"ชาติก่อนเขาทรยศหักหลังโดยการไปแต่งงานกับน้องสาว ชาตินี้เธอขอไม่มีสามีคนเดิม" ดวงดาว เป็นเพียงตัวแทนของน้องสาวเท่านั้น เธอกลายเป็นคู่หมั้นของเขาภายใต้เงาของน้องสาวกว่าสิบห้าปี ในวันที่เขารู้ความจริงกลับเขากลับตราหน้าว่าเธอคือคนหลอกลวง กักขังเธอไม่ยอมให้เธอหนีไป เขาบอกว่าเธอต้องชดใช้ ในขณะที่เขากำลังเป็นเจ้าบ่าวของน้องสาว ความเสียใจทำให้ไร้ทางเลือก ดวงดาวจึงตั้งใจจะหนีไปจากโลกใบนี้ แต่แล้วโชคชะตากลับพาเธอหวนกลับคืนมา เธอขอสัญญาว่าชาตินี้จะไม่มีสามีที่ชื่อ กันต์ธี

เจอหน้ากันทุกวัน กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน แต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน __ "เธอควรรักตัวเองให้มากกว่านี้" เขาเป็นคนสอนเธอ ณัชมนย้ำคิดเรื่องนี้มาหลายวัน เธอจะทนอยู่ในสถานะอันอึดอัดแบบนี้ไปได้นานขนาดไหนกัน ต่อให้ชีวิตที่เหลืออยู่ไม่เหลือใคร ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อนฝูง ไม่มีคนรัก แต่เธอต้องรักตัวเอง "มิ้นต์ไม่อยากอยู่แบบนี้แล้วค่ะ"

ความสัมพันธ์ของคนที่เป็นเพื่อนกันมานาน เป็นทุกอย่างในชีวิตของกันและกัน ___________________ "แกกำลังจะทิ้งเรา แกมีแฟนแล้วใช่ไหม" น้ำเสียงที่ตอบกลับสั่นเล็กน้อย อ้อมแขนของเขาสัมผัสได้ถึงความสั่นสะท้าน "เฮ้ย แกไปเอามาจากไหน" คนตัวโตร้อนรนขึ้นมาทันทีผุดลุกขึ้นกลางเตียง ฉุดร่างเล็กที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นนั่งหันหน้ามาประชันกับเขา "อาทิตย์ก่อน ตัวแกมีน้ำหอมผู้หญิง ที่เสื้อแกมีรอยลิปสติก ที่เราตกลงกันไว้ใครมีแฟนแล้วต้องบอกไม่ใช่เหรอ บอกเราดิ ถ้ามีแฟนแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก ชีวิตที่เหลือเราดูแลตัวเองได้" ___________________ ปากหยักกดลงบนริมฝีปากเล็ก ดูดดึงริมฝีปากเล็กที่กำลังเผยอขึ้น พรมจูบรอบใบหน้าของเธอแล้วจึงผละออก "เพื่อนกันเขาไม่ทำแบบนี้"เอ่ยจบมือหนาตวัดเสื้อตัวสวยที่นิษฐกานต์สวยใส่ให้ขึ้นไปกองอยู่ด้านบนอก มีเพียงบราสีดำที่ห่อหุ้มอกอบที่แทบจะล้นทะลักเอาไว้ ปากหยักกดจูบลงบนเนินเนื้อสีขาวสลับไปมาทั้งสองด้าน ก่อนทิ้งรอยสีกุหลาบเอาไว้ "แบบนี้เพื่อนกันเขาก็ไม่ทำ" ปากหยักจูบไล่ลงไปตามหน้าท้อง ขณะที่สองมือเล็กไขว่คว้าไหล่แกร่ง

เกิดใหม่ขึ้นมาอีกคราดวงใจก็พบว่าตนกำลังเข้าห้องหอกับสามี คนที่บอกว่าเกลียดเธอและไม่ยอมรับเธอเป็นภรรยา เขากลั่นแกล้ง ทำให้เธอหวาดกลัว เพื่อขอหย่า "หย่ากับฉัน แล้วฉันจะจ่ายให้เธอ" "ตกลงค่ะ เร็วที่สุดเมื่อไหร่คะ พอดีฉันต้องรีบใช้เงิน" ทว่านี่ไม่ใช่ดวงใจที่ตามรักเขา หากเขาไม่รักเธอก็พร้อมรับเงินก้อนใหญ่แล้วจากไป

"อายจะเป็นภรรยาพี่เคนคนเดียวไปจนวันตาย" เนตรอุษามองสบตาเขาสลับแหวนแทนใจ "อื้ม เราจะเป็นผัวเมียกันไปจนวันตาย" ชายหนุ่มตอบกลับคำสัญญาของเธอ "พี่สัญญาว่าอายอยู่กับพี่ อายจะไม่ลำบาก" "อายจะอยู่กับพี่เคนตลอดไป แล้วอายก็จะไม่ทำให้พี่เคนเสียใจที่เลือกอยู่กับอาย" --- ทุกอย่างเหล่านั้นกลับเป็นเพียงอดีต เธอเลือกที่จะจากเขามาด้วยเหตุผลบางอย่าง โดยไม่รู้ว่ากำลังตั้งท้องลูกของเขา ขณะที่ห้าปีผ่านไป โชคชะตานำพาให้เธอมาพบเขาอีกครั้งในฐานะท่านประธาน หนี จึงเป็นหนทางเดียวที่เธอนึกออกเพื่อไม่ให้เขาพรากลูกไปจากอก ทว่ากลับไม่สามารถหนีเขาไปได้ เพราะในตอนนี้เขาไม่ใช่สามีคนเดิมของเธอ!

น้ำมนต์เด็กสาวบ้านป่าที่อาศัยอยู่กับป้าเพียงสองคนในบ้านไม้เก่าๆ ความฝันอันยิ่งใหญ่คือการเก็บเงินเพื่อซ่อมบ้านหลังเล็ก แต่ใครจะคิดว่าอยู่ดีๆป้าผู้เป็นเพียงครอบครัวคนเดียว กลับขายเธอให้กับเสี่ยหื่นที่ต้องการนำตัวเธอไปชดใช้หนี้ และเขาที่ผ่านมาในเวลาที่เธอต้องการความช่วยเหลือ เหตุการณ์ครั้งนี้เปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

ลักษิกา มองรั้วขนาดใหญ่ที่ทอดยาวล้อมรอบตัวบ้านไปจนสุดสายตา พร้อมกับรอยยิ้มเหยียดหยันให้กับชีวิตของตนเอง ชื่อของเธอแปลว่าสตรีผู้มีบุญวาสนา แล้วเหตุใดเล่าชีวิตของเธอถึงพลิกผันจากคุณหนูผู้มีชีวิตอันน่าอิจฉา กลับต้องขายจิตวิญญาณให้กับซาตานร้ายในคราบสุภาพบุรุษอย่าง มังกร ชายที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอในวันที่ชีวิตกำลังตกต่ำถึงขีดสุด กับข้อแลกเปลี่ยนที่ยาวนานถึงสองปี

เมื่อเธอทะลุมิติเข้าไปในนิยาย กลายเป็นเมียเก็บของพระรองที่รักเพียงนางเอกของเรื่อง -- 'บัวบูชา' ทะลุมิติหลุดเข้าไปในนิยายเรื่องดัง หลังจากคืนที่เธอจับได้ว่าแฟนหนุ่มที่คบหามานานกว่าเจ็ดปีนอกใจกับคนที่ไว้ใจ หลังจากฟื้นขึ้นมาหญิงสาวได้พบกับเขา 'คีย์แลน' ชายหนุ่มที่ซื้อตัวเธอมาด้วยมูลค่ามากกว่าสิบหลัก กับข้อแลกเปลี่ยนที่เธอต้องชดใช้ ภายใต้สิ่งที่เธอรับรู้ว่าเขาคือพระรองของนิยายชื่อดัง พระรองมาเฟียร้ายกาจที่แสนดีกับนางเอกของเรื่องเพียงคนเดียว

เพราะเธอเคยทำลายชีวิตเขา ต้องหนีไปไกลจนแทบเอาชีวิตไม่รอด เขารอคอยเพื่อที่วันหนึ่งจะกลับมาเอาคืน ________ "ถ้าขิมบอกว่าขิมท้อง พี่อิฐจะยอมอยู่กับขิมไหม พี่อิฐจะรักขิมกับลูกได้ไหม"ความหวาดกลัวที่จะสูญเสียชายหนุ่มไปโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอยอมเอ่ยเรื่องลูก ทั้งที่เธอตั้งใจว่าหลังจากครบสามเดือนเธอจะยอมปล่อยเขาไป แต่ตอนนี้เธอไม่พร้อมจริงๆ "พูดบ้าอะไรของเธอสายขิม"เขาผลักมือเล็กออก มองใบหน้าหวานที่แดงก่ำด้วยความไม่พอใจ ที่เธอยกเรื่องลูกมาต่อรอง "ขิมรู้ว่าเป็นความผิดของขิม ฮึก"คนตัวเล็กกำมือไว้แน่นเมื่อเขาผลักไสเธอทันทีที่เธอเอ่ยเรื่องลูก "หยุดโกหกสักทีสายขิม คนโกหกอย่างเธอคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ"เขาปัดมือบางที่ยื่นมาก่อนจะจับไหล่บางเขย่าเพื่อให้รู้ตัวว่ากำลังกลายเป็นเด็กโกหก คำโกหกของเธอทำให้เขาอดนึกไปถึงสายขิมในวัยเด็กอีกครั้ง เด็กที่ยอมโกหกเพื่อเอาตัวรอดและได้มาในสิ่งที่ต้องการ "ฮรือ พี่อิฐขิมขอโทษอย่าทิ้งขิมไปนะ"มือเล็กพยายามไขว้คว้าเขาเอาไว้ เมื่ออิฐหมุนตัวหันหลังเธอจึงรีบเขาไปโอบกอดเขา "ขิมทำทุกอย่างก็เพื่อทุกคน ทำไมต้องเป็นขิมที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว"

ในอดีตเมื่อยังเด็กพ่อและแม่แยกทางกลกันต์เลือกที่จะอยู่กับแม่และกลับมาหาพ่อที่ไร่เกียรติอรุณในช่วงวันหยุดแทน แต่นับตั้งแต่บิดาและคุณน้ารับสาวน้อยน้ำหวานที่อายุห่างจากเขาถึง 18 ปีเข้ามา ใครๆต่างรับรู้ว่ากลกันต์หวงและรักน้องสาวคนนี้ขนาดไหน แต่อยู่ดีๆพฤติกรรมของเขากลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ความห่วงใยที่เคยมีให้น้องสาวอย่างเธอ หมดสิ้นแล้ว

เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นโดยมีคู่กรณีเป็นชายหญิงคู่หนึ่ง ทำให้ 'ดาหลา' ยินยอมรับข้อเสนอเพื่อชดใช้ความผิดแทนน้องสาว โดยการดูแลลูกชายของพวกเขา แต่ใครจะไปคิดว่าคนที่เธอดูแลไม่ใช่เด็กอย่างที่คิด แต่กลับเป็นชายร่างโตที่เอาแต่ใจ แถมยังตาบอดเพราะอุบัติเหตุ แต่กลับไม่ยอมเข้ารับการรักษา แล้วเธอจะใช้ชีวิตที่บ้านหลังนั้นต่ออย่างไรดี ในเมื่อเขา 'เขื่อน' ทำท่าทีคุกคามเธอตั้งแต่วันแรก เขาลั่นแกล้งเธอสารพัดให้ต้องเจ็บตัว ดาหลาอยากจะลาออกแต่เพราะหนี้สินจากความผิดทำให้เธอต้องก้มหน้าทำงานต่อ เขาจะรังแกอะไรเธอบ้าง และท้ายที่สุดเธอจะทำงานที่นั่นได้นานแค่ไหนเพื่อเกลี้ยกล่อมให้เขายอมรับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตา เพราะนั่นคือเงื่อนไขในการเข้ามาทำงานเพื่อชดให้ความผิดแทนน้องสาว ---- เนื้อหาบางส่วน “ฉันไม่ให้ไปจนกว่าคุณจะกินยาซะ” ดาหลาว่าอย่างไม่ยอมใช้ลำตัวขวางไม่ให้ตาร์เข้ามาช่วย เขื่อนจึงลุกขึ้นเองและอาศัยความเคยชินกับไม้เท้านำทางช่วยเดินไปในทิศที่ต้องการ เขื่อนเดินออกไปที่หน้าบ้าน ผ่านสนามหญ้าที่กำลังเขียวขจี มีต้นไม้ใหญ่ที่ด้านนอกช่วยให้บรรยากาศไม่ร้อน แต่สิ่งที่ร้อนคือใจของดาหลา เหล่าคุณป้าที่มองอยู่ได้แต่เอาใจช่วยเธอ เมื่อเขื่อนเริ่มดื้อดึง เขื่อนยังคงเดินไปตามทางสนามหญ้าเรื่อยๆ ตาร์เมื่อได้โอกาสจึงเข้าไปพยุงตัวของเขื่อนเอาไว้ และช่วยนำทางให้เขา “คุณเป็นเด็กมีปัญหาหรือคะ แค่กินยาทำไมมันยากนัก” ดาหลาที่เดินตามมาและในมือกำลังถือยาและน้ำหนึ่งขวดเอาไว้ “ฉันจะทำอะไรก็ได้ เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง หลีกไป”เขื่อนหันไปต่อว่าแล้วใช้มือหาผลักดาหลาออก แต่แรงผลักที่มากทำให้ร่างเล็กไถลไปตามแรงของเขาและหกล้มจนหัวเข่าเข้าไปกระแทบกับพื้นที่ปูตามทางเดิน “คุณดา” ต้าร์ที่อยู่ใกล้พยายามจะเข้ามารับดาหลาแต่ไม่ทันเมื่อตอนนี้ร่างเล็กเข่ากระแทบกับพื้นจนเจ็บร้าวและมีแผลถลอกจนเลือดไหลหยดออกมา ดาหลาไม่มีเสียงร้อง ทุกคนที่มองเห็นเหตุการณ์พยายามจะเข้ามาช่วยแต่เธอห้ามเอาไว้ ทันทีที่ลุกขึ้นได้เธอเดินเข้าไปหาเขื่อน จับยาและขวดน้ำที่เตรียมไว้ให้ปายาเม็ดเล็กใส่เขาที่อก และเขวี้ยงขวดน้ำลงที่พื้นข้างตัวจนเกิดเสียง ปึก “ฉันไม่รู้จะจำกัดความคนแบบคุณไว้ในประเภทไหนดี คุณมันบ้า คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้คุณทำฉันเจ็บ” “เธอมันยุ่งไม่เข้าเรื่อง” “ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!” นอกจากเขาจะไม่ขอโทษเธอแล้วยังเดินหนีไปอีกทางจนเธอต้องเดินตามและขว้าแขนเขาเอาไว้ “ฉันจะให้โอกาสคุณขอโทษฉันอีกครั้ง” คนตัวเล็กเงยหน้าพูดกับเขื่อน “ลา ออก สิ แล้วฉันจะขอโทษเธอ” เขื่อนก้มลงและพูดชัดถ้อยคำออกมา “ได้” ดาหลาตอบเพียงสั้นๆ และเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อดาเดินอ้อมไปด้านหลังตัวของเขื่อน ใช้เท้ากดกระแทกไปที่ข้อพับทั้งสองข้าง ทำให้เขื่อนไม่สามารถทรงตัวได้ได้ ร่างสูงจึงทรุดตัวลงราวกับคุกเข่าให้หน้าหลาที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ทุกคนที่มองเห็นเหตุการณ์ได้แต่มองอย่างอึ้ง ที่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างดาหลา พึ่งเข้ามาทำงานนี้ได้เพียงสองวันกลับทำเรื่องหน้าเหลือเชื่อ นอกจากจะทำให้เขื่อนคุกเข่าต่อหน้าเธอแล้ว เธอยังจัดการบ่นร่ายยาว