เขา...ก็แค่ผู้ชายเสเพล รักสนุกไม่อยากผูกพัน และไม่คิดรักใครจริงจัง ผู้หญิงก็แค่ของเล่นที่เบื่อแล้วก็ทิ้ง แต่...วารินไม่ใช่ของเล่นที่เขาจะทิ้งได้ง่าย ๆ .................................................................. "น้ำท้องค่ะ!" "ผมแน่ใจว่า เด็กในท้องนี่ไม่ใช่ลูกของผม" สรรพนามที่เปลี่ยนไปจนดูห่างเหิน ทำให้วารินถึงกับตัวชาวูบ หนาวสะท้าน แต่เพียงสบสายตาของเขาก็ลมออกหู "พูดหมา ๆ แบบนี้ได้ยังไง ถ้าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกของพี่แล้วจะเป็นลูกของใคร" "ใครจะไปรู้ล่ะ คุณเองก็น่าจะรู้อยู่เต็มอก" "แต่น้ำไม่เคยมีใครนอกจากพี่เก่ง" "ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ คุณอาจจะมีอีกหลายคนลับหลังผมก็ได้ อีกอย่างไม่มีทางที่ผมจะทำให้คุณหรือผู้หญิงคนไหนท้องได้ เพราะ...ผมเป็นหมัน!" "พี่เก่ง..." วารินรู้สึกราวกับถูกไม้หน้าสามฟาดที่หน้าอย่างแรงจนมันชาไปทั้งตัวกับสิ่งที่ได้ยินจากปากเขา เป็นหมันงั้นหรือ... "ถ้าคุณอยากจะจับผมด้วยการบอกว่าท้อง แล้วจะมาโยนให้ผมเป็นพ่อของเด็กเนี่ยนะ บอกเลย...ไม่มีทาง!"

"นวนิยายได้เข้าชิงรอบสุดท้าย รางวัลชมนาด ครั้งที่ 12" ------------------------------------------------------------------- คำโปรย เมื่อคนที่รักสุดหัวใจ กลับนำความเจ็บปวดมาให้ เธอจึงลุกขึ้นสู้ เพื่อปกป้อง...ความปรารถนาสุดท้าย! ..................................................... เบญจา คือ หญิงสาวธรรมดา ๆ ที่ต้องการพบรักแท้กับใครสักคนที่เธอรักเขาและเขาก็รักเธอ จนกระทั่งได้มาพบ ก่อการ' ผู้ที่คิดว่าจะนำความรักที่สวยงามมาให้หัวใจดวงนี้ได้ผลิบานอย่างหวานชื่น และร่วมสร้างครอบครัวที่อบอุ่นไปด้วยกัน "น้องเบญครับ แต่งงานกับพี่นะ" ก่อการยื่นดอกไม้ส่งให้ พร้อมกับเปิดกล่องแหวนกำมะหยี่สีแดงที่เตรียมไว้ คราวนี้ทำให้เกิดเสียงร้องเชียร์และถ่ายคลิปด้วยความยินดีที่กำลังเป็นพยานรักให้กับคู่รักที่กำลังขอแต่งงานกัน เสียงเชียร์ให้ครูสาวรับปากแต่งงานกับแฟนหนุ่มดังก้องหน้าประตูโรงเรียน ทำให้เบญจาเขินจนหน้าแดง ก่อนจะพยักหน้ารับและยื่นมือให้เขาสวมแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้าย เบญจาหารู้ไม่ว่าการตกลงสวมแหวนแต่งงานครั้งนี้ คือ จุดเริ่มต้นที่จะนำพาความเจ็บปวดแสนสาหัสมาให้ เพื่อแลกกับ ปรารถนาครั้งสุดท้าย ที่เธอต้องการ

รอยปานรูปโซ่ตรวน กับความฝันที่แสนประหลาด นำพาเขาให้เดินทางไปพบกับอดีตชาติอันน่าพิศวง ณ เมืองพิษณุโลก รัชสมัยสมเด็จพระเพทราชา รอยรัก รอยแค้น รอยพยาบาท ที่โยงใยความผิดพลาดบางอย่าง ทำให้เขาต้องกลับไปค้นหาคำตอบ รวมถึงกลับไปหาเธอผู้เป็นที่รัก... ‘แม่ลูกจัน’ รอยตรวน...ล่ามร้อยกรงกรรม รอยจำหวนจิตคิดหมาย รอยแค้นต่อแค้นมิวางวาย ถึงตัวตายมิคลายรักยอดดวงใจ

เมื่อเธอมอบกายและใจให้กับเขา หากเขาเห็นเธอเป็นเพียงเศษขยะที่จะเหยียบย่ำเท่าไหร่ก็ได้ แล้วขับไล่ไสส่งเธอเหมือนหมูเหมือนหมา เธอหรือจะทนหน้าด้านอยู่ได้ เพียงขวัญจึงตัดสินใจจากมากับหัวใจแตกสลายยับเยิน ... “ขวัญท้อง...ท้องกับใคร แล้วใครเป็นพ่อของเด็ก ใช่พี่หรือเปล่า” การรัวคำถามเป็นชุดของเขาโดยไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัวทำเอาเพียงขวัญนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเขาว่า “การที่ขวัญจะท้องกับใคร แล้วใครเป็นพ่อของเด็ก มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่พลนี่คะ พี่จำไม่ได้หรือคะว่า เราเลิกกันแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็เบี่ยงตัวหลบแล้วเดินจากไป ขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ รีบวิ่งไปขวางหน้าเธออีกครั้ง “พี่อยากรู้จริง ๆ นะขวัญ นี่ก็ 4 เดือนแล้วที่เราเลิกกัน ถ้าขวัญมีแฟนใหม่จะท้องใหญ่แบบนี้เหรอ ตอบพี่มาเด็กในท้องนี่...ลูกของพี่ใช่ไหม พี่เป็นพ่อของเด็กใช่ไหมขวัญ” คำถามนั้นของพชรพลทำให้เพียงขวัญตวาดใส่เขาทันที “อยากรู้เหรอ ฉันจะบอกให้นะ เด็กนี่เป็นลูกของฉันคนเดียว ฉันนี่แหละเป็นทั้งพ่อและแม่ของแก เมื่อก่อนคุณไม่มีสิทธิ์ในตัวแกอย่างไร ปัจจุบันและอนาคต คุณก็จะไม่มีสิทธิ์ในตัวแกเช่นนั้น รู้ไว้ด้วยนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไป

เมื่อบุรุษอันเป็นที่รักและมอบหัวใจให้กลับกลายเป็นภัยต่อแผ่นดิน แล้วเธอควรเลือกสิ่งใด ระหว่างหัวใจรักมั่น หรือแผ่นดินที่หวงแหนเหนือชีวิต “หากฉันเกิดเป็นเพียงมดปลวกจะรักใครก็ช่างเถิด แต่นี่ฉันเป็นคนที่เกิดมาในแผ่นดินนี้ แม้นจะรักพี่เท่าดวงใจทั้งหมดที่มี แต่จะให้ทรยศต่อชาติบ้านเมือง ฉันก็ขอยอมตายดีกว่า!” …………………………………….. “โอ้หนอ...ตัวข้าช่างอาภัพนัก หากแม้นข้าจักต้องเลือกระหว่างแผ่นดินเกิดกับสตรีผู้เป็นยอดดวงใจ ข้าจักเลือกได้เยี่ยงไรกัน เหตุใดข้าจึงมิอาจมีทั้งสองสิ่งได้ในคราเดียว “ฤาบาปกรรมอันใดตั้งแต่ชาติปางไหนถึงได้กลั่นแกล้งข้าเยี่ยงนี้ สู้ให้ข้าตายดับสิ้นจมธรณีเสียยังดีกว่าที่จักต้องมีชีวิตอยู่อย่างอดสูใจจนมิสามารถเผชิญหน้าผู้ใดได้อย่างภาคภูมิ” ‘ซุกคยีตีฮะ’ ฤทัยรักแม่หญิง

เมื่อสายใยรักแห่งคำมั่นสัญญา ถูกขัดขวางด้วยคำสาปจนพรากเขาและเธอจากกันนานหลายชาติหลายภพ แต่ด้วยหัวใจไม่ยอมเสื่อมคลายในรัก เขาจึงพยายามตามหาเธอจนพบ แม้เธอจะไม่อาจจำอดีตชาติได้ แต่ด้วยรักนี้เขาหรือจะยอม... รัญจวนใจหวนไห้ฤทัยรัก ด้วยใจภักดิ์ดวงฤทัยมิแปรผัน มิอาจตัดรักเพียงเจ้าเท่าชีวัน ใจพี่นั้นรอเพียงเจ้าตราบชีพวาย คำสัญญาดุจฟากฟ้ามหาสมุทร แม้นสิ้นสุดสิ้นแสงตะวันฉาย อาจพรากลมหายใจจากร่างกาย แม้นชีพวายดวงหทัยยังภักดี ******** “น้ำเกือบลืมไปค่ะ น้ำหอมที่พี่อรรถให้น้ำมาเมื่อวันก่อนน้ำลองใช้แล้วนะคะ กลิ่นหอมถูกใจมากเลยค่ะ เพียงแต่ว่ามันดูแปลก ๆ” “แปลกยังไงเหรอครับ” “แปลกตรงที่ตั้งแต่คืนนั้นที่น้ำลองใช้น้ำหอมนั้นแต้มก่อนนอน น้ำก็ฝันเห็นพี่อรรถ 2 คืนติดกันเลยค่ะ” “ฝันว่ายังไงเหรอครับ” มณีธาราอึกอัก ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขิน เมื่อคิดถึงความฝันแสนหวามของตน หากเล่าให้คนตรงหน้าฟังเขาจะคิดยังไงกันนะ หรือคิดว่าเธอแอบชอบเขาหรือเปล่า “เล่ามาเถอะครับ พี่สัญญาว่าจะเก็บไว้เป็นความลับระหว่างเราตลอดไป” คำพูดเรียบง่าย แต่คล้ายเข้ามานั่งกลางใจเธอนั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกเชื่อเขาหมดใจ และยอมเปิดปากเล่า “คืนแรก น้ำฝันว่าพี่อรรถพาน้ำไปเที่ยวที่เมืองบาดาล ส่วนเมื่อคืนนี้น้ำฝันเห็นพญานาคกลายร่างเป็นพี่อรรถมา เอ่อ...มานอนกอดน้ำบนเตียงค่ะ” ท้ายประโยค ใบหน้าหวานยิ่งแดงก่ำจนคนฟังรู้สึกเอ็นดู และอยากดึงเธอเข้ามากอด แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้

ดาริน เพียงแค่คิดจะหนีความรักบัดซบที่เพิ่งถูกคนที่ตัวเองรักมาตลอดหักหลังมาเลียแผลใจเงียบๆ คนเดียวสักพัก แต่ใครจะรู้ว่ารีสอร์ทในป่าในเขาที่เพื่อนรักแนะนำมา จะพาใครบางคนเข้ามาเยียวยาหัวใจอีกครั้ง ............... “คุณลุงปล่อยค่ะ” เธอพยายามขยับตัวให้หลุดพ้นสถานการณ์ที่ต้องนั่งบนตักกับอ้อมกอดที่รัดแน่นของเขา แต่ดู เหมือนว่ายิ่งเธอพยายามจะดิ้นมากขึ้นเท่าไหร่วงแขนนั้นก็กลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม “ไม่ปล่อย” “คุณลุงคะ รินจะฟ้องยัยภาว่าคุณลุงทำแบบนี้กับริน” หญิงสาวขึ้นเสียงด้วยไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนดีที่จะ ทำให้เธอหลุดออกจากสถานการณ์ที่ล่อแหลมเช่นนี้ คำขู่ของเธอแทนที่จะทำให้เขากลัวกลับทำให้เขาหัวเราะลั่น “ห๊ะ! อะไรนะ... ฟ้องยัยภาเหรอหนูริน หนูจะฟ้องว่าอะไรกัน” หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในสภาพที่ใกล้ชิดกับเธอเช่นนี้ หญิงสาวทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะในรอบหลายปี เธออ้ำอึ้งไม่ทันคิดว่าจะฟ้องเพื่อนรักว่าอะไรดี เสียงของปองภพก็ดังขึ้นมาอย่างสนุกว่า “จะฟ้องว่า ลุงกอดหนูเหรอ หรือจะฟ้องว่าหนูรินดื้อรั้นที่จะวิ่งตากฝนเพื่อให้ถึงที่พักเร็ว ๆ ลุงเลยต้องกอดไว้บนตักแบบนี้ หนูรินจะฟ้องอย่างนี้หรือเปล่าครับ” ดารินเม้มริมฝีปากตัวเองด้วยความโมโห เธอเก่งทุกอย่างแต่ต้องมาตกม้าตายเพราะคุณลุงของเพื่อนนี่นะคิดแล้วมันน่าโมโหนัก

ลูกเกด เด็กน้อยบ้านสวน มาพร้อมความสนุกสนาน ตื่นเต้นมหัศจรรย์ ในวิถีชีวิตบ้านนอกที่ดูเรียบง่าย และพอเพียง สัมผัสเรื่องราวจากครอบครัวเล็ก ๆ ที่ดำรงชีวิตอยู่อย่างพอเพียงตามรอยพระราชดำริ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ ๙ กับความผูกพันที่มีให้แก่กันและกันในครอบครัว มิตรภาพระหว่างผองเพื่อน แล้วจะทำให้คุณ... อยากจะย้อนเวลาชีวิต กลับไปเป็นเด็กบ้านนอกอีกครั้ง

อย่าบอกรัก...หากไม่รักจริง อย่าบอกรัก...หากไม่หยุดแค่คนเดียว เพราะนั่นหมายถึง ความตาย...กำลังเข้ามาใกล้ชีวิตคุณ" ............ “ฉันรักคุณนะคะภพ ฉันจะทำร้ายคุณได้อย่างไรกันล่ะคะ จริงไหม” ร่างนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะเคลื่อนเข้ามาใกล้รณภพทุกที...ทุกที “คุณบอกรักฉัน แต่...คุณก็บอกรักผู้หญิงอีกหลายคน ความรักของคุณมันเรียกว่าอะไรกัน” คน...หลาย...ใจ

ความลับแห่งจี้พญานาคา นาม "นาคาพิฆาต" อันเป็นสื่อกลางแห่งองค์พญานาคราชแห่งสงคราม ความโลภ ความอิจฉาริษยา และความรัก บังตาให้กระทำทุกสิ่งทุกอย่างโดยไร้ความปราณี เมื่อเจ้าหญิงหญิงแสนงามผู้เป็นดวงใจแห่งชาวประชาและดวงใจแห่งพญานาคา กลับต้องถูกเป็นเหยื่อสังเวยแห่งความอิจฉาริษยาในครั้งนี้