ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นจากการไม่มีการผูกมัด ไม่มีสถานะใดๆ ทั้งสิ้น แต่นานวันเข้าทำไมความรู้สึกถึงได้สั่นคลอนไม่เหมือนเดิม ถึงเรียกร้องออกไปก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ ถ้าอีกฝ่ายเอาแต่หนีแบบนี้ แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ผลที่จะเกิดขึ้น ครั้งนี้จึงเลือกเสี่ยงออกไป "ตกลงว่าจะพัฒนาได้หรือยัง อยู่อย่างนี้มา 3 ปีแล้วนะ ไม่คิดอะไรหน่อยหรือไง" "ยังไง คิดอะไรเกิดอยากได้สถานะขึ้นมา" กี่ปีกี่ชาติคำว่าข้อตกลงมันก็ต้องเป็นข้อตกลงอยู่วันยังค่ำ ในเมื่ออยากเปลี่ยนแปลง สิ่งเดียวที่ให้ได้ก็คไปกันต่อไม่ได้แล้ว จบแยกคือสิ่งที่ต้องการ "คิดว่าควรมีคำอื่นได้แล้ว ไม่ใช่แค่คำว่าคนรู้จักหรือไอ้คำว่ากิ๊ก" "งั้น... งั้นน้ำแตกก็แยกกัน"

"เฮ้ยๆ ไอ้ทางโน้นว่ะ ออร่าสัสๆ" "ก็ไม่เท่าไหร่" ก็แค่เด่นสะดุดตา ก็แค่ขาวซีดเหมือนกระดาษ ก็แค่ริมฝีปากแดงเรียกสายตา "มั้ง" "แต่ดูท่าเมาแล้วจะโคตรเซ็กซี่แน่ๆ" "อ่อเหรอ" ริมฝีปากผมกระตุกขึ้นตามมาด้วยรอยยิ้มเหยียดอย่างเช่นทุกครั้งที่ได้ยินอะไรจำพวกนี้ ในวงเหล้ากับกลุ่มเพื่อนที่ไม่สนิทกันอะไรขนาดนั้น "หลายสายตาจ้องน้องเขาคนเดียวเลยว่ะ" "ชอบก็จีบ" ผมพูดขึ้น "สวยอย่างนางฟ้า ลลองเหล้าเข้าปากขึ้นมาคราบนางฟ้าได้หายไปแน่"

“มาแล้วรีบแว้นไปนะเลยเดี๋ยวไม่ทันเข้าแถวไม่อยากโดนทำโทษ” “ทำเป็นมาสั่งตลอดแล้วมันสายเพราะใครกัน เป็นผู้หญิงตื่นสายได้ไงวะถามจริง” ผมยื่นถุงน้ำฟักทองกับปลาท่องโก๋ตัวใหญ่ใส่ไส้นมของชอบให้ซึ่งคนที่กำลังรีบก็รับพร้อมส่งรอยยิ้มถูกใจมาให้และนี่คือผู้หญิงคนหนึ่งผู้ซึ่งมีใบหน้าหวานรอยยิ้มสวยแถมกิริยามารยาทต้องยกให้เธอเลย “แบบนี้ใครจะเอาทำลูกทำผัว” “ผู้หญิงก็คนมั้ยล่ะว่าแต่ฉันดูตัวเองก่อนได้นอนหรือเปล่าไม่ใช่สิงอยู่แต่ร้านเกมส์หน้าโรงเรียน แบบนี้ใครมันจะเอาทำผัวทำลูกกันเช่นกัน” “เถียงเก่ง” แต่ก็เป็นแค่นั้นที่ผมพูดออกมาเพราะผู้หญิงชุดนักเรียนมอปลายตรงหน้านั้นบอกตรงๆ ด่าอย่างอื่นไม่ลงจริงๆ ยิ่งวันนี้เธอเหมือนพรากใจผมไปอยู่ที่เธอหมดแล้วเพราะผมสีดำเข้มถูกเปียยาวลงมาถึงกลางหลักอีกทั้งติดโบว์สีดำเรียบร้อยไร้ที่ติใดๆ ทั้งนั้น “งั้นวันนี้ตอนเย็นรอเล่นบอลเสร็จก่อนแล้วค่อยกลับพร้อมกัน” “แถเก่ง บอกเลยไม่รอ” ถึงปากเธอจะเถียงแต่กิริยาท่าทางนั้นแสนตรงกันข้ามเพราะเสี้ยวนาทีร่างเล็กก็จัดการนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เป็นที่เรียบร้อยพร้อมดูดถุงน้ำฟักทองด้วย “เอ้... แต่รอแล้วได้อะไร” “ได้ลอกการบ้านภาษาอังกฤษของอาจารย์ผ่อง ดีล?” “โอเค ดีล” เพราะแบบนี้สุดท้ายผมอยากให้ระยะห่างที่กั้นตัวเองด้วยไอ้คำที่ว่า Friend zone หายไปจากชีวิตสักทีมันจะเป็นไปได้ไหมในชาตินี้หรือว่าจะให้ผมเป็นคนทำมันหายไปดี จะได้ข้ามเขตนั้นออกไปพร้อมกับคำว่า Girl friend

“สวัสดีครับคุณศิลานี่คุณไอรีนเป็น บก ของนิตยสารเราครับ” ไอรีน... คงหนีไม่พ้นสินะ “ยินดีที่ไม่เคยรู้จักครับ” “...” “อ้อ... ยินดีที่ได้รู้จักครับ” และนั่นคือประโยคที่ผมเอ่ยทักทายไปโดยไร้รอยยิ้มหรือคำว่ายินดีเลย ดูท่าทุกอย่างมันคงพังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นเสียแล้วล่ะ “และผมคงต้องปฏิเสธการให้สัมภาษณ์กับนิตยสารของคุณเสียแล้วครับ” “อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานสิคะ” แล้วเธอก็ฟาดประโยคนี้เข้ามาจู่โจมทันที “ไม่ปนหรอกครับผมแยกแยะได้อีกอย่างเรื่องส่วนตัวผมมันไม่ได้ดีเด่นให้จดจำอะไรขนาดนั้น”

ระหว่างเราหมั้นกันตอนอายุ 15 จากนั้นคู่หมั้นฉันก็หายตัวเข้ากลีบเมฆ วันเวลาลุล่วงจนฉันอายุ 18 กำลังเรียนจบมอปลาย เชื่อไหมว่าเขากลับมา "งานแต่งจะมีขึ้นก่อนน้อยใจจะเข้าเรียนมหาลัยครับ" เรื่องแรกที่ออกจากปากเขาคือการแต่งงาน เขากลับมาเพื่อสิ่งนี้ ในฐานะเจ้าบ่าวของฉัน "พี่กวางแน่ใจเหรอที่จะทำแบบนี้" "ถ้าเรื่องแต่งงานพี่แแน่ใจแล้วก็มั่นใจมากเลยแหละ"

ตึก... "อยากได้นักก็เอาไปแล้วไสหัวไปซะ!" เงินปึกใหญ่ถูกฉันขว้างออกไปสุดแรงเพื่อกระทบใบหน้าของอีกคน "อย่ามายุ่งกับฉันอีกไอ้แมงดา!" ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้วเพราะความอดทนหมดสิ้น อีกฝ่ายจะไปตายที่ไหนก็ไป ไปแล้วก็อย่ากลับมาให้เห็นอีกเด็ดขาด ------------------------------------------------ "ว่าไงครับคุณเหมย เจอกันอีกแล้ว" แน่นอนว่าคำทักทายของผมจะได้รับประโยคด่าสวนกลับมาอย่างแสบๆ แต่ก็ไม่สนใจมัน "โลกกลมเหมือนกันนะเนี่ย 2 เดือนก่อนหน้ายังถูกด่าว่าไอ้แมงดาพอตอนนี้ต้องแต่งงานกับไอ้แมงดาซะแล้ว ผมจะสูบเงินที่รักแบบเต็มที่เลยล่ะ"

“ขอโทษ” “…” ไร้เสียงตอบรับจากอีกฝ่ายมีเพียงความเงียบงันซึ่งมาพร้อมกับสายตาเยือกเย็น นัยน์ตาคู่นี้เผลอสบสายตาเมื่อไหร่เป็นตัวเองทุกครั้งที่ต้องหลบหลีกมันและในตอนนี้ก็เช่นกัน ฉันหลุบสายตาก้มลงมองปลายเท้าของตัวเอง “หนึ่งขอโทษ” “ไหนว่าโตแล้ว ไหนว่าดูแลตัวเองได้ โตของเธอเป็นแบบนี้เหรอ” เขากำลังโกรธ เขากำลังไม่พอใจและเขาก็พยายามใจเย็นมากพอแต่มันสวนทางกันกับออร่าที่แผ่กระจายออกมาอย่างชัดเจน “โตแต่ตัว” “…” สิ่งที่ทำได้คือการเงียบเท่านั้น “หยุดงานอย่างไม่มีกำหนด บอกว่าฉันสั่ง”

ไม่คิดว่าบนโลกนี้ต้องมานั่งเป็นเพื่อนคนนั่งร้องไห้แบบนี้ เป็นการร้องไห้แบบไม่มีเสียงใดๆ ออกมานอกจากการสะอึกเป็นบางครั้งทว่านัยน์ตาบนใบหน้าที่แดงกร่ำมันเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวดแบบสุดผ่านแสดงออกมา “ครอบครัวหนูอยากให้แต่งงานค่ะ” “มันเป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ” ที่พูดแบบนั้นเพราะเห็นว่ามันเป็นความฝันของผู้หญิงหลายๆ คน จุดเริ่มต้นการใช้ชีวิตคู่ จุดเริ่มต้นของการมีครอบครัว จุดเริ่มต้นของการเดินทางใหม่ “ดีมากเลยแหละ” อีกฝ่ายตอบแล้วสูดน้ำมูกขึ้นพร้อมกับใช้มือเล็กๆ เกลี่ยสายน้ำตาออก “ดีมากด้วยซ้ำไป” “…” “คนที่ครอบครัวอยากให้แต่งเขาเป็นรุ่นน้องพ่อ” “บังคับเหรอหรือยังไง” “แต่งเข้าไปเป็นเมียน้อยค่ะ คนนั้นเขามีครอบครัวอยู่แล้ว” “ถ้ามีพ่อคนนั้นแล้วมันแย่เดี๋ยวเป็นให้เอง”

“เคยบอกแล้วไม่ใช่ไงว่าอย่าเสนอน้ำตามาให้เห็น?” ยิ่งเมื่อฉันไม่ตอบความแรงจากฝ่ามือของเขาก็ส่งมาเรื่อยๆ จนใบหน้าสวยเกรงบิดเบี้ยวเจ็บปวด “ฉะ ฉันเปล่าร้องไห้” “ชั้นตาบอดเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มเค้นออกมาพร้อมแววตาที่ยากหยั่งถึงสี่พยางค์ตรงๆ ง่ายๆ ถูกส่งไป “หรือว่าเห็นว่าโง่?” “...” “ตอบมิชา” “โอ้ย!” นิ้วมือใหญ่บีบเค้นจิกลงบนเนื้อแขนของฉันสุดแรงและเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็นในเมื่อตัวฉันมันทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่ไหวจนถึงต้องเปล่งเสียงร้องที่มีความเจ็บปวดออกมา “ฉันร้องไห้พอใจหรือยัง”

ตื้อครองโลกมันใช้กับผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ อ่อยแล้วอ่อยเล่าทุกสถานการณ์ก็เฉยๆ บอกเลยว่าแทบถอดใจ… “นั่งประดิดประดอยอยู่บ้านเถอะยัยคุณหนู” ไม่ๆ คนอย่างนาซีไม่มีทางถอดใจให้ถอดชั้นในยังง่ายกว่า คำดูถูกบ้าๆ นั้นฉันต้องชนะมัน! “งั้นหน้าแบบหนู...ใช้ร่างกายสู้ก็ได้คะ”

เพล้ง! แรงเหวี่ยงกระป๋องน้ำมันไปไกลจากตัวเองด้วยแรงมหาศาลยิ่งเป็นการเพิ่มความเถื่อนสู่สายตาทุกๆ คนที่จับจ้องดูการกระทำของเขาอยู่ สาวสวยหลายคนต่างส่งเสียงกรี๊ดด้วยความชอบใจ “เฮ้ย! หล่ออ่ะยัยลูกหยีผู้ชายอะไรยิ่งดูยิ่งหล่อ” เสียงเล็กแหลมพูดขึ้นกับเพื่อนท่ามกลางผู้คนกลุ่มใหญ่ที่กำลังมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผู้หญิงที่มีลักษณะตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาลทองยาวจรดกลางแผ่นหลังจมูกเล็กที่แสนโด่งรับกับใบหน้าอย่างพอดี ถึงจะไม่ค่อยสวยมากนักแต่ก็น่ารัก “จะบ้าเหรอเรเนสพูดมาได้ไงหะ!” “ก็มันจริงนิแกอย่าหัวโบราณสิระวังเป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปีนะแล้วจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน!”

“อือ...พี่หนูบอกพร้อมแล้วงาย....” การมีผู้หญิงมาถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้แล้วความจริงมันโคตรดีที่สุดเลยก็ว่าได้ถ้าไม่มาในสถานการณ์ที่ผมกำลังหัวเสียอยู่แบบนี้ ผมลุกขึ้นก่อนออกแรงตวัดผู้หญิงคนดังกล่าวเข้ามาในอ้อมกอด “นี่เธอ!” “เธอหนาย....” เสียงหวานลากยาวจากนั้นก็ชี้นิ้วมือเข้าหาตัวเอง “นี่ๆ นี่วิตตาต่างหาก” “…” “พี่หนูพร้อมแล้ว...” “เออดี กูจะพร้อมแล้วอารมณ์จะดีกว่านี้ถ้าไม่โดนไอ้พวกนั้นปล่อยยางแบนขนาดนี้” แต่รอยยิ้มหลังจากที่พูดประโยคนี้ออกมามันกลับตรงกันข้าม “แน่ใจว่าให้สนอง?”

“ปล่อยแม่นะคะคุณป้า!” “มาแล้วหรอนังตัวดีไปทำเรื่องที่สั่งซะไม่งั้นชั้นไม่รับประกันความปลอดภัยของคนที่แกรักนักหนาคนนี้!” ฉันวิ่งเข้ามาหาแม่จนเกือบถึงตัวท่านแต่ดั้นถูกรั้งไว้ด้วยลูกน้องคุณป้า เมื่อมองทอดสายตาไปทางด้านหน้าภาพที่เห็นคือแม่ตัวเองถูกปืนจ่อหัวจากคนที่เป็นพี่แท้ๆ เพียงเพราะเรื่องธุรกิจของท่านที่กำลังจะล้มละลายเนื่องจากโดนคู่แข่งแซงหน้าท่านจึงบังคับฉันให้เข้าไปสอดแนมทั้งๆ ที่ฉันปฏิเสธมาตลอด “หนูยอมแล้วยอมทุกอย่าง คุณป้าอย่าทำอะไรคุณแม่นะคะ” ฉันก้มหน้าพนมมือไหว้คนที่อยู่ตรงหน้า

“ทำไมไม่กลับห้องไปกับเด็กอีกแล้วใช่ไหม?” “…” “ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้นะเทน!” มือเล็กกระชากแขนใหญ่สีซีดขาวด้วยความแรงเพื่อให้เขาได้หันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่องในคดีที่ก่อเอาไว้เมื่อคืนนี้ สายตาสีน้ำตาลเข้มพยายามสบสายตาสีเทาหม่นด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นยากจะกู่กลับมา “ไปไกลๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ น่ารำคาญ...” “อ๋อ! คงกินเชอรรี่อิ่มแล้วสิถ้างั้นออกไปหากินผู้ชายบางดีกว่า..” ริมฝีปากแดงจัดยิ้มเหยาะออกมาอย่างเปิดเผยเสมือนว่าไม่แคร์อะไรทิ้งสิ้น ในเมื่อผัวมีได้ทำไมเมียจะมีมั้งไม่ได้....มันก็แค่ชู้ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆ ปลดผ้าคลุมตัวบางที่คลุมร่างอันเปลือยเปล่าออกร่วงตกสู่พื้นทันทีต่อหน้าชายหนุ่มหล่อ “แต่แน่ใจหรอว่าไม่อยากทำ ดูเหมือนหิว..โซนะ?”

ตึก ตึก เสียงส้นรองเท้าสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะการเดินที่ไม่รีบเร่งแต่มันกับแฝงความหนักแน่นเอาไว้ ปลายรองเท้าแหลมถูกบังคับเข้าไปยังตึกหนึ่งลักษณะใหญ่โตสมฐานะสถานที่หลายคนใฝ่ฝันอยากเข้ามาถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งก็ตาม เพียงไม่นานปลายเท้าก็หยุดลงมือเรียวขาวจนเห็นเส้นเลือดยื่นออกไปพร้อมกับกระดาษจำนวนหนึ่ง เล็บยาวแต่งแต้มด้วยสีแดงสดสะท้อนกับสีขาวของกระดาษทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอึ้งไปชั่วครู่อีกทั้งยังมองมาด้วยสายตาดูถูก นัยน์ตาจำนวนนี้มองแป๊บเดียวก็รู้ว่าภายในหัวสมองคิดอะไร “เอกสารครบใช่มั้ย?” ริมฝีปากเรียวเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดถามขึ้นและชักมือกลับไปกอดอกทว่าคู่สนทนาไม่ตอบหันใบหน้ายกริมฝีปากเหยียด “ครบแต่ต่อไปจะมาติดต่อควรรับรู้มารยาทด้วยว่าควรแต่งตัวแบบไหน แต่งหน้าโทนไหนและใช้ภาษากับเจ้าหน้าที่เช่นไร” “มาสมัครเรียน ไม่ได้มาดัดสันดาน...”

ผัวะ! เสียงของกำปั้นที่ส่งออกเข้ากระทบกับใบหน้าเข้มอย่างหนักหน่วงจนทำให้ชายดังกล่าวร่วงหล่นเซลงไปไม่นานนักสิ่งที่เป็นผลตามนั่นก็คือของเหลว มีกลิ่นคาว ชายคนนั้นเช็ดออกอย่างลวกๆ ก่อนจะใช้สายตาของตัวเองมองไปสบกับดวงตาสีรัตติกาลของบุรุษที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา “ชั้นขอเวลาสักนิดจะคืนให้ทั้งต้นและดอก” “น่าเสียดายที่มึงใช้สิทธินั้นหมดไปแล้ว” ประโยคแรกที่บุรุษตรงหน้าเปล่งเสียงอันเยือกเย็นผสมกับความหนักแน่นและเด็ดขาดออกมา เขาจะแสยะยิ้มส่งมาให้เป็นการสมเพช “มันถึงเวลาที่มึงจะต้องชดใช้ให้กู!” ใบมีดอันคมกริบออกมาจากข้อเท้าของตัวเองก่อนที่จะควงในมืออยู่แบบนั้นอย่างไปมาเพื่อไม่เป็นการเสียเวลามากนักขอแนะนำตัวเลยแล้วกัน ผมชื่อ “ซัน” หนึ่งในกลุ่มที่ทุกๆ คนต่างขานนามให้เรียกว่า 7V หรือคำที่ได้ยินติดหู 7 วายร้าย

“ป่วนครอบครัวคนอื่นพอยัง?” “มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน..” “…” “หึ! เงียบทำไมล่ะไม่เจอกันนานนายยิ่งพูดน้อยลง” “แล้ว?” ผมมองหน้าเมญ่าที่เชิดขึ้นอย่างดื้อรั้นเอาแต่ใจทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นสไตล์เด็กนอก “เธอเกี่ยวอะไร?” “ก็กลัวว่านายจะเป็นใบ้ก่อนหาเมียได้ไง” โจเนสตั้งใจว่าให้ฉันเสือก! “ห่วงตัวเองเถอะ” “ทำไมฉันต้องห่วง?” “อีกมันนานอาจโดนถอนหมั้นไม่ใช่ถอนธรรมดา ถอนแบบเอาเธอแทบช็อคด้วยเพราะมันอาจมีของแถมเช่น เมียและลูกของไอ้ซันไง!”

เพล้ง! เสียงวัตถุอย่างหนึ่งกระทบพื้นแตกเป็นเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งห้องคอนโด ต้นเสียงนั้นทำให้ชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งอยู่บนเตียงพร้อมกับร่างกายที่เปลือย ทั้งสองต่างหันหน้าไปทางต้นเสียงนั้นอย่างพร้อมเพียงกันราวกับถูกเรียกชื่อ... “นี่.. มันอะไรกันวี” ฉันมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่ผิดหวัง สายน้ำตามันพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งที่ทั้งคู่คนหนึ่งก็เป็นแฟนคนแรกส่วนอีกคนก็เป็นเพื่อนรักแต่ฉันไม่คิดว่าทั้งสองจะทำเหมือนฉันเป็น ควาย!

ในเมื่อ"เร็น"เลือกการกักขัง ทางที่ฉันควรเลือกก็คือการหนีจากเขาไป ถ้า"เร็น"เลือกการออกล่า ทางที่ฉันควรเลือกก็คือการซ่อนตัวให้ปลอดภัย โดยปราศจากการพบเจอเขา ไม่มีสถานะระหว่างเราแต่ทางกายมันเกินเลยยิ่งกว่าคนอื่นจะมาเข้าใจ! ความเจ็บปวดเข้ามาเล่นงานฉันเรื่อยๆ ทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงเพราะสัตว์ร้ายที่มันเข้ามาครอบงำจิตใจเขา "คงไม่แปลกเท่าไหร่ที่จะเลือกหนี" "หนีได้หนีไปเจอเมื่อไหร่จะเอาให้ตาย...คาเตียง"

“ขึ้นรถ” ไร้เสียงตอบรับจากคนอย่างฉันนอกเหนือจากได้ยินปลายเท้าก็รีบสาวก้าวเร่งความเร็วให้ถี่ขึ้นเพื่อจะได้หลุดพ้นจากเขาเสียที การเดินเหยียบฟุตบาทที่ข้างตัวมีเลกซัสสีดำคันหรูแนบข้างเคลื่อนไปด้วยมันไม่ดีนักหรอกนอกจากเรียกสายตาจากคนหมู่มากให้เข้ามามองจากนั้นคนพวกนั้นก็ซุบซิบกันเม้าท์สนุกปาก “ทำไมดื้อวะ บอกให้ขึ้นรถร้อนตายห่าอยู่แล้วอยากดำหรือไง” เสี้ยวนาทีใบหน้าฉันเหวี่ยงไปมองผู้ชายที่ลดกระจกรถลงทำคิ้วขมวดหัวเสีย จมูกโด่งยิ่งกว่าสันเขื่อนนั้นอยากทุบออกชิบหายเมื่อเจอนัยน์ตาคมตวัดแลมองเหมือนกำลังจะลงมาบีบคอฆ่าให้ตาย “ขึ้นมาเดี๋ยวไม่สบาย อยากแดกยาหรือไง” “จะไปไหนก็ไป” “น้ำตาล” พอเขาเค้นเสียงต่ำสื่อบอกว่าความอดทนกำลังจะหมดแล้วแค่นี้ทุกอย่างก็หยุดชะงักแม้แต่ตัวฉันเองก่อนที่จะหันหน้าเข้าไปเผชิญกับคนที่อยู่บนรถ จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าไม่ขยี้ จะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเขาไม่เป็นชนวนของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เมื่อก่อนหน้า “อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่” “หึ... งั้นก็ฝากไปตบอีนั่นคืนด้วย” พูดเสร็จก็เอียงอีกซีกใบหน้าให้ดูจากนั้นก็ยิ้มเหยียดให้ไอ้คนที่อยู่ในรถเพราะคงยังไม่เห็นหรอก “แหกหูแหกตาดูด้วยว่าที่มันฟ้องย้อนแย้งกับสิ่งที่ทำแค่ไหน” “จะทำให้โอเคมั้ยแต่ตอนนี้ขึ้นมาได้แล้วมีโอริโอ้ปั่นอยู่ในรถพร้อมแอร์เย็นฉ่ำรอแล้วนะเพียงแค่ก้าวขึ้นมา” “ง้อเหรอ คนอย่าง สายฟ้า รัตติกาล อักษรสิทธิ ใช้คำว่าง้อกับคนอื่นเป็นด้วย” “เออง้อ ได้ยินแล้วจะขึ้นรถได้ยัง”

ภายในคืนพระจันทร์เต็มดวงรอบตัวเงียบสงัดไร้เสียงผู้คนสัญจร ตึก ตัก ตึก ตักทว่าทำไมฉันถึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่ลืมหูลืมตาออกมาจากม่านรูดบ้านั่นทั้งที่สภาพไม่เอื้ออำนวยมากเท่าไหร่นัก น้ำตาไหลรินออกมาตลอดทางฝ่ามือของตัวเองกอดลูบผิวไปมาเพื่อปลอบโยนว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งที่ความจริงกับเดินสวนทางกันลิบลับ สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นผลมันส่งมาถึงยังวันนี้... “เอาตังค์มานังซานมีเท่าไหร่ก็เอามาให้หมด อย่าคิดอุบไว้เชียวเห็นแก่ความหน้าด้านหอบลูกมาอยู่กับคนอื่นบ้าง มีอย่างที่ไหนให้เป็นขี้ปากชาวบ้านอับอายกันไปทั้งบ้านกับไอ้คำว่าท้องไม่มีพ่อเนี่ย!” “ใจแตกตั้งแต่อายุ 17 จบก็แค่มอสามแถมมีลูกติดพ่วงให้เป็นภาระใครเขาจะเอาไปทำเมียต่อ” “ป้า... พี่ฝ้าย...” “หรือมันไม่จริงเอาหน้าผัวแกมาดูดิไอ้ที่มันทำแกท้องไม่พ่ออ่ะ!” หญิงสาวมองเหยียดด้วยหางตาอีกทั้งยังยกริมฝีปากทำรังเกียจ “ติดตัวมันไม่มีหรอกแม่แต่ในไอ้นี่มันมี อีซานมันฝากเอาไว้ มึงไปถอนมาถ้าไม่อยากให้ลูกมึงเจ็บตัว!”

‘พรมลิขิต’ มนุษย์ทุกคนล้วนอยากเจอเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งสวยงาม แต่ใครจะไปรู้ว่าภายใต้คำนี้อาจมีคำอื่นๆ ซุกซ่อนอยู่ และนี่ก็คือความคิดของฉัน... เมื่อได้เจอกับเขาอีกครั้งหนึ่ง เพื่อนเก่า... “คำสั่งมีไว้ให้เธอทำตามไม่ใช่เหรอขิม อยากได้ไม่ใช่หรือไงเงินน่ะ” “เงิน เงิน เงิน อะไรในโลกนี้มันต้องใช้เงินซื้อหมดหรือยังไง!” ชีวิตบ้าๆ ของฉันจะสงบเหมือนคนอื่นไม่มีทางหรอกเพราะหนีไม่พ้นกับคำว่าเงิน “ถามตัวเองดูสิเพราะแม้กระทั่งเธอ เงินยังซื้อได้เลย”

ได้ชื่อว่าการกลับมามักเป็นสิ่งที่คนรอปรารถนา ต้องดีใจแต่ในโลกของฉันมันไม่ใช่ ไม่ว่าจะออกไปหรือกลับมามันคอยสร้างความเจ็บปวดใจให้อีกคนเสมอ คำลาอย่าถามเพราะมันไม่มี การรออย่าหวังเพราะฉันไม่ให้ “ผัวมาตาม จะกลับได้ยัง?” มันเปล่งถ้อยคำบ้าๆ ตัดหน้าไปขณะที่มีผู้ชายคนหนึ่งมาขอไลน์ฉัน ท่อนแขนแกร่งถูกใช้ยกขึ้นมาโอบหัวไหล่ก่อนออกแรงกระชับเข้าชิดอกใหญ่ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของตัวฉัน ไม่มีใครหน้าด้านหน้าหนาเท่ามันอีกแล้วไอ้กุน แฟนเก่าสมัยมัธยมที่มันยังตามวุ่นวายชีวิตฉันไม่ห่างจนถึงปีสอง! “โสดรัวๆ ผัวเก่าตายแล้วค่ะพี่”

ยามรักน้ำต้มผักก็ยังหวาน พอผ่านไปไม่ถึงปีไอ้คนดีมันกับออกฤทธิ์แล้ว นิสัยธรรมดาโลกอาจไม่จำ คู่เวรคู่กรรมอย่างฉันกับมันถึงต้องสู้กันเอง "บอกให้กลับบ้านกลับช่องไม่ใช่ไปซ่องหาสาว!" "เธอบอกไม่เคลียร์เองอย่าโทษกัน" ทุกวันมันก็เป็นแบบนี้น่าเบื่อหน่ายหยุดก็แพ้ตามก็เหนื่อย ไม่มีอะไรพอดีกับชีวิตฉันสักนิด โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย อย่าให้ฉันใช้ไม้ตายสุดท้ายนะไอ้ผัวเฮงซวย รับรองถ้ายังไม่กลับก็... "จะให้บอกลูกว่าไง พ่อกำลังจะหาแม่ใหม่ให้งั้นเหรอ?"

“ซีเจนอย่าเป็นอะไรไปนะลูก” ฉันนั่งร้องไห้พร้อมกับเฝ้าภาวนาเบาๆ ด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจอยู่หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งของเมืองหลวงแต่สิ่งที่พร่ำภาวนากับไม่เป็นจริงเมื่อหมอเปิดประตูเดินออกมาอีกแล้วพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วยครับเลือดของคุณแม่จากที่ทางโรงพยาบาลตรวจสอบแล้วไม่สามารถใช้กับเด็กได้ครับทางเราจึงต้องจำเป็นหาเลือดให้ด่วนที่สุด คุณพอจะมีญาติที่ไหนบ้างครับ?” คำตอบที่ได้รับมันทำให้ฉันทรุดตัวลงทันทีพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสาย ทำไมต้องเกิดขึ้นกับลูกของตัวเองด้วยยิ่งไม่มีญาติที่ไหนอีกจะไปขอเกล็ดเลือดมาจากใครหรือว่า พ่อของซีเจน....

“เงินอยู่บนหัวเตียงรีบเอาแล้วไสหัวไปซะ” น้ำเสียงอันราบเรียบพูดขึ้นมาหลังจากที่ใส่เพียงแค่ชุดคลุมสีขาวเผยให้เห็นแผ่นอกใหญ่แกร่งดูเซ็กซี่เข้าไปอีกเมื่อมีหยดน้ำเสริมเกาะตัวแพรวพราว ชายผู้นี้พึ่งเดินออกจากห้องน้ำมาแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่แสดงออกมาพร้อมกับเสียงพูดนั้นไม่สามารถบ่งบอกได้เลยว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ “อะไรกันคะแวนเดอร์ เมื่อกี้เรายังสนุกกันอยู่เลย” เสียงใสปรนกับความดัดจริตเปล่งออกมาอย่างทันท่วงทีเมื่อเห็นว่าจบประโยคที่ชายหนุ่มพูดแล้ว มีเพียงแววตาแห่งความเสน่ห์หาเท่านั้นที่เธอส่งไปยั่วอารมณ์ของชายตรงหน้าในขณะที่หญิงสาวผู้นี้กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่เปลือย ไม่คิดเลยว่าเซ็กส์ของเขาที่มอบให้มันช่างร้อนแรงและยังทำให้เธอติดใจเป็นบ้า “สนุก อย่างเธอเนี้ยสนุกมากี่คนแล้ววะที่พามาเห็นว่าผู้หญิงอย่างเธอมันง่ายแค่นั้น ของที่มาง่ายๆ มักไม่มีอะไรให้น่าค้นหาครั้งเดียวก็เกินพอแล้วมั้ง บอกให้รีบออกไป” กรี๊ด! “นี่คุณหลอกฟันแอมมี่!” “จุ๊ๆ ถ้าคิดจะแรดก็ไม่ต้องมาแอ๊บปกปิดเพราะความดัดจริตมันซ่อนยังไงก็ไม่มิดหรอกวะ เชิญ!”