❗️ Yetişkin içeriklidir, sahneler detaylıdır. 🔞 ''Oyunu böyle basitçe kazanabileceğini mi sanıyorsun? Benim oyunum, senin gibi basit değil.'' masanın üzerinde duran kadehini kaldırarak, birkaç yudum aldı. ''Senin kurallarına uymak zorunda değilim! Benim kazancım, senin kurallarına göre ilerleyemez!'' bu sözlerim üzerine hafifçe masaya doğru eğildi. Konu artık kumar değil, bir güç mücadelesine dönüşmüştü. ''Benim kurallarım, bu mekanın içinde oturan herkesi bağlar! Sende dahil... Benim mekanımda oturup, karşımda böyle konuşman fazla iddialı. Kazandığını zannediyorsun ama bedelini ödeyeceksin.'' savaşçı bir ifadeyle masanın kenarına doğru adımladı. Tehditkar yaklaşımlarını fark ettim ama hala sakinliğimi korumak için çabalıyordum. ''Benim için bedel diye bir şey yok! Oyun dedin, oynadım ve kazandım!'' Hızla hareket ederek, kolumdan sert bir şekilde kavradı. Beni sandalyeden çekerek, sert bir şekilde kendine doğru çekti. Ondan önce davranmak istedim, bedeni ile teması kesmeye çalıştım ama o, fazla güçlüydü. Soğuk bir şekilde gülümsedi. ''Bugün ne olacak biliyor musun? Seni, kendi oyunuma hapsedeceğim. Seni tamamen ele geçireceğim. Ve kaçman, imkansız olacak!'' sert bir tavırla konuştu. ''Aşkım!'' son olarak, ismimin üzerine basa basa kulağımın içine doğru fısıldadı.

“Bu kız evlenecek!” babamın gür sesini işittiğimde hızla başımı kaldırdım. Bana bakan öfkeli gözlerini gördüğümde korkuyla titredim. Hayır, ben evlenemezdim! On altı yaşındaki bir kız çocuğu evlenemezdi! On altı yaşındaki bir kız çocuğu okumalıydı, arkadaşlarıyla oyunlar oynamalı ve sohbet etmeliydi, on altındaki bir kız çocuğu ders çalışmalıydı!“Evlenmeyecem!” diye öfkeyle bağırdığımda annem ayağa kalktı. “Bey ne dersin sen? Söylediklerini kulakların duyar mı? On altı yaşındaki bir kız çocuğunu evlendirmek ne demek?!” annem hiddetle karşı çıktığında suratına okkalı bir tokat yemişti. “Ne zamandır adamların işine kadın karışır?!” diye bağırdı babam. “Bu kız evlenecek onun ne haddine okumak?! Okuyup ne olacak, ne işe yarayacak?!” dedi babam tekrardan. “Doktor olacağım ben!” dedim hırsla. “Belki doktor olurumda, senin gibilerinin taşlaşmış kalbine çare bulurum.” suratıma inen tokatla yere yığıldım. Gözlerim ağlayamadığım için yanarken burnumun direği sızladı. Dudaklarımın titremesini engellemek için alt dudağımı ısırdım. “Kızım!” dedi annem bana koşarak. Bedenimi kollarının arasına hapsetti beni babamdan korumak ister gibi. Kolumdan tutulup annemin kollarının arasından koparıldım, zorla sürüklenerek odamın köşesine poşet gibi atıldım. “Okula gitmeyeceksin! Benden bir haber bekleyene dek burada kalacaksın, sonrada siktir olup gideceksin. O okulun bize verdiği tek şey zarar! Her şeye masraf!” kapıyı sertçe kapatıp kilitlediğinde dizlerimi kendime çekip ağlamaya başladım. İçeriden gelen bağırtılar annemin ve kız kardeşimin sesleriydi. Kız kardeşim babama durması için sayıklarken, annem ise beni vermeyeceğini söyleyip babamın üzerine gidiyordu. Hızla ayağa kalkarak kapıyı yumrukladım. “Vurma anama!” dedim ağlayarak. “Senin gibi baba olmaz olsun lan! Sen baba mısın?! Sen baba değilsin sen bir canavarsın! Aç kapıyı, yapma bunu anama!” omuzlarım sarsıla sarsıla acıyla ağlarken kapının önüne oturdum. Akan gözyaşlarım pijamamı ıslatırken annemin ve kız kardeşimin sesini duymamak için kulaklarımı kapattım. Onlar acı çektiği için bende acı çekiyordum.

Eylül Tekin, 27 yaşında bir savaş muhabiriydi.Toz, barut ve yıkımın ortasında bile kalemiyle gerçeğin peşindeydi.Bir patlamadan sonra her şeyini kaybetti; kimliğini, telefonunu, hatta adını bile savuran o rüzgârda geriye sadece bir not defteri kaldı.Yüzbaşı Timur Karan, soğuk, disiplinli ve düşmanına merhamet göstermeyen bir askerdi.Eylül’ü bulduğunda elleri titriyordu, defteri açıktı… Sayfalar, “Türk askerleri”, “Hareket planı” ve “cephe notlarıyla” doluydu.O an Timur için tek bir gerçek vardı:Bu kadın bir ajandı.Oysa Eylül, sadece kalemiyle savaşan bir kadındı.Ve o yanlış anlaşılmanın ortasında, savaşın sesini bastıracak kadar güçlü bir sessizlik doğdu — aşkın sessizliği.

Ciwan & Berfu • ''Sen, benim gözbebeğimsin.'' gür saçlarımı zar zor tutan gür tokayı tutarak, canımı yakmadan saçlarımı açtı. Titrek bir nefes alırken, beni yavaşça göğsüne doğru çekti. Kollarını belime sararak, dudaklarını yanaklarıma sürttü. ''Ciwan ağam...'' alçak bir ses tonuyla fısıldarken, baş parmağı dudağımın kenarını nazikçe okşuyordu. ''Hayır.'' dedi otoriter bir ses tonuyla. ''Ağa yok, sadece kocam diyebilirsin.'' ''Ama...'' dedim, kalbim heyecanla göğüs kafesime çarpıyordu. Parmaklarını gür saçlarıma daldırdı, burnunu saç diplerimde gezdirirken, gözlerimi kapatmış kendimi anın büyüsüne kaptırmıştım. Bir anda bedenimi altına aldı, artık üzerimdeydi ve bana şefkatle bakıyordu. Avuçlarımı göğsüne yaslarken, dudaklarımı ısırdım. Bana böyle güzel bakması... Ona olan güvenimi, sevgimi kuvvetlendiriyordu. ''Ne olur... Bana her zaman böyle bak.'' dediğimde gülümsedi. ''Nasıl bakıyorum sana?'' dudaklarımın üzerine şehvetle fısıldadığında, dudaklarım kıvrılmıştı. ''Merhametle...'' dedim ama devamını getiremedim. ''Eksik söyledin.'' demesiyle, dudaklarım hafifçe aralandı. "Merhametle bakıyorum, evet... Ama seninle her anı paylaşırken, gözlerimdeki sevgi de her geçen gün büyüyor. Seninle olmak, her şeyin en güzel hali."

• Töre ve Berdel hikayesi değildir! •Yetişkin içeriklidir ❗️ • Efsun, İstanbul’da küçük bir kasabada yaşayan, on yedi yaşında, dillere destan güzellikte bir kızdı. Kızıl saçları ve parlak yeşil gözleriyle dikkat çekerdi. Ailesinin ilk ve tek çocuğu olan Efsun, hayallerini gelecekte bulmayı umuyordu. Bir gün, Hakkari’den İstanbul’a iş için gelen Reşit ile tanıştı. Hızla başlayan ilişkileri, ilk bakışta sadece aşk gibi görünse de zamanla Efsun’un dünyasını değiştirdi. Ailesinin karşı çıkmasına rağmen, Reşit ve Efsun, kaçıp evlendiler. İlk aylar mutlu geçerken, Reşit’in gerçek yüzü ortaya çıktı. Zulüm, baskı ve aldatmalarla Efsun’un hayatı cehenneme döndü. Kuma getirilip, defalarca aldatılan Efsun, 25 yaşında, Hakkâri’nin güçlü avukatı Miran Ağa’dan yardım istemek için sığınacağı bir yol aramaya başladı.

Mira Díaz, iftirayla öğretmenlikten men edildikten sonra hayatını yeniden inşa etmeye karar verir. Başvurusu kabul edilen Alberto Sanchez, işkolik bir CEO’dur ve çocuklarına eğitim verecek bir öğretmen aramaktadır. Ancak, dört çocuğu ile pek ilgilenmeyen Alberto, Mira’nın eğitimi ve neşeli yaklaşımıyla başa çıkmaya çalışırken, aralarındaki çekim beklenmedik bir şekilde büyür. Yanlış anlaşılmalar, komik kazalar ve eğlenceli anlarla dolu bu hikayede, Mira ve Alberto’nun kalpleri, birbirlerini tanıdıkça daha da yakınlaşacaktır.

❗️Yetişkin içeriklidir, sahneler detaylıdır 🔞 ''Ben yapmadım!'' diyerek feryat figan ağlayan kıza baktım, ''Azad bey yemin ederim ben yapmadım, o yüzüğü yemin ederim ben çalmadım!'' Öfkeyle ona bakarken ayaklarıma kapandı, tiksintiyle onu böcek gibi ittirirken başını hiddetle sağa sola sallıyordu. Ona neden bu işi sunduğumun bile farkında değildim, bir anlık acıma duygusuyla fahişenin tekine iş fırsatı vermiştim. Dakikalardır ayaklarıma kapanmış ağlayarak, kendini acındırmaya çalışıyordu. Üstü başı yırtık , teni kirden dolayı pislik içindeydi. ''O yüzük kimindi biliyor musun sen?!'' diye öfkeyle bağırıp kollarını sıktım, bedenini sarsarken yağlı saçlarına baktım. Karşımda gördükçe gerçekten midemi bulandırıyordu, bu nasıl bir kadındı böyle? Kendine doğru düzgün kıyafet almıyor muydu veya hiç duşa girmiyor muydu? Ama hata bendeydi! Yoldan geçeni acıyıp işe aldığım için suç benimdi! Neyine güveniyorsun Azad sen neyine?! ''B-Ben... Yemin ederim bilmiyorum! Ben almadım, gerçekten almadım!'' ''Kes sesini!'' diye haykırdım yüzüne karşı, ''Bana hemen çaldığın yüzüğü ver!'' ''Çalmadım...'' dedi fısıldayarak, ''Çocuklarımın üzerine yemin ederim ki çalmadım!'' ''Küçücük çocukların üzerine yemin etme kadın! Nereden geldiğin belli değil, kocan kim belli değil, çocuklarının babası belli değil!'' Ağlamaktan nefesi kesilirken başını kaldırıp gözlerime, kızarmış kahvelerini odakladı. Dudaklarından bir hıçkırık çıktı. Kasamın şifresini duyduğunu bilmesem, onun bu masum rollerine inanırdım. Yemin ederim ki inanırdım fakat o şifreyi sadece o ve sekreterim biliyordu! Sekreterim asla yapmazdı, yıllardır bu şirkette hakkıyla çalışır namusuyla parasını kazanırdı. Ona güvenim sonsuzdu lakin, günler öncesinde işe başlayan bu ne olduğu belirsiz soysuz kadına asla güvenmiyordum! Evsizin tekiydi, iki çocuğu olduğunu ve bir kömürlükte yaşadığını öğrenmiştim. Sırf o çocuklar aç kalmasın diye yaptığım iyiliğe nankörlük etti! O yüzük benim değerlimdi. Değerlimden kalan, en değerli hatıralardan biriydi. Yıllardır kalbimde taşıdığım kadının hatırasına nasıl olurda sahip çıkamazdım? Kalbime düşen közle elimi göğsümün üzerine yerleştirdim, bu çok can yakıcı bir şeydi. Kalbimin cayır cayır yanıyordu. Hızlı nefesler alıp verirken bana bakmaya devam eden kadına baktım, 'Bana o yüzüğü getireceksin!'' dedim hırıltıyla. ''Bende değil, çocuklarımın üzerine yemin ettim ki bende değil!'' Çıldırmak üzereydim lan! Hala inkar ediyordu. ''Ya bana o yüzüğü bulursun ya da canından olursun!'' Öfkeyle yüzüne tısladığımda kolundan tutup ayağa kaldırdım, ''O yüzük neredeyse bana getireceksin duydun mu?! Hangi kuyumcuya gidip sattıysan, geri alacaksın!'' Kapıyı açıp hızla bedenini savurduğumda yere düştü, kapıyı tekmeleyerek kapattığım an elimi yumruk yapıp duvara vurmaya başladım. Ulan sırf çocukları için maaşını bile az vermemiştim, o çocukların hatırına bunu yapmıştım ama o nankör kadın benim yüzüğümü çalmıştı! Bana o yüzüğü ya verecekti ya da verecekti! Asla kaçamazdı!

🔞 CİNSEL İÇERİKLİDİR ❗️❗️ SAHNELER DETAYLI ANLATILMAKTADIR ❗️“Sakın gözlerini kaçırma… Bu bir ilk geceden fazlası.” kıyafetlerim üzerimden düşerken, bir günah gibi soyuldum. Tenim değil, geçmişim açıldı ona.“Yılların hesabını seni sikerek çıkaracağım!” Saçlarımın ucunda zar zor tutunan tokayı bir hareketle çıkarıp, bedenimi sertçe yatağa itti.Kahverengi saçlarım yatağa savrulurken, sıcak nefesi dudaklarımda yankı yapıyor, her bir nefesi sanki üzerimdeki baskıyı daha da arttırıyordu.“Bak bana,” dedi. “Sen onun kanından doğdun. Şimdi benim ateşimde yanacaksın.”

❗️Yetişkin içeriklidir, sahneler detaylıdır 🔞 “Hayatımızı mahvettin lan!” diyerek öfkeyle bağırdı. Kollarımdan kavrayıp beni bir kaç kere sarstı. “Neden kızım neden?! Başka adam mı yoktu beni yaktın, kız kardeşimi yaktın ha?!” Bedenim korkuyla titrerken yaptığım hatanın sonuçlarının kötü olacağının henüz farkında değildim. “Dewran…” diye fısıldadım her şeyi açıklamak için ancak cam kırılmasıyla gözlerimi sıkı sıkıya kapattım. “Ne Dewran lan?!” diye öfkeyle bağırdı ardından duvağımı saçlarımdan çekerek fırlattı. “Açıklayabilirim…” içime kaçan sesimle konuşmakta zorlandım. “Neyi açıklayacaksın amına koyayım neyi?! Kimilerin altına girdiğini, bu çocuğun kimden olduğunu bile bilmediğini sonrada bana iftira atıp benimle evlendiğini mi açıklayacaksın?!” Gözlerimden akan yaşlarla onu dinlerken beni ittirdi. Bedenim yatağa doğru düşerken aklımdan geçen şey ile başımı kaldırdım. Bir an önce her şeyi anlatmam gerekiyordu yoksa bakire olduğumu öğrendiğinde işler dahada sarpa saracaktı. “Dewran ne olursun açıklamama izin ver!” diye yalvardığımda tiksintiyle suratıma baktı. “Senin konuşmaya hakkın yok!” diyerek baş parmağını salladı. “Sen benim ve kız kardeşimin hayatını mahvettin. O ruh hastası ağabeyin kız kardeşimi senin yüzünden mahvedecek lan! Senin attığın iftira yüzünden Heja eziyet çekecek! Onunda kafasını sikeyim, seninde kafanı sikeyim!” Ettiği küfürlerle daha çok ağlamaya başladım. Doğru söylüyordu. Heja benim yüzümden ağabeyimden çok acı çekecekti. Ağabeyim Şahmaranlar hakkında yanlış düşündüğü için Şahmaran kanını taşıyan herkesten nefret ediyordu ve Heja şu anda onunla baş başaydı. Her şeyi elime yüzüme bulaştırdığım için korkuyla daha çok ağlamaya başladım. Heja’nın hayatını mahvettim, ağabeyimin ve Dewran’ın hayatını mahvettim! Ben aptalım, ben aptalım! “Ne ağlıyorsun kızım sen?!” diye gürledi. “Her şey senin yüzünden oldu şimdi birde ağlıyor musun?!” “B-Ben özür dilerim… “ dedim ağlamaya devam ederken. “Bana bak Avşin Şadoğlu! Sakın kendini karım sanma, ben senin gibi namussuz birini karım yapmam duydun mu?!” diye öfkeyle bağırdı. “O çocuğuda aldır kimsenin piçine babalık yapacak kadar salak değilim!” Dedikleriyle daha çok ağlarken aslında hamile olmadığımı, kimseyle yatmadığımı dile getirmek istedim ancak bunları söylemek için her şey çok geçti. “Şimdi siktir git odamdan!” kolumdan tutup beni yataktan kaldırdı ve odanın kapısından dışarı attı. “Dewran!” diyerek kapıya vurdum ancak kapıyı kilitledi. Hüngür hüngür ağlarken koskoca koridorda yalnızlığımla kaldım. Gelinliğimin eteklerine sıkıca sarılırken yere oturup haykırarak ağlamaya devam ettim..

“O kadınla değil, benim istediğim kız ile evleneceksin Karan! Yoksa sana hakkımı helal etmem!” Yengemin söyledikleri inanılır gibi değildi. Ben, neden sevdiğim kadın ile evlenmek varken onun istediği kızla evlenecektim?

Kemikli parmakları uyluklarımda geziniyordu, aralanan dudaklarımın arasından hızlı nefesler çıkarken gözlerim tahrik olmanın hissiyle kapandı. Öpüşmemiz için dudaklarımızın arasında milimler varken, pantolonumun üzerinden kadınlığımı avuçlamasıyla derin bir inilti bıraktım odasının içine. "Ah!" "O kadar güzelsin ki... Seni nefesim tükenene kadar sevmek istiyorum, seni pamuklara sarıp sarmalamak istiyorum. Seni bir yanım bu kadar güzel sevmek isterken, diğer yanım ise altıma alıp o kıvrımlı bedenini pert olana dek becermek istiyorum." edepsiz cümlelerini kulağıma fısıldarken yutkundum, kadınlığım karşımdaki adama karşı koymuyor deli gibi kasılıp onu istiyordu. "Babam bizi öğrendiğinde..." elini sertçe boynuma dolayıp sırtımı duvara çarptı, hiç beklemeden pantolonundaki o sertliğini kadınlığıma bastırıp acı çekmemi sağladı. "Senin için herkesi karşıma alırım." dedi alt dudağımı ısırıp. "Ama her şeyden önce bu güzel bedeninde alevler çıkartmak istiyorum." bileğimden tutup beni kendisiyle beraber çekti, kasıklarımdaki ağrı her yürüdüğümde kendini belli ederken pencerelerin önünde duran kadife koltuğa oturup yayıldı. Elini erkekliğine atıp bedenime baktı, yavaşça okşayıp bacağına vurdu. "Kucağıma gel güzel kızım." derin nefes alıp gözlerine baktım. "Sana kucağıma gel dedim, biliyorsun ki bir şeyleri tekrar etmeyi sevmem." bileğimden tutup beni kucağına düşürdü, kalçalarımı sıkıca tutup erkekliğini kadınlığıma bastırırken dudaklarımdan zevkli inilti çıktı. Parmakları bel çukurumda gezinirken, ensemden yakalayıp dudaklarıma vahşi bir hayvan gibi saldırdı.

Genç kız, köyün en güzel yüzlerinden biri olarak bilinse de, kalbindeki aşkın acısıyla mücadele etmekte zorlanıyordu. Abisinin arkadaşı olan genç, onun için sadece bir arkadaş değil, aynı zamanda ulaşılmaz bir hayaldi. Kız, her an onu düşündüğünde, içindeki sevgi ve özlem duyguları daha da büyüyordu. Gencin ona karşı olan tavırları ise, zamanla kalbinde bir yara açıyordu. Her seferinde gülümseyerek yanına yaklaştığında, genç sadece bir kardeş gibi davranıyor, bu da kızı derin bir yalnızlığa itiyordu. Aşkı, karşılıksız olduğu için ona sadece bir hayal gibi görünüyordu. Kız, bu duyguların ağırlığı altında ezilse de, içten içe bir umut taşıyordu. Belki bir gün bu durum değişecekti; belki genç, onun için bir şeyler hissedecekti. Ancak her geçen gün, umutları biraz daha sönüyor, kalbindeki sevdanın yükü katlanarak artıyordu. Kendi dünyasında bu aşkın getirdiği acıyla baş etmeye çalışırken, aynı zamanda da kendi güzelliğini ve değerini sorgulamaya başlamıştı. Bir yandan yüreğindeki sevdayı beslemeye çalışırken, diğer yandan bu sevdanın ona getirdiği acıyı kabullenmek zorundaydı. Zaman geçtikçe, aşkın tek taraflı olması, ona sadece hayal kırıklığı değil, aynı zamanda derin bir yalnızlık hissettiriyordu. Bu karmaşık duygular içinde kaybolmuşken, belki de en büyük savaşı kendisiyle veriyordu.

İki bebek ağlama sesi geldi, iki farklı kadının acı dolu bağırışları hastaneyi değil tüm Mardini inletiyordu. Bir kadın ağrıyla soluklanırken, diğer kadın son nefesini verdi. İki farklı yürek aynı hastanenin içinde, farklı acılarla savaşıyordu. Karısının ölüm haberini alan genç adam doğumhanenin önünde diz çökmüş ağlıyordu. Eşi dahi olmayan ama çocuğunu doğuran genç kız, bebeğinin kokusunu ciğerlerine hapsettiğinde gözlerindeki yaşlar yanaklarına doğru süzüldü. Yirmi üç yılını okula vermişti, gözlerinin görmemesine rağmen okulunu bitirmişti. Ailesinden kaçıpta gelmişti Mardin'e, hamile olduğunu duyunca babasından yemediği dayak kalmamıştı. Annesi bütün altınlarını kızına verdi ve kaçmasını istedi eğer ki kaçmasaydı, şu anda babası veyahut amcaları onu toprağın altına sokardı. Kucağına aldığı bebeği ağlamayı kesmişti fakat hâla ağlayan bir bebek vardı. "Bebek neden ağlıyor? Annesi yok mu?" diye sorular sordum. Hemşireler ne diyeceğini bilmezmiş gibi susarken annesinin vefat ettiğini anlamamla yutkundum. "Bebeği bana verir misiniz? Lütfen." diye mırıldandım akan burnumu çekerek. Saniyeler sonra kucağıma verilen bebeği hemşireler yardımıyla tuttum ve boynuma sardım. Biliyordum, belkide bir başkasının bebeğini kucağıma almak hoş değildi ama içim el vermemişti.