น้องสาวฝาแฝดเลือกที่จะฆตต.เพื่อจบปัญหารักที่ไม่สมหวังแต่เธอผู้เป็นแฝดพี่เธอจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นยืนลอยหน้าลอยตาอย่างมีความสุขถึงแม้ว่ามันจะยากสักเพียงใดแต่เธอต้องแก้แค้นให้น้องสาวเธอให้ได้ ขอโทษ... ที่ทำให้ทุกคนเสียใจ..... ขอโทษที่เอาแต่ใจ.... ขอโทษ... ที่ไปรักคนมีเจ้าของ...

เพราะคำว่าเพื่อนสนิทมันทำให้เขาต้องคอยระวังท่าทีในการแสดงออก ไม่ว่าจะห่วงใยแค่ไหน เขาต้องพยายามไม่ทำให้ตัวเองข้ามเส้นของคำว่าเพื่อนสนิท แต่แล้ววันนึงเขาเป็นคนขอก้าวข้ามคำว่าเพื่อนสนิทเพียงเพราะเธอกำลังจะตกไปเป็นของคนอื่น เขาจึงขอยุติคำว่าเพื่อนสนิทลง และเดินหน้าทำตามหัวใจของตัวเองที่เก็บมันไว้หลายสิบปี เธอเตรียมตัวรับแรงปะทะได้เลย... ยัยเพื่อนรัก จุ๊บๆ

เมื่อความรักมันเกิดจากการถูกบังคับ เธอผู้ที่ต้องตอบแทนบุญคุณที่ทางคุณลุงผู้เป็นเพื่อนเก่าของคุณพ่อได้ขอร้องให้เธอแต่งงานกับลูกชายของท่านเพื่อนเป็นการตอบแทนเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพ่อเธอ.. แต่คนที่เธอแต่งงานด้วยเขากลับมีคนรักของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นการกลั่นแกล้งของทั้งสองคนคือสิ่งที่เธอต้องรับมือให้ได้...จนมาถึงวันนั้น... วันที่เธอจะไม่ทน วันที่เธอต้องบอกเองว่า"หนี" การหนีคือทางรอดเดียวของเธอเพียงเท่านั้น แต่แล้ว....... นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมุติขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นทั้งตัวละคร สถานที่ อาชีพ และอื่นๆ ดังนั้นเรื่องราวต่างๆจึงไม่มีอยู่จริง เด็กที่มีอายุต่ำว่า18ปี ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง เพราะอาจจะมีบางช่วงบางตอนของเนื้อนเรื่องที่มีการใช้คำหยาบหรือความรุนแรง โปรดใช้วิจารณยานในการอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ เด็กที่มีอายุต่ำกว่า18ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง เพราะเนื้อเรื่องบางช่วงบางตอนอาจจะมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม และไม่ควรเอาไปลอกเรียนแบบ นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น

คุณพ่อลูกหนึ่งอยากมีเมียใหม่แต่เมียที่ได้กลับคือคนใกล้ตัว... และคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร คือพี่เลี้ยงของลูกชายนั่นเอง... คนเป็นพ่ออย่างเขาล่ะกลุ้มใจ เพราะกลัวลูกจะรับไม่ได้ กลัวคนรอบข้างจะมองว่าเขาเป็นพวกสมภารกินไก่วัด แต่ไก่ตัวนี้มันก็น่ากินจริงๆนั่นแหละ เห็นแบบนี้แล้วใครมันจะไปอดใจไหว...

ขอแต่สักครั้งได้ไหม ที่ฉันคนนี้จะถูกรัก แค่สักครั้ง การที่ฉันรักใคร แล้วทำให้เขารังเกียจฉันได้ขนาดนี้.. หรือมันจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นคนที่ถูกพระเจ้ากำหนดมาให้ฉันเป็นผู้ที่ถูกทิ้ง และเป็นผู้ที่ไม่สมหวังกับคำว่ารัก แม่สิ่งเล็กๆที่กำลังจะทำให้ฉันหลงรักอย่างไม่มีเงื่อนไขก็ต้องมาถูกพรากไป... ฉันควรจะอยู่ต่อหรือจากไปจากโลกที่แสนจะเลวร้ายนี้...

"ถ้าผมอยากให้คุณมานอนแค่กับผมคนเดียว..... คุณจะคิดเดือนละเท่าไร" "หึ... ไม่ทราบค่ะ เพราะฉันไม่เคยเป็นเด็กเลี้ยงใคร แล้วก็ไม่อยากเป็นด้วย ไม่คุ้มค่ะ เพราะถ้าให้ฉันลองคิดๆค่าตัวค่าแรงในแต่ละวันที่ฉันได้รับ.... ไม่คุ้มหรอกค่ะที่จะเป็นเด็กเลี้ยงของใคร " หญิงสาวก็พูดไปอย่างนั้นเองแหละ เพราะอันที่จริงนานๆเธอจะรับงานไซต์ไลน์แบบนี้.... ถ้ามันจำเป็นจริงเธอถึงทำ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธอไม่ทำหรอก -ภูม เพื่อนสนิทชาคริสชายหนุ่มเจ้าสำราญไม่ต่างจากเพื่อนของเขานัก แต่ช่วงหลังๆเขาเบื่อที่จะซื้อกินแบบชั่วคราว เขาจึงเลือกแบบผูกปิ่นโตเอา และที่สำคัญปิ่นโตเถานี้... เขาหวงด้วยสิ... - ไอส์ซิ่ง นักศึกษาฐานะไม่ดีแต่เรียนเก่ง ต้องใช้เงินมากมายส่งเสียงตัวเองเรียนเพื่อที่จะเอาวุฒไปสมัครงาน... เธอมาทำงานนี้เพราะมันเป็นทางออกสุดท้าย เธอไม่ได้มีครอบครัวที่คอยซับพอร์ทเหมือนคนอื่นเขา เธออยากเรียนแต่ครอบครัว(แม่เลี้ยง)ไม่สนับสนุน มันเลยทำให้เธอดิ้นรนออกมาหาที่อยู่ใหม่และเริ่มเข้าวงการนี้ตอนเธออยู่ปี2จนตอนนี้เธอจะจบปี4แล้ว โชคดีที่คุณเขาให้เธอเป็นคนเดียวที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเขา เขารับเลี้ยงเธอคนเดียว ดังนั้นเรื่องโรคเธอจึงไม่กลัว เพราะเขาตรวจความเรียบร้อยทั้งของเขาและเธอทุกๆสองเดือน... ⬇️⬇️นิยายเรื่องนี้เป็รนพียงจินตนาการของนักแต่งเท่านั้น บุคคล และสถานที่ต่างๆไม่มีจริง นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นมาเพื่อความบรรเทิงเพียงเท่านั้น ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่ถูกจริตใครก็ผ่านไปนะคะ

ทุกคนย่อมได้รับโอกาสทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม โอกาสย่อมมีเข้ามาเสมอ ความรักก็เหมือนกัน.. แต่มันขึ้นอยู่กับว่า คนนั้นจะรับเอาโอกาสนั้นไว้หรือไม่ แลเขาเลือกที่จะใช้โอกาสสุดท้ายนั้นด้วยรึเปล่า....

นิยายกึ่งแฟนตาซี ออกแนวฮานิดๆ หวานกุ๊กกิ๊กหน่อยๆ เรื่องราวระหว่างท่านจอมมารที่จับพลัดจับพลูมาอาศัยอยู่ในเมืองศรีวิลัย จากชีวิตที่เคยเข่นฆ่าคนมาเป็นว่าเล่น ไม่เคยรู้จักกับคำว่ารัก รู้จักเพียงคำว่าเจ้าดีกับข้า ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าอย่างดีจนหมดชั่วอายุไขของเจ้า แต่ถ้าเจ้า!!! คิดหักหลังข้าเมื่อใด... พวกเจ้าทุกคน ไม่เพียงแค่นที่หักหลัง แต่เป็นพวกเจ้านั่นหมายความว่าครอบครัวของเจ้าจะต้องตายตกกันไปจนสูญสิ้นวงตระกูลของมัน.... ไอ้คนทรยศ.... แต่เพียงแค่ท่านจอมมารที่แสนเจ้าเล่ห์ต้องมาเจอกับหญิงสาวที่ดูเหมือนจะสติสตางค์ไม่เต็มเท่าใดนัก แลช่างต่อปากต่อกับเขาเสียจนเขานั้นแทบจะหมดสภาพของคำว่าท่านจอมมาร.....

แค่เมียในบ้าน!! เธอเป็นเมียของเขาแค่เวลาอยู่ในบ้านกันสองคน ถ้ามีบุคคลอื่นอยู่ด้วยที่ไม่ใช่ครอบครัวของเขา และเพื่อนสนิท เธอจะเป็นได้แค่...คนดูแลบ้านเท่านั้น รมิตา !!!!..... ตื่นสิ...... รมิตา....... รมิตา....... อย่าเป็นอะไนะ..... ของโทษ..... พี่ขอโทษ....... เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน.......มันคือเสียงของใครสักคน...... แต่ถ้าถามว่าคน คนนั้นเป็นใคร..... ฉันไม่รู้..... แต่เป็นเสียงที่เคยได้ยินมาจากไหน.........มันคือที่ไหนนะ

เพราะเขาบอกว่าเธออ้วนเกินไป... เธอดูไม่สวยเช้งเหมือนผู้หญิงคนนั้น เขาถึงได้ทิ้งเธอไป..แบบนี้ก็ได้เหรอ เธอก็ออกจะสวย ใครๆก็ชมว่าเธอหน้าสวย แต่แค่เธอแลดูเจ้าเนื้อเจ้าหนังก็เท่านั้นเอง... แค่นั้นจริงๆนะ แต่ถึงยังไงก็ช่างเถอะ เพราะบางครั้งการที่เขาทิ้งฉันไปมันอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้...

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันได้เจอกับคนที่ทำให้ฉันต้องสูญเสียพ่อ.... ผู้ชายที่ฉันรักและคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ฉันก็ยังไม่ลืมพ่อผู้ให้กำเนิดฉันได้เลย... ถึงแม้ว่าจะมีคนรับเลี้ยงฉันจนฉันเติลใหญ่และเข้มแข็ง ฉันเรียกเขาคนนั้นว่าพ่อได้อย่างเต็มปาก เขาคือพ่อคนที่สองของฉัน และเชาคือคนที่ทำให้ฉันเข็มแข็งพอที่จะทำให้ฉัน... ได้กลับมาแก้แค้นไอ้คนชั่วพวกนั้น...

เพราะความรักมันไม่เข้าใครออกใคร และความใคร่ก็เช่นกัน... มันไม่เข้าใครออกใคร แต่จะให้ทำยังไงได้เมื่อเราสองคนต่างก็ใจตรงกัน แล้วทำไมเราจะต้องหักห้ามมันเพียงเพราะคำว่าพี่ชาย... น้องสาวเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมุติฐานขึ้นมา ไม่มีแม้กระทั้งตัวละครที่เป็นจริง เป็นเพียงความคิดที่เกิดขึ้นมาจากไรท์ เนื้อเรื่องบางตอนอาจจะทำให้ใครบางกลุ่มไม่ชอบและไม่พอใจ... แต่ก็เพียงแค่เรื่องที่สมมุติขึ้นมาก็เท่านั้นเด็กที่อายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง...

เขาเห็นเธอตั้งแต่เธอยังเป็น Baby เขาเลี้ยงเธอมากับมือ ดังนั้นไม่มีใครหน้าไหนที่จะมาแย่งเธอไปจากเขาได้ เพราะเธอเป็นของเขา ตั้งแต่จำความได้ เธอก็เป็นของเขา และไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร เธอคนนี้ก็คือของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว...

ความโลภความอยากมีมันไม่เข้าใครออกใคร... แต่คนที่ซวยที่สุดก็คือฉัน... ฉันที่เกิดมาพร้อมกับปัญหาที่หนักอึ้ง... ฉันที่เกิดมาต้องมาเลี้ยงดู3-4-5 ชีวิตที่ปกติสุขสมประกอบกันทุกคน... ไม่มีใครสักคนที่จะขยับตัวหางานหาการทำ... ถ้ฉันไม่ทำ ไม่หาเงินมาให้คนพวกนี้ล่ะก็ ไม้หลังลายก็ขาลาย... ถึงแม้ว่าฉันจะอายุย่าง21ปีแล้วก็ตาม... แต่เรื่องโดนตีโดนด่าหรือโดนทำโทษก็ไม่เห็นว่าจะลดลงเลยสักนิด

เรื่องราวความรักที่มาพร้อมอุปสรรคของพาฝัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี อุปสรรคก็ไม่มีทางจะหยุดเข้ามาหาเธอเลยสักครั้ง ผ่านไป6ปี สรรคก็ไม่เคยหยิบยื่นความสุขที่แท้จริงให้เธอเลย แล้วจะมีไหมความสุขที่มันควรจะเป็นของเธอจริงๆ ความสุขที่เข้ามาแล้ว และจะไม่ผ่านเลยไป ความสุขที่จะอยู่กับเธอตลอดไปจนถึงวันที่เธอมลายตายจาก... นิยายเรื่องนี้ ขอสงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัตลิขสิธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ผู้ใดลอกเรียนแบบ คัดลอก และดัดแปลง หรือรำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้ โดยไม่ได้รับอนุญาต หากผู้ใดฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดีทันที

ความยากจนมันน่ากลัวจริงๆ จากที่ฉันเคยสุขสบายมาก่อน จู่ๆก็ต้องมาสูญเสียทุกอย่างเพียงเพราะความโลภของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าคนรักของพ่อ เพราะความไว้ใจบวกกับความรัก มันเลยทำให้พ่อยอมทุ่มเททุกอย่างให้เธอคนนั้นจนหมด ใช่ หมด หมดจริงๆ หมดจริงๆ ไม่เหลือเลย ไม่เหลืออะไรเลย..

บทบาทนางร้ายที่เธอได้รับเลือกให้แสดง มันไม่สามารถซึมซับเข้าไปในจิตใจเธอได้เลยสินะ ถึงแม้จะพยาบามทำตัวให้ดูร้ายๆ แต่ยัยเพื่อนตัวดีก็ชอบบอกว่าฉันเหมาะกับบทรักบวชหรือแม่ชีเสียมากกว่า... เฮ้อ มันเหนื่อยนะกับชีวิตที่ต้องทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับตัวเอง... แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องออกจากวงการแบบถาวรก็หนีไม่พ้นการโดนใส่ร้ายจากนางเอกผู้แสนดี นางร้ายแบบฉันก็คงต้องโบกมือลาออกจากวงการพร้อมของขวัญชิ้นโต...

" ไม่ทราบว่ามาหาใคร " " เมีย!! จบไหม? " " นี่.... ใครเป็นเมียแกไม่ทราบ " " ป้านั่นแหละที่เป็นเมียผม สมองเสื่อมรึไง ปลาน่ะกินเยอะๆ วอลนัทก็ควรจะกิน แปะก๊วยน่ะ ก็ดีนะ ใบก็บำรุงสมองบำรุงสายตาด้วยนะ กินเยอะๆ ลูกผมจะได้ฉลาด" "ฉันฉลาดกว่าแกเยอะ แกเทียบชั้นฉันไม่ติดหรอก เอาเวลาที่มาทำตัวเป็นสัมภเวสีไม่มีทางสามแพร่งให้อยู่อาศัยแกควรกลับไปหาอีหนูของแกซะ อย่ามากวนประสาทฉัน ฉันไม่ชอบ ฉันมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ เชิญ!! " ก๊อก ก๊อก ก๊อก ' ปลาย... ไปกินข้าวกัน เอ่อ... ขอโทษที ไม่คิดว่าปลายจะมีแขก งั้นผมไม่รบกวนนะ ' "ไม่เป็นๆ หมอตั้มว่างเหรอ งั้นไปสิ กำลังหิวข้าวพอดีเลย เอาร้านเดิมนะ ที่เราชอบไปกัน " ^__^ 'อืมไปสิ' ในขณะที่มือของปลายฟ้ากำลังจะจับมือของหมอตั้ม อรรท! ก็รีบเดินมาแทรกกลางทันที "แหม.... เมียจ้า... จะทิ้วผัวไว้คนเดียวได้ยังไงกันหือ... เดี๋ยวพ่อจะจูบปากให้ขาดเลย...เอาไหม" 'เอ่อ... ปลาย... สามีปลายเหรอ? ' " Noooo ไม่ใช่จ๊ะ ปลายยังไม่แต่งงาน ถ้าจะแต่งก็คงจะแต่งกับคนที่ดีสิ ไม่เอาพวก..... ไปเถอะหมอตั้ม" อรรถไม่รอให้ทั้งสองคนอนุญาต เขาต้องหน้าด้านอนุญาตตัวเอง หืมมม ยัยป้า... ลูกกูก็คาท้องอยู่ ยังจะมาจับมือจับแขนผู้ชายคนอื่นนอกหน้ากูอีกนะ... เดี๋ยวมึงจะโดนอีป้า... หืมมมม

เจอเธอครั้งแรกก็อยากได้เป็นเอามาเป็นของตัวเอง... ยัยนี้เป็นคนแปลกๆ แต่น่ารัก ช่างพูดช่างจา ช่างกล้าทำ..... เสียด้วยสิ แล้วเราจะได้เจอกันอีกครั้ง นุ่มนิ่มที่รัก เขาไม่เคยเจอใครที่จะมาทำให้หัวใจเขาเต้นได้แรงเหมือนเด็กคนนี้... ฉันต้องได้เธอ นุ่มนิ่ม นิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายที่คาบเกี่ยวกับเรื่อง #แค่เมียในบ้าน จะมีบางตอนที่ใช้บทความคล้ายกัน เพราะตัวละครจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในขณะนั้น นิยายที่มีเรื่องราวเกี่ยวข้องกัน - นิยายเรื่อง รักนี้มีแสงตะวัน - แค่เมียในบ้าน - ได้โปรดมารัก - Oh My Sister

ไอ้หนู..พี่มาหาลูกหม่อน... ผู้หญิงในภาพนี้น่ะ'อ๋อ... พี่ลูกหม่อน... ตามมาเลยครับ'สิ่งแรกที่เขาได้เห็น..ลูกหม่อนดูผ่ายผอมไปกว่าเดิมมาก... แล้วที่มือของเธอ.... ทำไมถึง.... มีไม้เท่าสำหรับคนตาบอดได้....ตึกตึกตึกเขาหลุดอยู่ตรงหน้าเธอ..เพื่อดูให้แน่ใจ...ว่าเธอมองเห็นเขาหรือไม่... แต่เปล่าเลย.... เธอมองไม่เห็นเขา" ใครค่ะ... "แกร๊กๆๆ เสียงไม้เท้าที่กระทบไปกับพื้น...เพื่อนำทางให้เธอคนนี้...ได้รับรู้ถึงสิ่งกีดขวางที่อยู่ตรงหน้าเธอ" ใครค่... คุณเป็นใครค่ะ..." "หม่อน.... ลูกหม่อน..."เฮือก.... กึกกึกกึก... แกร๊กๆๆ เธอเดินสะเปะสะปะไปอย่างไร้ทิศทาง... เขามาได้ยังไง... เขารู้ได้ยังไง..ตึกตึกตึก... แกร๊กแกร๊กแกร๊ะ... พลั๊ก... ตุบ!เขารีบถลาตัวเข้ามาประคองเธออย่างรวดเร็ว..ลูกหม่อนรีบสะบัดตัวของเธอจากการจังกุมของเขา...เธอไม่รู้ว่าควรจะไปทางไหน... ตอนนี้เธอทำได้แค่คลานไปอย่างไร้ทิศทาง... เมื่อมันจนมุมในการหลบหนี... เธอทำได้แค่นั่งเงียบๆ...กอดเข่าของเธอเอาไว้แน่... เธอก้มหน้าลงชิดหัวเข่าของเธอ...เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าตอนนี้เธอ.... ไม่มีทางสู้กับเขาได้แล้ว... สู้ไม่ได้แล้วจริงๆ... น้ำตาสีใสหยดแล้วหยดเล่า... มันได้ไหลออกมาอีกครั้ง... เพียงแค่เธอได้ยินเสียงของเขาคนนั้น... "ลูกหม่อน..." เขาไม่สามารถสรรหาคำพูดที่จะนำมาพูดกับเธอไม่ได้เลย... ทำไม.... ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้

เธอที่อยู่ข้างเขามาตลอด ตั้งแต่มัธยมปลาย จนเขาได้เข้าวงการ เธอและเขาคบกันตั้งแต่เธอเรียน ม.4 ส่วนเขาเรียนอยู่ ม.6 แม้แต่มหาลัยเราก็เรียนที่เดียวกัน แต่คนละสาขาแผนก แต่แล้ววันนึง..... ในวันที่เธอพาเขาไปถึงเส้นทางของความฝันได้สำเร็จ...เขากลับบอกให้เธอเลิกยุ่งกับเขา เพราะตอนนี้เขาจะมีข่าวเรื่องชู้สาวกับสาวนอกวงการไม่ได้! "วิภา.... พี่ต้องขอโทษด้วยนะ ตอนนี้เราต้องหยุดสถานะของเราเอาไว้ก่อน พี่ไม่อยากทำตัวสนิทสนมจนเกินพอดีกับวิภาหน่ะ พี่ต้องการสร้างชื่อเสียงให้ตัวพี่ก่อน วิภาก็รู้ดีว่านี่คือความฝันของพี่... พี่ขอให้วิภาเข้าใจพี่นะ ตอนนี้ชื่อเสียงพี่กำลังเป็นที่รู้จักและทางค่ายอยากให้พี่กับลิลลี่แสดงเป็นคู่จิ้นกันต่อไป" "ค่ะ... เข้าใจแล้ว..... ยังไงขอให้พี่....อืม... ไม่สิ...ขอให้คุณประสบความสำเร็จนะคะ" เขารักชื่อเสียง เขารักวงการบรรเทิง แต่เขาไม่ได้รักเธอ.... คงจะใช่...เขาไม่ได้รักเธอ ก็คงจะใช่ ....เพราะเขาไม่เคยบอกว่ารักเธอเลยสักครั้ง... หึ!! บ้าบอ.... รักข้างเดียวสินะ ขอให้พี่คูเปอร์ของวิภา มีชีวิตที่สดใสนะคะ .....เสียงกระซิบที่พูดออกไป ฝากสายลมไป เพื่อเขาจะได้ยิน... แต่แล้ววันนึง....เรื่องที่ไม่ควรเกิดมันก็ดันเกิดขึ้น เพราะยัยเพื่อนตัวดีชวนเอไปเที่ยวบาร์โฮส์....ให้ตายสิ เรื่องวุ่นวายก็เลยตามมา.... เนื้อหาบางตอนอาจจะมีการใช้ความรุนแรง กรุณาใช้ วิจารณญาณในการอ่านกันด้วยนะคะ

ฉันต้องแต่งงาน กับคนที่ฉันเลือกแล้ว ฉันเจอคนคนนั้นแล้ว.... แต่ฉันจะให้เงินเธอก้อนนึง...เอาไปตั้งตัว.... ฉันหวังว่าเธอจะไม่ติดต่อมาอีกนะ....แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ก็ขอให้ทำเป็นไม่รู้จักกันนะ...ค่ะ....ถึงแม้ว่าฉันอยากจะบอกคุณเขาเหลือเกิน...ว่าในท้องของฉันมีลูกของคุณเขาอยู่.... แต่ฉันขอเลือกที่จะไม่ทำ.... ฉันจะไม่ทำให้ชีวิตคู่ของคุณเขามีปัญหา เพียงเพราะผู้หญิงแบบฉันเป็นอันขาด.....

แสงตะวัน เด็กสาวที่ถูกทิ้ง ทั้งจากครอบครัวและคนที่เธอฝากใจไว้กับเขา เพราะคิดว่าเขาจะรักเธอ แต่เปล่าเลย เขา! ไม่ได้รักเรา เขา! ไม่ต้องการเราและลูก ที่เกิดมาจากเขา เขา! ที่ทำให้พ่อและแม่ตัดขาดความเป็นพ่อแม่ลูก เพียงเพราะเธอ........ ท้อง ไม่มีพ่อ พิพัฒน์ อเล็กซ์ หยาง ชายหนุ่มอายุ 31 ลูกครึ่งไทยจีน แสงตะวัน แก้วไพศาล หญิงสาว อายุ 22 ที่ชีวิตสุดแสนจะพัง เพียงเพราะ เธอรักเขา คนที่ไม่คิดจะรักเธอ เห็นเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่บำเรอความสุขให้เขาในวันที่เขามีความต้องการ ตะวัน : ปลายฟ้าลูก ไม่ปีนโต๊ะนะคะ ผู้เป็นแม่ตะโกนร้องบอก เพราะกลัวลูกสาวสุดที่รักของเธอจะตกโต๊ะ จนหัวร้างข้างแตก เพราะแม่ลูกสาวของเธอสุดจะดื้อ และอยู่นิ่งๆไม่เป็น นู๋ปลาย : คุณแม่ขา..... โต๊ะไม่สูงเท่าไรนะคะ นู๋ไม่ตกแน่นอนค่ะ ตะวัน : ไม่ได้ค่ะ ไม่ว่ามันจะสูงหรือไม่ นู๋ก็ห้ามปีนนะคะ มันอันตราย แม่มีนู๋แค่คนเดียวนะคะ ถ้านู๋เป็นอะไรขึ้นมา แม่จะทำยังไงคะ? นู๋ปลาย : นู๋ขอโทษคะคุณแม่....... คุณแม่ไม่ร้องนะคะ นู๋แค่อยากเก็บดอกไม้ริมรั้วให้คุณแม่เองค่ะ นู๋ขอโทษค่ะ ¥~¥ ตะวัน : ทีหลังปลายต้องบอกแม่นะคะ ว่านู๋ต้องการอะไร ถ้าแม่ช่วยได้ แม่จะช่วยนะคะ นู๋ปลาย : ค่ะคุณแม่ นู๋ขอโทษคุณแม่อีกครั้งนะคะ หลายนาทีต่อมา ป้าโฉมป้าที่พูดเสียงดัง พูดจาตรงไปตรงมา แต่ใจดี รักเด็ก ยิ่งยายนู๋ปลายฟ้าแล้วละก็ เป็นสุดที่รักของป้าโฉม เพราะป้าโฉมคอยช่วยเหลือเธอมาตั้งแต่เธอเริ่มท้องจนถึงตอนนี้ ป้าผู้ที่ไม่มีความสัมพันทางสายเลือด แต่รักเธอดั่งเธอเป็นลูกเป็นหลาน ส่วนคนที่เป็นครอบครัวของเธอนั้น....... ป้าโฉม : นู๋ปลาย หลานยาย อยู่ไหนลูก...... นู๋ปลาย : ยายโฉม......... ยายโฉมคนสวยของนู๋ ป้าโฉม : ดูสิลูก วันนี้ยายโฉมได้กุ้งมาตั้งหลายตัวแหนะ จะเอาไปทำอะไรกันดีน๊า.... นู๋ปลาย : แม่ขาาาาาาา แม่....... ตึก ตึก ตึก ตึก แฮ็กๆๆ ตะวัน : ปลาย...... เป็นอะไร แฮ็กๆๆ นู๋ปลาย : ดูกุ้งสิคะ ตัวใหญ่มาก ยายโฉมถาม ว่าจะทำอะไรกินดี (ยิ้มแป้น) ตะวัน : นู๋ลูกกกกกก ทีหลังอย่าทำอย่างนี้นะคะ แม่ตกใจหมดนึกว่านู๋เป็นอะไร ป้าโฉม : วุ๊ย.... ตะวัน เราอ่ะ ตื่นตกใจเวอร์วังอลังชานะ ยัยนู๋ปลาย แค่เรียกเฉยๆ ทำเป็นตกอกตกใจไปได้ ไปๆๆ วันนี้จะทำอะไรให้ป้ากินดี ตะวัน : เดี๋ยวตะวันดูของในตู้เย็นก่อนนะคะ เดี๋ยสถ้าทำเสร็จแล้วจะไปเรียก *กล่าวเสร็จพร้อมส่ายหน้าให้กับ 1สาวใหญ่ และ1สาวเล็ก ป้าโฉม : โอเคๆ งั้นนู๋ปลายไปเล่นบ้านยายโฉมดีกว่าลูก นู๋ปลาย : ค่า........ ตะวันฉายได้แต่ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มให้กับความสุขที่เธอมีตอนนี้ ความสุขที่เธอไม่เคยนึกว่าจะได้เจออีกครั้ง หลังจากวันที่เธอโดนพ่อและแม่แท้ๆตัดขาดความสัมพัน เพียงเธอท้องไม่พ่อให้ลูก อันที่จริงพ่อน่ะมีแต่เขาไม่รับก็เท่านั้นเอง หึ เท่านั้นเอง ถ้าไม่เจอป้าโฉมในวันนั้นเมื่อ4ปีที่แล้ว วันที่เธอไม่เหลือใคร วันที่เธอพร้อมจะดับชีวิตตัวเอง ถ้าวันนั้นไม่เจอป้าโฉม ก็คงจะไม่มีเธอและปลายฟ้าในวันนี หลังจากกินมื้อค่ำกันเสร็จ ตะวันก็พาปลายฟ้ากลับบ้าน เพราะเธอต้องเตรียมตัวไปเข้าร้าน ไปดูเสื้อผ้าล็อตใหม่ ใช่เธอขายเสื้อผ้า แต่เป็นเสื้อผ้าเด็ก เพราะตอนที่เธอคลอดปลายฟ้า เธอไม่มีเงินทองมากองอยู่ตรงหน้า เธอจึงต้องเย็บเสื้อผ้าให้นู๋ปลายเอง ผ้าส่วนใหญ่ เป็นเศษผ้าของป้าโฉม เธอจึงเริ่มจากเย็บด้วยมือ เพราะความที่เธอถนัดด้านคหกรรม เธอจึงใช้วิชาที่ได้เรียนมาจนจบ ม.6 นำมาใช้ ใช่ เธอ จบแค่ ม.6 สาเหตุที่จบแค่ ม.6 เพราะเธอท้องก่อนที่จะเริ่มเข้า มหาลัย. แต่ชั่งมันเถอะ ตอนนี้เธอมีความสุขดี ตะวัน : ปลายลูก อาบน้ำแปรงฟันนะคะ พรุ่งนี้แม่ต้องเข้าร้านแต่เช้าไปดูเสื้อผ้า ปลายฟ้า : ค่ะคุณแม่ เช้าต่อมา ตะวัน : ปลายลูก เสร็จรึยังเอ่ย? ปลายฟ้า : ค่ะ มาแล้วค่าาาา ป้าโฉม : จะไปกันแล้วเหรอ ตะวัน : ค่ะ ป้าโฉม เจอกันที่ตลาดนะคะ ป้าโฉม : เออๆๆ ไปๆ เจอกันนะคะคนสวยของยายโฉม ตลาด พนักงาน : สวัสดีค่ะ พี่ตะวัน ตะวัน : สวัสดีจ๊ะ A ของมาแล้วใช่ไหม? พนักงาน : ค่ะ...... น้องปลาย...... มาดูชุดลายใหม่กับพี่เร็ว สวยม๊ากกกกกก ปลายฟ้า : สวัสดีค่ะพี่ A ไปค่ะ นู๋อยากดู หลังจากตรวจเช็คสินค้าเรียบร้อยแล้ว ตะวันและพนักงาน น้องA ก็วางแผนกันว่าจะเริ่มถ่ายรูปที่ไหน โชคดีที่จังหวัดที่เธอมาอยู่ค่อนข้างสวย มีสถานที่ท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติเยอะ จึงง่ายต่อการวางแผนถ่ายรูป ตะวัน : A งั้นวันเสาร์-อาทิตย์เราไปหาที่ถ่ายรูปกัน A ว่างไหม ถ้าไม่ว่างก็โทรมาบอกพี่นะ พนักงาน A: ได้ค่ะพี่ตะวัน งั้นเดี๋ยวหนูไปดูหน้าร้านก่อนนะคะ ตะวัน : ได้ๆ ฝากด้วยนะ เดี๋ยวพี่เช็คใน FB ,IG ก่อน เดี๋ยวออกมาช่วยนะ พนักงาน A : ได้ค่ะ 30 นาทีต่อมา ตะวัน : ปลายลูก ถูกใจชุดไหนคะ จะได้เลือกเอาไปใส่ ปลายฟ้า : คุณแม่ขาาาาาา นู๋อยากได้หมดเลย ชุดมีแต่สวยๆ นู๋ว่าต้องให้ยายโฉมมาช่วย้ลือกแล้วค่ะ ตะวัน : ฮ่าๆๆ แม่ว่าคงจะได้หอบกลับบ้านหมดแน่เลย ถ้ายายโฉมช่วยเลือก เอาเป็นว่าเดี๋ยวแม่ช่วยเลือกดีกว่านะคะ ปลายฟ้า : ก็ได้ค่ะ ^_^ 10 โมงเช้า ป้าโฉม : คนสวยของยายโฉมมมมมม อยู่ไหนคะ ปลายฟ้า : อยู่นี่ค่าาาาาาาา ยายโฉมคนสวย ตะวัน/พนักงาน A : ^_^ พนักงาน A : ชมกันอยู่สองคนเท่านี้ ฮ่าๆๆ ตะวัน : จะพากันไปไหนอีกคะเนี่ย ป้าโฉม : จะพาไปเล่นที่ร้านน่ะ ลูกน้องป้าพาลูกมาด้วย กลัวยายนู๋ปลายเหงาเลยมาชวน เพื่ออยากมีเพื่อนเล่น ว่าไปคะ ไปกับยายโฉมไหม? ปลายฟ้า : คุณแม่ขาาาาาา นู๋ไปได้ไหมคะ? ตะวัน : ได้ค่ะ แต่ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามปีนป่ายนะคะ ปลายฟ้า : ค่าาาาาาาา ^___^ ตะวัน : ฝากด้วยนะคะป้าโฉม ถ้าดื้ออนุญาตให้ตี ป้าโฉม : ฉันไม่ตีหลานฉันย๊ะ ตะวัน : ^_^ ส่ายหัวให้กับยาย(ไม่แท้)กับหลาน(ไม่แท้) 12 นาฬิกา ตะวัน : A พักเที่ยงก่อน ไปกินข้างเที่ยงก่อนปะ พนักงาน A : ได้ค่ะ เดี๋ยวจะรีบไปรีบกลับนะคะ ตะวัน : จ้า ไม่ต้องรีบขนาดนั้นนะ พักผ่อนให้หายเมื่อยก่อน พนักงาน A : ค่ะ ตื๊ด....... ตื๊ด...... ตะวัน : ค่ะป้าโฉม.... ค่ะ ..... ได้ค่ะ ....ฝากด้วยนะคะ ตะวันพาร์ท ฉันโชคดีที่เจอคนที่ดีในจังหวะชีวิตที่มันดาวน์มากๆ ที่มีคนนำพาฉัน..

ในที่สุดข้าก็เจอเจ้าแล้ว "ลี่เอ๋อ" ข้าเจอเจ้าแล้ว พบชาตินี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าและลูกของเราต้องเสียใจ ข้าพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เข่นฆ่าเจ้าพวกมนุษย์โง่เขลา ข้าทำเพื่อเจ้า เพื่อที่จะได้พบเจ้ากับลูกของเราอีกครั้ง สิ่งสุดท้ายที่ข้าขอไว้ ..... ขอแต่ให้ข้าได้ใช้ชีวิตกับเจ้าอีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องรออีกกี่พบกี่ชาติข้าก็จะรอ และในที่สุดคำขอของข้าก็เป็นจริง ลี่เอ๋อ.....