เมื่อสาวเจ้าของบริษัทรับจัดหาคู่ ถูกยิงเสียชีวิตและได้มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ในยุคจีนโบราณ จากที่คิดว่าจะไม่รักใครแต่หัวใจเจ้าของร่างกลับเต้นแรงเมื่อได้พบกับอาจารย์หนุ่มรูปงามที่ขึ้นชื่อว่ามีฮูหยินและอนุอยู่เต็มจวน

ผิดไหม? ถ้าฉันจะแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเองที่เป็น....เกย์!

ตู้ฟางซิน: สตรีที่พบเจอความผิดหวังจนชินชาและคิดว่าตนเองคงจะกลายเป็นสาวเทื้อในสักวัน แต่แล้วเหตุการณ์ระทึกขวัญก็เกิดขึ้นเมื่อนางต้องเดินทางไปรับผ้าไหมจากต่างแคว้น!!!

ไม่น่าเชื่อ!! ว่าคืนนั้น แค่ฉันทานขนมเปี๊ยะใส้ทุเรียน ฉันกลับตาย จะไม่อะไรเลยนะว่าตายแล้วไปไหนเพราะฉันก็ไม่มีญาติ แต่ใครจะรู้ว่าตัวเองตายแล้วดันไปหลงอยู่ในนิยายเรื่องรัชทายาททวงรัก ในบทเพื่อนนางเอก!!

ภาพผู้ชายใส่แว่น ตัวเล็ก รูปร่างเพรียวและท่าเต้นรูดเสาตรงหน้ามัน ‘โครตเอ็กซ์’ เอวบาง ก้นแอ่นได้จัดสักทีคงจะลืมไม่ลงเลยทีเดียว “ออมเด็ดจังวะ” เสียงพูดคุยของโต๊ะด้านข้างทำให้เขาเงี่ยหูฟัง สองตามองผู้ชายรูดเสาไม่หยุด ทั้งๆที่ในอ้อมกอดมีสาวหมวยพะเน้าพะนอฉอเลาะอยู่ไม่ห่าง “เด็ดแต่เคยมีผัวแล้ว ผับที่เค้าเต้นนี่ก็ของผัว” “เอ้า!! ผัวไม่ว่า?” “จะว่าได้ไงก็ผัวเขากำลังจะแต่งงาน ตอนนี้ทางนั้นคงวิ่งวุ่นแจกการ์ดกันอยู่มั้ง กูได้ข่าวว่าออมเพิ่งถูกบอกเลิกจริงรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่เห็นว่าออมเสียใจมากนะ” พยักเพยิดไปทางคนรูดเสา “จะให้ทำยังไงได้ผู้ชายก็ต้องเลือกผู้หญิงอยู่แล้วป่ะ” “น่าสงสารจังแฮะ..กูขออาสาดามใจให้คงจะดี” “ดามใจแล้วสุดท้ายมึงก็ไปเอาหญิงงี้เหรอ..สัด..ต่างกับผัวเก่าตรงไหน” “เออว่ะ” นทีฟังแล้วก้มมองสาวในอ้อมกอดตัวเอง ‘ใช่สิ..สงสารแล้วสุดท้ายก็ทิ้งเขาไปจะต่างอะไรกับคนเดิม’ ส่ายหัวไปมาพร้อมกับมองไปรอบๆผับอย่างไม่ใส่ใจ ที่นี่ไม่เลวเลย ย่านนี้มีผับเยอะแต่จะมีสักกี่ร้านที่เปิดจนถึงตีสี่เหมือนที่นี่ ตาคมยังคงหันกลับมามองผู้ชายหุ่นเพรียวโยกกายอยู่แบบนั้นจนจบเพลง ‘แล้วก็กระโดดลงจากเสาเดินขึ้นไปบนชั้นสอง’ แน่ล่ะได้ยินว่าเป็นผับของผัวตัวเองนี่นะ “ทีคะเรากลับกันเถอะ..เหมยง่วงแล้ว” ง่วงของเธอต่างอะไรกับคำว่าเงี่ยนกันล่ะ ‘หึ’ ชวนขึ้นห้องเฉย “อืม” กระดกเหล้าเพียวเข้าปากแล้วดึงแขนสาวหมวยออกไปจากร้านแล้วขึ้นรถขับออกไปที่คอนโดทันที

ขันทีอย่างข้า'เจากงกง’ อยู่มาจนครึ่งชีวิตแล้วจะอยู่หรือจะตายก็หาได้มีผู้ใดมาสนใจไม่นั่นเป็นเรื่องในอดีต แต่ตอนนี้พอข้าตื่นขึ้นมากลับพบเจอกับเรื่องน่าประหลาดที่มิมีผู้ใดสามารถบอกได้ “ที่นี่มิใช่แคว้นเจ้า!!” เบื้องหน้าที่สายตาได้ทอดมองออกไปปรากฏภูเขามากมายทับซ้อนกันจนสุดลูกหูลูกตา วังหลวงอยู่ไหน องค์รัชทายาท องค์หญิง องค์ชาย อยู่ที่ใดกันหมด “ช่วยข้าด้วย!” ตะโกนออกไปจนเสียงดังกึกก้องไปหมด “ไอ่เจา..คิงเอิ้นฮ้องไผน่ะ” เสียงคนพูดขึ้นทางด้านหลัง เจากงกงรีบหันไปมองทันที อย่างมีความหวัง..แต่… ‘ชายผู้นั้นแต่งกายประหลาด มาจากที่ใดกันเนี่ย' “อ้าปากยิหยังน่ะ..ไปๆ เข้าบ้านเดียวป่อจะไปส่งตี้เยี้ยะก๋าน บึดมะแลงนอนตี้ทำงานปุ้นหย่ะ!” ชายวัยกลางคนคนนั้นเดินเข้าไปในกระท่อมหลังหนึ่งที่มีรูปทรงแปลกๆ เจากงกงหันมองไปรอบกายที่นี่แปลกตา บ้านเรือน ผู้คน กายสวมใส่เสื้อผ้า ทรงผม การพูด ทุกอย่างแปลกไปหมด ก้มมองสิ่งที่ตนเพิ่งมุดออกมาเมื่อครู่ก็คิ้วขมวด เหมือนโพรงอะไรสักอย่างตั้งเป็นรูปสามเหลี่ยมมีผ้าคลุมด้วยนะ “อาเจา!! ..มากิ๋นข้าวขะใจ๋ จะหกโมงละนะเดวจะลงดอยมะตัน” เสียงสตรีนางหนึ่งกำลังร้องเรียก สองขาของเจากงกงเดินตามเสียงนั้นไป หยุดยืนอยู่หน้ากระท่อมอย่างชั่งใจ ‘จะเข้าไปละนะ’ ฟุ่บบบ (เสียงผลักประตู) ภายในกระท่อมช่างอบอุ่นยิ่งนัก – (*** ตัวละคร เจากงกง เป็นส่วนหนึ่งในนิยายเรื่อง นางร้ายสื่อรัก 3Pเนื้อเรื่องไม่ได้ต่อกันอ่านแยกได้) (***มีภาษาเหนือมาด้วยอ่านพร้อมกับมีแปลเป็นภาษากลางให้สำหรับนักอ่านที่อ่านไม่เข้าใจจ้าาา)

สองขาเรียวขาวคีบช่วงเอวของฝ่ายชายด้านบนพร้อมกับเด้งสะโพกขึ้นรับจังหวะกระแทก เสียงเนื้อกระทบกันย้ำๆ ผสมผสานกับเสียงเหนื่อยหอบกลับไม่ได้ทำให้ผู้หญิงอย่างรัญดา สาวรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน พึงพอใจอะไรนัก ไม่ใช่ว่าลีลาไม่ถึงใจ เพียงแต่ส่วนนั้นของคู่นอนมันเล็ก! “อืม เสร็จรึยัง” คนถูกถามเร่งจังหวะโยกพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มฝัน ผู้หญิงสวยๆ แบบรัญดา ไม่ได้เน้นว่าต้องรวย เน้นแค่หล่อและคุยถูกคอก็สามารถถูกอีกฝ่ายหิ้วได้ ไม่ใช่ผู้ชายเป็นฝ่ายหิ้ว แต่รัญดาเป็นคนหิ้ว! เธอบอกว่าถ้าถูกใจอาจจะมีรอบสอง ซึ่งดูเหมือนว่ารอบสองนั้นอาจจะมีเขาติดโผอยู่ด้วย “อู๊ยยย น้องรัญครับ” “...” เจ้าของชื่อมองคนสนุกอยู่คนเดียวขย่มอยู่เกือบห้านาที ก่อนจะทำท่าคล้ายเสร็จสมอารมณ์หมาย เธอจึงผลักเขาออกไปเต็มแรง ผลึ่ก! “หล่อแต่ไม่เข้าเป้า เฮ้อ!” คนสวยพลิกตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำล้างทุกส่วนในร่างกาย ปล่อยทิ้งผู้ชายคนใหม่นั่งซึมอยู่ตรงนั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสลัดผู้ชายทิ้ง แต่มันคือหลายๆ ครั้งที่เธอก็จำหน้าพวกเขาไม่ได้ ‘ไม่ใช่ว่าล่าแต้มหรืออะไร ทั้งหมดนี้ก็แค่นิสัยของเธอที่ชอบระบายความเครียดด้วยเซ็กส์ มันก็แค่นั้นเอง’ “กลับคอนโดดีกว่าแฮะ” คนหุ่นดีมากเดินออกไปสวมเสื้อผ้าชุดเดิมพร้อมกับเก็บของใช้ของตัวเองใส่กระเป๋า ที่สำคัญคือไม่ลืมบอกลาผู้ชายที่ยังนั่งอึ้งไม่เลิก “ลาก่อนนะคะสุดหล่อ” แกร่ก ปึ่ง!

'เพราะมองเห็นวิญญาณ' จึงทำให้ดอกเหมยต้องย้อนยุคเข้าไปอยู่ในร่างเจ้าของวิญญาณนั้น สลับร่างน่ะไม่ว่าแต่ทำไมต้องไปตื่นในจวนบุรุษ! หนำซ้ำยังถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีไร้ยางอายอีก ไม่ได้สินางต้องหาตัวช่วยเพื่อให้เรื่องราวในชีวิตของนางมันจะได้ไม่วุ่นวายไปมากกว่านี้...แต่แล้ว "ทำไมเจ้าของร่างถึงมาปรากฏตัวให้นางเห็นในสภาพของวิญญาณที่ต้องการให้นางตามจับคนร้าย!"

เพราะเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงจึงไม่มีสิทธิ์ฝันสูงไปรักชอบกับบุตรชายผู้มีพระคุณ 'เย่วซิน' จึงต้องขอออกจากสกุลที่ชุบเลี้ยงนาง ออกไปใช้ชีวิตในชนบทอันแสนห่างไกล หากวันหน้าได้พบกัน นางจะขอตอบแทนพระคุณนั้นอย่างแน่นอน

จากชีวิตคนจนที่ต้องวิ่งหนีกลุ่มทวงหนี้สุดโหดไม่เว้นแต่ละวัน ต้องได้มาอยู่ในร่างของคุณหนูผู้ร่ำรวย แถมมีคู่หมายสุดหล่อเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-จีน ชื่อว่าเฮียหยาง! แล้วฉันที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ต้องทนมันต่อไปหรือว่าฉันควรจะหาทางกลับเข้าร่างเดิมของตัวเอง อะไรไม่เท่ากับว่าร่างเดิมที่ถูกรถชนในวันนั้นจะยังอยู่ดีรึเปล่านี่สิ เอายังไงดี ทุกคนว่าฉันควรบอกความจริงกับเฮียหยางเขาไปดีไหมคะ ว่าฉันไม่ใช่เจ้าของร่าง?

จะอยู่ยุคไหน สมัยไหน ชายรักชายมันต้องมี เชื่อชิรินได้ ติ่งสายวายจงเจริญ!!

เป็นแค่สาวน้อยอุ้มบุญเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ อย่าได้เผลอมารักสามีของคนอื่นเชียวนะ!

เผ่ามารมิอาจสมสู่กับคนธรรมดา มิเช่นนั้นโทษทัณฑ์ที่รออยู่อาจจะมิใช่แค่ต้องสิ้นชีพ แต่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดนับเจ็ดร้อยชาติ เช่นนี้แล้ว บุตรสาวของจอมมารเช่นข้า มิสู้หนีจากภพนี้แล้วไปตายเอาภพหน้ามิดีกว่ารึ? ปล.เนื้อเรื่องมีความกึ่งแฟนตาซี มีการแปลงร่างของเผ่ามาร แต่ยังมีเรื่องของความรักสมัยจีนโบราณเป็นเนื้อเรื่องหลัก

วันแต่งงานของฉัน...กับการนั่งรถผิดคันจนไปโผล่ที่ไร่? ของใครไม่รู้ แทนที่ฉันจะได้กลับบ้านในทันทีเพื่อเคลียร์งานแต่ง แต่ความซวยกลับมาเยือนเมื่อลูกชายเจ้าของไร่ยื่นขอเสนอให้ฉันไปปลอมเป็นแฟนหลอกๆ ให้เขา!!

แคว้นเจ้า แคว้นอันยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า มาบัดนี้ถึงเวลาที่จะต้องส่งคนไปมอบของขวัญในวันพระราชสมภพของแคว้นใหญ่อีกหนึ่งแคว้นในฐานะพันธมิตรที่ดี ในครั้งนี้ผู้ถูกเลือกคือองค์ชายเจ้าหยางหลง "พี่ใหญ่ข้าไปด้วยกันกับท่านจะได้หรือไม่?" เจ้าเฟิ่งเซียนเดินตามหลังพี่ชายฝาแฝดออกจากท้องพระโรง ความอยากท่องเที่ยวในยุทธภพเป็นความหวังอันสูงสุดของนางและครั้งนี้นางจะไม่พลาด \'รอข้าก่อนแคว้นเพ่ย!!\'

"องค์ชายเช่นท่าน วันหน้าก็คงต้องสมรสกับองค์หญิงสูงศักดิ์อยู่แล้ว อย่าได้มายุ่งกับสตรีตาบอดเช่นข้าเลย" นั่นคือคำที่นางเคยกล่าวไว้ แต่เหตุใดองค์ชายต่างแคว้นจึงมิรู้ฟัง!!

นางร้ายหลงยุค จูเหม่ยเซียน กับการใช้ชีวิตในยุค 2023 กับชะตารักที่เธอเลือก อย่างที่ใครหลายๆคนคิดนั่นล่ะว่าการที่บุคคลในสมัยยุคจีนโบราณอย่างข้าเมื่อเข้ามาอยู่ในร่างของผู้อื่น สถานที่อื่นในยุค2021นี้มันไม่ง่ายเลย การเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยมี อาคารบ้านเรือนแปลกตา รถราหาใช่ม้าเทียมเกวียนหรือการใช้ชีวิตประจำวัน ที่แตกต่างไม่ว่าจะเรื่องอาหาร การเดินทาง การพูดจาคือเรื่องยากแต่ทุกสิ่งล้วนง่ายดายเมื่อเรื่องราวต่างๆจากเจ้าของร่างล้วนไหลวนเข้าสู่สมอง ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่ข้าตกบันไดในโรงเตี๊ยมเงาพระจันทร์วันนั้น ‘ชะตา’ ของข้าได้เปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่ข้าลืมตาตื่นขึ้น

จู่ๆ ความซวยก็มาเยือนเมื่อฉันบังเอิญตกบันไดแล้วเกิดหลงยุคมาแบบงงๆ จะไม่อะไรเลยนะถ้าเกิดใหม่แล้วเป็นนางเอกในนิยายที่มีพร้อม แต่นี่อะไรเกิดใหม่แล้วเป็นดันนางร้ายไปซะงั้น ก็ดี!! แต่ในเมื่อได้มีชีวิตใหม่แล้วฉันก็จะเป็นนางร้ายกลับใจ..เรามาช่วยพระเอกกับพระรองกันเถอะ (อยากจะช่วยเขาเหตุใดเรื่องถึงเข้าตัวซะงั้น)