้ยนุ้ยให้กลายเป็นนางพญาสุดสง่างามเอาให้ตกตะลึงไปทั้งบางเลย หลังจากนั้นเธอเริ่มต้นด้วยการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการกินเธอนำความรู้ในอาชีพของเธอมาใช้กับตัวเองเธอหันมาทานอาหารคลีนและออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ แม้จะยากลำบากในตอนแรกแต่ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ เบลล์ก็เริ่มเห็นผลลัพธ์ น้ำหนักของเธอค่อย ๆ ลดลงทีละนิด ทีละหน่อย ใบหน้าเริ่มเรียวเล็ก ผิวพรรณเปล่งปลั่ง รอยยิ้มของเธอกลับมาสดใสอีกครั้ง การเปลี่ยนแปลงของเบลล์สร้างความฮือฮาให้กับคนรอบข้าง คู่หมั้นที่เคยรังเกียจเริ่มมองเธอด้วยสายตาแปลกไป ผู้คนเริ่มพูดถึงเธอในแง่ดี เบลล์ไม่ใช่ยัยตุ้ยนุ้ยคนเดิมอีกต่อไป เธอคือนางพญาผู้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและสง่างาม และจะใช้ชีวิตให้สนุกสุดเหวี่ยง ผู้ชายที่เขาไม่รักแล้วจะแคร์ไปทำไม 'ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน' เสียงเพลงดังคุ้นหูในอดีตลอยมาและมันก็คือเรื่องจริง ถ้าเธอสวยและโสดเธอสามารถหาผู้ชายได้อีกกี่คนก็ได้ เดี๋ยวนี้บาร์โฮสต์ก็มีไม่น้อย เบลล์คิดอย่างมุ่งมั่นดวงตาทอประกายเจิดจ้ายามที่คิดไปถึงหนุ่มหล่อที่รายล้อมเธอถึงตอนนั้นเธอจะมีความสุขขนาดไหนกัน...เธอคิดอย่างเพ้อฝัน  พอกันที! นิยายเรื่องนี้ฉันจะเขียนบทเอง!!

เฟยเทียนต้องการภรรยาที่เพียบพร้อมสำหรับไว้เชิดหน้าชูตายามที่เขาได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป จึงตกลงแต่งงานกับตระกูลเก่าแก่คุณหนูลูกผู้ดีเก่า แต่หญิงสาวที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าเจอกันก็สร้างเรื่องปวดหัวแล้ว ☀แนะนำตัวละคร☀ เฟิงเฟยเทียน อายุ 29 ปี อนาคตผู้นำตระกูลคนต่อไป  มีคนที่เคยรักมากและคิดจะขอเธอแต่งงาน แต่เธอกลับมาบอกเลิกโดยให้เหตุผลว่า นิสัย สุขุม เยือกเย็น (แต่กับภรรยาเฟยเทียนกลายเป็นคนความอดทนต่ำ) เคยมีคนที่รักมากแต่เธอกลับขอเลิกแล้วไปแต่งงานกับผู้ชายคนใหม่เพียงเพราะเขาทำงานจนไม่มีเวลาให้ จางลี่ถิง อายุ 21 ปี บุตรสาวคนเล็ก นิสัย ดื้อรั้น (กับบางคนอย่างเช่นคนที่ชื่อว่าเป็นสามี) เธอไม่คิดว่าเธอจะรักเขา แต่เพราะความสัมพันธ์ทางกายเด็กสาวที่ไม่เคยมีความรักอย่างเธอจึงตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดาย และคิดว่าการแต่งงานก็ไม่ได้แย่ ความสัมพันธ์ของพวกเรากำลังจะไปได้ดีแต่พอคนรักเก่าเขากลับมาเธอถึงได้รู้ว่าเขา ไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้น เขาโอบกอดคนรักเก่า เขาเลือกที่จะอยู่กับคนรักเก่า และเธอก็เลือกที่จะตัดเขาออกเช่นเดียวกัน 🌷แนะนำเรื่อง เฟยเทียน ชายหนุ่มรูปงาม ทายาทคนโตของตระกูลเฟย ตระกูลใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลในแวดวงธุรกิจ กำลังเผชิญกับภาระหน้าที่สำคัญ นั่นคือการแต่งงานเพื่อสานต่อตระกูลตามธรรมเนียมและกำลังเข้ารับตำแหน่งผู้นำในอนาคตแทนบิดา ด้วยความที่ตระกูลเฟยมีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลจาง ตระกูลเก่าแก่และขุนนางเก่าแก่ การแต่งงานเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของสองตระกูลจึงถูกหยิบยกขึ้นมาอีกครั้ง เฟยเทียนถูกจับคู่กับคุณหนูลูกสาวคนเล็กของตระกูลจาง หญิงสาวผู้เลอโฉม งดงามทั้งกายและใจ เพียบพร้อมด้วยกิริยามารยาท เรียกได้ว่าเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม ทว่า เมื่อเฟยเทียนได้พบกับว่าภรรยาของเขาเป็นครั้งแรก เขากลับต้องพบกับเรื่องปวดหัว เพราะหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาช่างแตกต่างจากภาพลักษณ์ที่เขาคาดการณ์ไว้สิ้นเชิง เธอไม่ได้อ่อนหวานเรียบร้อยอย่างที่เขาคิด แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความสดใส ร่าเริง และเต็มไปด้วยพลัง แถมยังดื้อรั้นเป็นที่หนึ่ง เฟยเทียนรู้สึกไม่พอใจกับภรรยาของเขาในตอนแรก เขาคิดว่าเธอไม่เหมาะสมที่จะเป็นภรรยาผู้นำตระกูลเฟยเพราะสิ่งที่ปรากฎอยู่ตอนนี้เห็นอยู่ตอนนี้ เห็นทีจะไม่ตรงปกเสียแล้ว แต่แล้ว เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น กลับทำให้เฟยเทียนเริ่มมองเธอในแง่มุมใหม่ เขาเริ่มเห็นความดีงามและความสามารถของเธอ เขาเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับเธอ เริ่มรู้สึกว่าเธออาจจะเป็นคนที่ใช่สำหรับเขา ....หลังจากแต่งงานกันไปได้ไม่นาน ลี่ถิงก็พบว่าคนรักเก่าของสามีกลับมาจากต่างประเทศหลังจากเลิกรากับสามีของเธอ...ฟางซินเป็นหญิงสาวสวยและฉลาด เธอเคยมีความสัมพันธ์กับเฟยเทียนมาอย่างยาวนานและเป็นคนที่เฟยเทียนรักและต้องการจะแต่งงานด้วย และเหมือนว่าการกลับมาครั้งนี้ฟางซินต้องการที่จะมาทวงคนรักของเธอคืน.... ....แล้วลี่ถิงจะทำยังไงต่อไป.... 🌸ตัวอย่างบางตอน🌸 "คุณเทียนวันนี้กลับบ้านไหมคะ" คำถามจากปลายสายทำเอาเฟยเทียนสะอึกเพราะตอนนี้เขาไม่ได้กลับไปที่เพนท์เฮาส์สองวันแล้วตั้งแต่เกิดเรื่อง "วันนี้ยังกลับไม่ได้ครับเฮียยังเคลียร์ธุระไม่เสร็จ" "ธุระที่ว่าคงสำคัญกว่าถิงถิงมากใช่ไหมคะ" "เรื่องคุณฟางซินใช่ไหมคะ" น้ำเสียงสั่นระริกที่ถามออกมาทำเอาเฟยเทียนรู้สึกสั่นไหว ภายในใจวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูกแต่เขากลับตอบเธอด้วยความคำพูดที่ต่างออกไป "เสี่ยวถิงอย่าเพิ่งงี่เง่า" "ถ้าถิงถิงบอกให้เฮียกลับบ้านมาตอนนี้ละคะ" "เสี่ยวถิงเธอก็รู้ว่าเฮียยังกลับตอนนี้ไม่ได้" "คุณเทียนเลือกที่จะอยู่กับคุณซินใช่ไหมคะ" เฟยเทียนพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากที่ฟังคำพูดของเธอที่เหมือนกับต้องการเอาแต่ใจตัวเองซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยชอบเลยและไม่คิดว่ามันจะได้ยินมาจากปากของภรรยาเขาเลยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เข้มสุด "เสี่ยวถิงมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเลือก!" "ค่ะเข้าใจแล้ว" ติ๊ด! "เสี่ยวถิง...เสี่ยวถิง"

ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว อยากเป็น(ผัว)

ใครจะรู้ว่าหุ้นส่วนอีกคนของร้านบาร์โฮสที่เธอทำงานอยู่จะเป็นผู้ชายคนที่เธอเคยแบล็คเมล์มาก่อน พสุธา กิจธนะวรกุล ดิน อายุ 28 ปี นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเพิ่งเรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศทายาทเจ้าของโรงแรมและธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์แถมยังมีบริษัทส่งออกอะไหล่ยนต์ครบวงจรล้วนแล้วแต่เป็นธุรกิจที่ทำเงินปีละมหาศาล เคยถูกสาวแบล็คเมลและจำฝั่งใจมาจนถึงทุกวันนี้ พสุธาต้องมาทำงานแทนพี่สาวช่วงที่พี่สาวท้องแก่ใกล้คลอดแต่เหมือนว่าการเข้ามาที่นี่ไม่เสียเปล่าเพราะใครจะคิดว่าเขาจะมาเจอกับผู้หญิงคนนั้น...คนที่ทำให้เขาเข็ดขยาดกับผู้หญิงจนต้องอาศัยจิตแพทย์บำบัด ... กุลนันท์ ฉัตรชนก ใยไหม อายุ 24 ปี หญิงสาวสู้ชีวิตทำงานทุกอย่างที่ได้เงินมีฝาแฝดไม่ใช่แค่สองแต่ใยไหมมีแฝดสาม หกปีที่แล้วเธอทำสิ่งที่ผิดและฝังใจมาตลอดทุกวันนี้ใยไหมทำงานสองที่ ที่แรกเป็นร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ที่ทุกคนเข้าใจว่าเธอเป็นเพียงพนักงานร้านตัวเล็ก ๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอนั่นแหละเป็นเจ้าของร้าน ส่วนงานที่สองเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านบาร์โฮสแห่งหนึ่ง ทุกคนคิดว่าเธอทำเพราะขัดสนต้องการเงินแต่ใครจะคิดว่าที่เธอทำทุกวันนี้เพราะหนุ่มโฮสต์กล้ามแน่นนั้นต่างหากที่ดึงดูดเธอมากกว่าอะไรทั้งหมด แต่ใครจะคิดว่าหุ้นส่วนร้านคนใหม่ที่มาแทนชั่วคราวในระหว่างที่เจ้าของร้านไปคลอดลูกจะเป็นคนที่เธอทำเขาไว้เจ็บแสบเมื่อหกปีก่อน ... ... "หึ! เปล่าใครจะไปถูกใจคนที่หลอกแบล็กเมล์กูว่ะ.. "อย่าบอกนะว่าจะให้น้องมันบำบัดมึงไหนว่ามึงหายแล้วไง" "หายไม่หายแล้วไงถึงยังไงผู้หญิงคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบเรื่องที่เคยทำกับกูมั้ยวะมึงคิดว่าที่กูโดนผู้หญิงคนนั้นทำกับกูในตอนนั้นกูควรจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอมึงคิดว่ากูรู้สึกยังไงที่รู้ว่าโดนผู้หญิงคนนั้นหลอกเหมือนกูเป็นคนโง่!!" "ไอ้เหี้ยดินอย่าบอกนะว่ามึงทำกับน้องเพราะอยากแก้แค้นแค่นั้นแล้วน้องล่ะ มึงไม่คิดถึงจิตใจน้องมันบ้างวะ" "กูก็เห็นเด็กนั้นมันชอบนักไม่ใช่เหรอผู้ชายน่ะ แค่โดนกูเอาก็ไม่ได้สึกหรออะไรนี่น่าจะชอบด้วยซ้ำกูก็ไม่ใช่คนธรรมดามีหน้ามีตาตามที่เธอเลือกไงเธอควรจะดีใจด้วยซ้ำที่คนอย่างกูให้ความสนใจหรือให้เธอเรียกร้องมาสิ! คอนโด รถยนต์ กระเป๋าหรูเครื่องสำอางแบรนด์ดังหรือจะเอาเงินเรียกร้องแบบเธอเคยเรียกร้องมาน่ะ" ... ... โปรดอ่านสักนิด สวัสดีค่ะ นิยายเมีย(ไม่)ลับเจ้าของบาร์โฮส เป็นหนึ่งในเซตนิยายเมีย(ไม่)ลับโดยจะมีทั้งหมดสามเรื่องด้วยกันเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับสามสาวฝาแฝดที่ดิ้นรนต่อสู้ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นนิยายอ่านง่ายมีอารมณ์หลากหลายตัวละครบางมุมอาจจะดูซับซ้อน การพูดคุยของตัวละครอาจมีคำหยาบคายทุกตัวละครไม่ได้ดีเริ๊ดมีขาวมีดำมีรัก โลภ โกรธ หลง มีความเห็นแก่ตัว ดั่งบุคคลธรรมดาทั่วไป เรื่องราวเหล่านี้ก็เป็นเพียงหนึ่งในจินตนาการแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

ไคเลอร์จะทำยังไงเมื่ออยู่ ๆ ก็มีเด็กสาวหน้าตาสะสวยในชุดเกาะอกเซ็กซี่อ้อนมาขอให้เปิดบริสุทธิ์ให้พร้อมกับเปิดเปลือยหน้าอกอวบที่คัดตึงปรากฏเด่นต่อสายตา "ให้ฉันเปิดซิงนี่คิดดีแล้วเหรอสาวน้อยถึงกับแหกได้เลยนะ" เสียงทุ้มเอ่ยไม่เกินจริงเพราะขนาดหกสิบที่ได้มาจากกรรมพันธุ์นั้นอาจจะทำให้เด็กสาวเดินเป๋ไม่เป็นผู้เป็นคนไปหลายวัน ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่สายตาคมก็ไม่อาจละไปจากทรวงอกอวบอิ่มได้เลยแถมตอนนี้ริมฝีปากยังหนาแห้งผากราวกับคนขาดน้ำมานาน "จริงหรือคะ" เสียงคนเด็กกว่าดูตื่นเต้นดวงตาแพรวพราวเป็นประกายเหมือนกำลังจะเจอเรื่องสนุก "ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอกค่ะ แสดงว่าหนูตามหาถูกคนแล้ว" เสียงหวานเอ่ยด้วยความสนใจก่อนจะส่งปลายนิ้วเรียวกรีดกรายที่แผ่นอกที่มีขนปกคลุมอย่างกับป่ารก "แล้วอย่ามาร้องไห้ให้ฉันได้ยินก็แล้วกันนะสาวน้อย" ไคเลอร์ไม่รอช้าเด็กสาวตรงหน้าก็ถูกอุ้มพาดบ่าพร้อมกับเสียงร้องหวีดยามฝ่ามือกระทบก้นเด้งงามงอน เพี้ยะ!! "อ๊าย หนูเจ็บนะคะ" "หึ! ที่เจอจะเจอต่อจากนี้มันมีอีกเยอะ!!! แล้วเธอจะรู้ว่าเอาตัวมาลงเล่นกับใคร!! " ************************ วิเวียน (วิเวียนน่า  กีรติเมธานนท์ อายุ 21 ปี กำลังศึกษาอยู่ปี 4 คณะบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ) "ไหนว่าตกลงจะเป็นคู่นอนแค่สามเดือนยังไงคะ นี่ก็ครบกำหนดแล้วด้วยเมื่อไรคุณจะปล่อยหนูไปสักที" เสียงร้องขอพร้อมกับแววตาตัดพ้อที่ส่งไปให้เจ้าของห้องที่พาเธอกลับมา ก็ไหนว่าจะเลี้ยงเด็กคนอื่นต่อจากเธอแล้วยังไงแล้วทำไมยังไม่ปล่อยเธอไปอีก ไคเลอร์ (ไคเลอร์  อัศววัฒน์สกุล อายุ 35 ปี เจ้าของคลับ เจ้าของธุรกิจมีทั้งถูกกฏหมายและไม่ถูกกฏหมาย) "หึ! ที่อยากจะออกไปจากฉันนี่เพราะเธออยากจะไปกับมันใช่มั้ย!!" ถ้อยคำที่แฝงความเย้ยหยันปนเดือดดาลพร้อมกับแววตาที่เชือดเฉือนอย่างกับคมมีดจ้องเด็กสาวตรงหน้าไม่วางตาพร้อมกับมือหนาที่จับแขนเรียวบีบแน่น "นี่คุณพูดเรื่องอะไร" เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัยเผลอตัวเลิกคิ้วน้อย ๆ แววตาเต็มไปด้วยความสนเท่ห์ในสมองคิดประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน "อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไป" ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราดก่อนจะอุ้มเด็กสาวพาดบ่า "คุณไคเลอร์จะทำอะไรปล่อยหนูลงนะ ปล่อย!!"

เธอจะทำยังไงเมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกพ่อแม่นำมาทิ้งไว้ขัดดอกและเจ้าหนี้ก็เคยมีตำแหน่งเป็นอดีตพี่เขยแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้เพราะสิ่งที่พี่สาวทำ และเธอยอมทำทุกอย่างเพื่อจะลบล้างความผิดแทนคนเหล่านั้นได้.. "จำเอาไว้ว่าเธอไม่มีทางได้ขึ้นมาเป็นแม่เลี้ยงที่นี่ได้!!!" "หนูรู้ค่ะ วันไหนที่พ่อเลี้ยงเดินได้หนูพร้อมที่จะไปจากที่นี่และจะหย่าให้พ่อเลี้ยงทันทีค่ะ"